Wojciech Fałkowski

Wojciech Fałkowski

Data i miejsce urodzenia	3 czerwca 1952 Warszawa
Zawód, zajęcie	historyk, nauczyciel akademicki
Tytuł naukowy	profesor nauk humanistycznych
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	wiceminister obrony narodowej (od 2015)
Odznaczenia

{{Biogram infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = Nieznane pola: "podpis".

Wojciech Antoni Fałkowski (ur. 3 czerwca 1952 w Warszawie) – polski historyk, mediewista, nauczyciel akademicki i urzędnik państwowy, profesor nauk humanistycznych, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego, działacz opozycji demokratycznej w PRL, od 2015 podsekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej.

Życiorys

W latach 1975–1977 był nauczycielem historii w Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana w Warszawie. Związany z działalnością opozycyjną Gromady Włóczęgów Czarnej Jedynki. 22 stycznia 1977 wraz z grupą nauczycieli swojej szkoły podpisał list do Sejmu PRL, domagający się utworzenia specjalnej komisji do wyjaśnienia działań funkcjonariuszy MO i SB w czasie wydarzeń czerwca 1976.

W 1976 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1976–1977 był zatrudniony jako asystent stażysta na UW. Był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników, uczestniczył w akcji pomocy ofiarom represji po protestach w Radomiu. Za swoją działalność został usunięty z pracy. W latach 1977–1981 był szefem wydawnictw podziemnych „Głos” i „Krąg”. W 1980 przywrócony do pracy na uczelni. Doktoryzował się w 1986 na podstawie pracy pt. Elita władzy w Polsce za panowania Kazimierza Jagiellończyka 1447–1492, habilitował również na UW w 2000 w oparciu o rozprawę zatytułowaną Potestas regia. Władza i polityka w królestwie zachodniofrankijskim na przełomie IX i X wieku. Na Wydziale Historycznym był kolejno asystentem, adiunktem i następnie od 2002 profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Historycznym. W 2013 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.

W latach 1993–2001 był sekretarzem generalnym Polskiego Komitetu ds. UNESCO. W latach 2004–2005 był przewodniczącym zespołu przy prezydencie m.st. Warszawy Lechu Kaczyńskim ds. oszacowania strat Warszawy i jej mieszkańców w latach okupacji niemieckiej 1939–1945. Członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

17 listopada 2015 został powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej.

W 2006 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Wybrane publikacje

• Elita władzy w Polsce za panowania Kazimierza Jagiellończyka, Wydawnictwa Fundacji „Historia pro Futuro”, Warszawa 1992.
• Potestas regia. Władza i polityka w królestwie zachodniofrankijskim na przełomie IX i X wieku, Neriton, Warszawa 1999.
• Pytania o średniowiecze. Potrzeby i perspektywy badawcze polskiej mediewistyki (red.), Neriton, Warszawa 2001.
• Polska około roku 1400 (red.), Neriton, Warszawa 2001.
• Polska około roku 1300 (red.), Neriton, Warszawa 2003.
• Kolory i struktury średniowiecza (red.), Wydawnictwo DiG, Warszawa 2004.
• Raport o stratach wojennych Warszawy. Dokumentacja (red.), t. I–II, Urząd Miasta Stołecznego, Warszawa 2004.
• Straty Warszawy 1939–1945. Raport (red.), Miasto Stołeczne Warszawa, Warszawa 2005.
• Le monde Carolingien. Bilan, perspectives, champs de recherches (współredaktor), Brepols Publishers, Turnhout 2009.
• Wielki Król. Ideologiczne podstawy władzy Karola Wielkiego, Fundacja Centrum Badań Historycznych, Warszawa 2011.

Bibliografia

• Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–1989. Tom 1, Ośrodek Karta, Warszawa 2000.
• Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2015-11-18].
• {{{osoba}}}, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) .{{Ludzie nauki}} Brakujące pola: data dostępu oraz osoba. [dostęp 2015-11-18].