Pańszczycka Przełączka Pośrednia: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
N: tekst art., infoboks, przypisy, ilustr. |
zmiana foto |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Przełęcz infobox |
{{Przełęcz infobox |
||
|nazwa = Pańszczycka Przełączka Pośrednia |
|nazwa = Pańszczycka Przełączka Pośrednia |
||
|grafika = Granaty |
|grafika = Granaty 2T15.jpg |
||
|opis grafiki = Widok z |
|opis grafiki = Widok z [[Mały Kościelec|Małego Kościelca]] |
||
|państwo = POL |
|państwo = POL |
||
|wysokość = 2145 |
|wysokość = 2145 |
Wersja z 19:17, 20 mar 2016
Widok z Małego Kościelca | |
Państwo | |
---|---|
Wysokość |
2145 m n.p.m. |
Pasmo | |
Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie Karpat Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|} |
Pańszczycka Przełączka Pośrednia (niem. Mittlere Sieczka-Scharte, słow. Prostredná Sieczkova štrbina, węg. Középső-Sieczka-csorba [1] – płytko wcięta przełęcz w północnej grani Skrajnego Granatu w polskich Tatrach Wysokich. Grań ta oddziela dolinę Pańszczycy (po wschodniej stronie) od Doliny Czarnej Gąsienicowej (po zachodniej stronie). Przełęcz jest skalista, znajduje sie na wysokości 2145 m między Skrajną Pańszczycką Czuba (2155 m) a Zadnią Pańszczycką Czubą (2175 m). Jej zachodnie stoki stromo opadają do żlebu mającego wylot w piarżysku Kotła Czarnego Stawu Gąsienicowego, wschodnie do piarżyska Zadnie Usypy w górnej części doliny Pańszczycy[2].
Pierwsze znane przejście turystyczne – granią z Pańszczyckiej Przełęczy, przez wierzchołki Pańszczyckich Czub – Walenty Gadowski i Franciszek Zbyszycki w sierpniu 1903 r[3]. Nie prowadzi przez nią żaden szlak turystyczny[2].
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2016-03-20].
- ↑ a b Orla Perć. Mapa 1:5000. Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/2006. ISBN 83-87873-42-X.
- ↑ Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część II. Zawrat – Żółta Turnia. Warszawa: Sport i Turystyka, 1951.