Celso Costantini: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m herb |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Duchowny infobox |
{{Duchowny infobox |
||
|imię i nazwisko = Celso Costantini |
|imię i nazwisko = Celso Costantini |
||
|imię i nazwisko oryginalne = |
|imię i nazwisko oryginalne = |
||
Linia 67: | Linia 67: | ||
{{DEFAULTSORT:Costantini, Celso}} |
{{DEFAULTSORT:Costantini, Celso}} |
||
[[Kategoria:Włoscy kardynałowie]] |
[[Kategoria:Włoscy kardynałowie]] |
||
[[Kategoria:Kapelani|Costantini, Celso]] |
|||
[[Kategoria:Urodzeni w 1876]] |
[[Kategoria:Urodzeni w 1876]] |
||
[[Kategoria:Zmarli w 1958]] |
[[Kategoria:Zmarli w 1958]] |
Wersja z 12:17, 5 lis 2013
kardynał prezbiter | |||
| |||
Data i miejsce urodzenia |
3 kwietnia 1876 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
17 października 1958 | ||
Kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego | |||
Okres sprawowania |
1954 - 1958 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat | |||
Nominacja biskupia | |||
Sakra biskupia | |||
Kreacja kardynalska | |||
Kościół tytularny |
s. Lorenzo in Damaso |
Celso Benigno Luigi Costantini (ur. 3 kwietnia 1876 w Castion di Zoppola, zm. 17 października 1958 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.
W roku 1892 rozpoczął naukę w seminarium w Portoguaro. W latach 1897-1899 kształcił się na rzymskich uniwersytetach Accademia di S. Tommaso a także Uniwersytecie della Minerva. Uzyskał doktoraty z filozofii i teologii na Uniwersytecie Gregoriańskim. Święcenia kapłańskie przyjął 26 grudnia 1899 w Portoguaro. Pracował następnie duszpastersko w diecezji Concordia. W czasie II wojny światowej był kapelanem armii włoskiej. Po zakończeniu wojny był m. in. dyrektorem Muzeum Archeologicznego w Aquileria a także administratorem apostolskimw Fiume.
22 lipca 1921 mianowany tytularnym biskupem Gerapoli. Sakrę otrzymał 24 sierpnia z rąk kardynała Pietro La Fontaine, patriarchy Wenecji. Od roku 1922 był pierwszym delegatem apostolskim do Chin, gdzie odegrał znaczącą rolę w rozwoju tamtejszego Kościoła (zwołał pierwszą konferencję biskupów chińskich w 1924, powołał wiele seminariów i kongregacji, a także przyczynił się do wyniesienia do godności biskupiej pierwszych chińczyków w 1926, do tej pory bowiem, biskupami zostawali wyłącznie misjonarze). W roku 1933 powrócił do ojczyzny i został sekretarzem w Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Pozostał na tym stanowisku do roku 1954, kiedy to został Kanclerzem Świętego Kościoła Rzymskiego. Rok wcześniej otrzymał z rąk Piusa XII kapelusz kardynalski.
Zmarł w okresie sediswakancji po śmierci papieża podczas teoretycznie niegroźnej operacji prostaty. Pochowany w rodzinnej miejscowości obok swego brata ks. Giovanniego (1880-1956). Był jednym z pierwszych wysokich przedstawicieli Kościoła, którzy doceniali znaczenie rozwijających się Kościołów lokalnych na całym świecie. Był zwolennikiem mianowania biskupami rdzennych mieszkańców, a także umiędzynarodowienia kolegium kardynalskiego.
Linki zewnętrzne
- Sylwetka na stronie internetowej kardynałów prof. Salvadora Mirandy
- Catholic-Hierarchy
- Cesare De Agostini, Konklawe XX wieku. Kulisy wyborów papieży, Kraków 2005
Poprzednik Tommaso Pio Boggiani |
Kanclerz Św. Kościoła Rzymskiego (1954-1958) |
Następca Santiago Luis Copello |
\