Serafin (Sobolew)
| Nikołaj Sobolew | |
| Arcybiskup boguczarski | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 grudnia 1881 |
| Data i miejsce śmierci |
26 lutego 1950 |
| Miejsce pochówku | ?↗ |
| Arcybiskup boguczarski | |
| Okres sprawowania |
1937–1950 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
1908 |
| Diakonat |
1908 |
| Prezbiterat |
1908 |
| Chirotonia biskupia |
14 października 1920 |
| Data konsekracji |
14 października 1920 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| |||||
Serafin, imię świeckie Nikołaj Borisowicz Sobolew[1] (ur. 19 listopada?/1 grudnia 1881 w Riazaniu, zm. 26 lutego 1950 w Sofii) – rosyjski biskup i teolog prawosławny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył z wyróżnieniem seminarium duchowne w Riazaniu, a następnie Petersburską Akademię Duchowną (dyplom w 1908). Jako student IV roku złożył 26 stycznia 1901 wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Serafin na cześć świętego mnicha Serafina z Sarowa. 18 marca 1908 został wyświęcony na hieromnicha[2]. Po ukończeniu Akademii został początkowo skierowany do pracy na kursach przygotowujących do kapłaństwa w Żytomierzu, następnie od 1909 do 1911 był asystentem nadzorcy analogicznej szkoły w Kałudze, w 1911 został inspektorem seminarium duchownego w Kostromie, zaś w 1912 otrzymał godność archimandryty i stanowisko rektora seminarium duchownego w Woroneżu[1]. Znał Jana Kronsztadzkiego, Warsonofiusza, Józefa i Anatola Młodszego z Optiny; traktował ich jak kierowników duchowych[2].
Po rewolucji październikowej prawosławne seminarium duchowne w Woroneżu zostało zlikwidowane. Archimandryta Serafin razem z bratem, hieromnichem Sergiuszem, opuścił miasto i udał się najpierw do Jekaterynosławia, a następnie do Symferopola (miasta pozostawały w rękach Białych), gdzie miał być rektorem seminarium duchownego[2]. 14 października 1920 w soborze w Symferopolu[2] miała miejsce jego chirotonia na biskupa łubieńskiego, wikariusza eparchii połtawskiej[1]. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na Krym w pierwszych dniach listopada tego samego roku biskup taurydzki Dymitr nie udzielił biskupowi Serafinowi błogosławieństwa na pozostanie w Rosji, lecz polecił mu po modlitwie zdecydować o swoim dalszym losie poprzez losowanie. Wyciągnąwszy kartę z napisem Wyjechać, biskup Serafin 14 listopada 1920 opuścił Symferopol na pokładzie statku „Chersonez” i udał się do Konstantynopola[2].
Przez niecały rok był wykładowcą Akademii Teologicznej Patriarchatu Konstantynopolitańskiego na Chalki, po czym w maju 1921 zastąpił archimandrytę Tichona (Laszczenkę) na stanowisku proboszcza etnicznie rosyjskiej parafii św. Mikołaja w Sofii oraz przełożonego rosyjskiego monasteru św. Aleksandra Newskiego w Jambole[2]. W 1921 patriarcha moskiewski i całej Rusi Tichon nadał mu godność biskupa boguczarskiego, potwierdzając jego prawa do opieki nad wszystkimi placówkami duszpasterskimi powstałymi w Bułgarii dla emigrantów z Rosji[1].
Przeszedł w jurysdykcję Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji; w 1934 otrzymał w nim godność arcybiskupią. Rok później otrzymał stopień magistra nauk teologicznych za pracę poświęconą krytyce nauczania ks. Siergieja Bułgakowa o Mądrości Bożej[2]. Sprzeciwiał się ekumenizmowi, w którym dopatrywał się inspiracji masońskich, występował przeciwko modernizacji Kościołów prawosławnych i dokonywaniu w nich zmian na wzór rozwiązań przyjętych w katolicyzmie i protestantyzmie[2]. Dowodził, iż jedynym zgodnym z Biblią ustrojem państwowym jest samodzierżawie[3].
W 1946, razem ze wszystkimi parafiami rosyjskimi w Bułgarii, przyjął ponownie jurysdykcję Patriarchatu Moskiewskiego[1].
W 2016 Bułgarski Kościół Prawosławny ogłosił go świętym. Jego kult w tym samym roku został ustanowiony również w Cerkwi rosyjskiej[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Серафим (Соболев). [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].
- ↑ a b c d e f g h Архиепископ Серафим (Соболев). [dostęp 2012-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-24)].
- ↑ Ławreszuk M.: Prawosławie wobec tendencji nacjonalistycznych i etnofiletystycznych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe SEMPER, 2000, s. 142–145. ISBN 83-7311-126-3.
- ↑ Деяние Освященного Архиерейского Собора Русской Православной Церкви о прославлении в лике святителей архиепископа Богучарского Серафима (Соболева, 1881–1950) 3 февраля 2016 года [online], Патриархия.ru [dostęp 2016-02-04].