Edward Wittig: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
-+ grafika |
m uproszczenie wywołania szablonu {{Kontrola autorytatywna}} |
||
| Linia 41: | Linia 41: | ||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
{{Kontrola autorytatywna |
{{Kontrola autorytatywna}} |
||
{{DEFAULTSORT:Wittig, Edward}} |
{{DEFAULTSORT:Wittig, Edward}} |
||
Wersja z 15:10, 24 sty 2014
.jpg)
|
Edward Wittig (ur. 22 września 1879 r. w Warszawie, zm. 3 marca 1941 r. w Warszawie) – polski rzeźbiarz, członek grupy artystycznej "Rytm", wolnomularz.
Edward Wittig wykształcenie zdobył w Wiedniu pod kierunkiem J. Tautenheima (1897-1900) oraz w École des Beaux-Arts w Paryżu, w pracowni M. Jouvray. W latach 1914-1920 profesor Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie oraz Politechniki Warszawskiej.
We wczesnym okresie swoje twórczości tworzył rzeźby symboliczne - wykazujące pewne wpływy Auguste Rodina, widoczne we wrażliwym modelunku powierzchni bryły, z czasem jednak zdecydował się na klarowny układ kompozycji oparty na mocnych kontrastach jasno rozgraniczonych brył. Od 1910 roku artysta począł się już programowo skłaniać ku tak zwanemu nowemu klasycyzmowi, ogólnoeuropejskiej tendencji stanowiącej reakcję na rodinizm w rzeźbie. Swe artystyczne credo zawarł w "Odczycie o rzeźbie" z 1915 roku - piętnował tam szerzące się w polskiej sztuce naśladownictwa Rodina i wzywał do nawiązania do tradycji. Jego monumentalny styl cieszył się w dwudziestoleciu międzywojennym wielkim uznaniem. W dziełach Wittiga upatrywano "złotego środka" pomiędzy tradycją akademicką a nowatorskimi, dążącymi do syntezy prądami artystycznymi. W 1936 został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury za wybitne zasługi dla polskiej sztuki w ogóle[1].
Został pochowany na warszawskim Cmentarzu Powązkowskim (kw. 64, rz. 3).
Najważniejsze prace
- Rzeźba Ewa w Parku Ujazdowskim (1911)
- Grupa rzeźbiarska "Walka" (1916)
- Pomnik Lotnika w Warszawie (na Placu Unii Lubelskiej 1932, odbudowany na Trasie Łazienkowskiej 1967)
- Nagrobek Jana Wojsznar-Opielińskiego na Cmentarzu Powązkowskim (1926, kw. 195)[2] (prototyp pomnika PeOWiaka, z wykorzystaniem fragmentu "Walki")
- Pomnik PeOWiaka w Warszawie (1921, zniszczony 1940, zrekonstruowany w 1999)
- Pomnik Juliusza Słowackiego w Warszawie (1932, przeznaczony dla Lwowa, odsłonięty w 2001)
- Popiersie Gabriela Narutowicza w Warszawie (powiększona kopia rzeźby z roku 1923, odsłonięta w 2002)
- ↑ Rocznik Polskiej Akademii Literatury, Warszawa 1937, s. 263.
- ↑ Galeria Cmentarza Powązkowskiego w Warszawie - Nagrobek Jana Wojsznar-Opielińskiego (kw. 195)/Nagrobek Jana Wojsznar-Opielińskiego (kw. 195)