Pałac Branickich w Białymstoku: Różnice pomiędzy wersjami

Pałac Branickich
	nr rej. A-252 z 1 grudnia 1958
Państwo	Polska
Miejscowość	Białystok
Typ budynku	Pałac
Styl architektoniczny	późny barok
Architekt	Tylman z Gameren, Jan Zygmunt Deybel, Jakub Fontana
Ważniejsze przebudowy	1691 - 1697, 1728-1752
Zniszczono	1944
Odbudowano	1946-1960
Pierwszy właściciel	Piotr Wiesiołowski
Kolejni właściciele	Jan Klemens Branicki
	Położenie na mapie Polski Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|type:building}
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja nieprzejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 13:22, 14 sty 2011

Pałac Branickich – zabytkowy pałac w Białymstoku, jedna z najlepiej zachowanych rezydencji magnackich epoki saskiej na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej w stylu późnobarokowym określany mianem "Wersalu Podlasia", Wersalem Północy czy także Polskim Wersalem.^[1]

Historia zamku

Zamek Wiesiołowskich – gotycko-renesansowy

Legenda wiąże powstanie Białegostoku z wielkim księciem litewskim Giedyminem, który miał założyć tu gród będący bazą dla oddziałów dokonujących zbrojnych najazdów na zachód i południe.
Murowany zamek gotycko-renesansowy wzniósł w Białymstoku na polecenie Piotra Wiesiołowskiego budowniczy królewski Hiob Bretfus. Posiadał on dwie kondygnacje, dostępu broniła fosa i umocnienia ziemne. Syn Piotra – Krzysztof Wiesiołowski został marszałkiem wielkim litewskim. Zmarł bezpotomnie w 1637 roku. W testamencie zapisał swoje dobra skarbowi Rzeczypospolitej. Wdowa po nim otrzymała w zamku jedynie dożywocie.

W okresie potopu szwedzkiego w białostockim zamku przebywała chorągiew litewska podległa Januszowi Radziwiłłowi. Jednak żołnierze wypowiedzieli mu posłuszeństwo i pod dowództwem pułkownika Korotkiewicza przeszli na stronę królewską, podporządkowując się Pawłowi Sapieże.

Za zasługi położone przez Stefana Czarnieckiego w wojnie ze Szwedami, Sejm Rzeczypospolitej nadał mu dobra białostockie. Czarniecki przekazał następnie Białystok wraz z zamkiem swojej córce Katarzynie Aleksandrze, żonie Jana Klemensa Branickiego, stolnika koronnego. Od tego czasu zamek stał się siedzibą rodową Branickich Gryfitów.

Historia pałacu

Pałac Branickich – barokowy

Wiek XVII

Stefan Mikołaj Branicki, ojciec hetmana wielkiego koronnego Jana Klemensa Branickiego, zlecił przekształcenie zamku Wiesiołowskich w barokową rezydencję Tylmanowi z Gameren. Ten pochodzący z Utrechtu w Holandii inżynier wsławił się wcześniej m.in. budową pałacu Krasińskich w Warszawie i rezydencji prymasa Michała Radziejowskiego w Nieborowie. Trwająca w latach 1691 – 1697 przebudowa zmieniła całkowicie oblicze budowli. Między innymi jedna z baszt została wykorzystana jako klatka schodowa. W drugiej baszcie usytuowano komnaty. Podczas kolejnej przebudowy podwyższono boczne oficyny, postawiono jońską kolumnadę, wiele rzeźb. Obok ogrodu francuskiego założono ogród angielski^[2]. Z dawnej wojennej przeszłości zamku obecnie widoczne są jedynie zarysy bastionu nieopodal stawu. Istnieje także legenda o podziemnym przejściu między zamkiem i wieżą stojącego w pobliżu kościoła farnego, który w XVII wieku również był przystosowany do obrony.

Wiek XVIII

Dalszej rozbudowy pałacu dokonano już na polecenie Jana Klemensa Branickiego i jego żony Izabeli Poniatowskiej. Od 1726 roku pracami przy przebudowie pałacu kierował Jan Zygmunt Deybel. Pod jego kierunkiem dodano jedną kondygnację, tympanon od strony fasady i hełmy na wieżach. Następnie w miejscu alkierzy z czasów Tylmana i oficyn, zbudowano na wzór francuski skrzydła boczne aby objąć podkową dziedziniec - cour d’honneur, na który prowadziła brama zbudowana w 1758 roku przez Jana Henryka Klemma. Po śmierci Deybla, w latach 1750-1771 prace przy przebudowie pałacu prowadził Jakub Fontana i on tez ukształtował ostateczną bryłę pałacu, westybul, rokokowe wnętrza i klatkę schodową z rzeźbą „Rotator” Jana Chryzostoma Redlera. Na dziedzińcu stanęły jeszcze dwie inne monumentalne jego rzeźby – „Herkules walczący ze smokiem” i „Herkules walczący z hydrą”. Wystrój wnętrz był także dziełem sztukatorów Samuela Contesse i Antoniego Vogta i malarzy takich jak Szymon Czechowicz, Louis Marteau, Augustyn Mirys, Jean Pillement i Antoni Herliczka, który był twórca większości naściennych fresków. Braniccy skupili wokół siebie wielu znakomitych artystów, poetów, ludzi nauki. Tu przez wiele lat przebywała polska poetka okresu baroku Elżbieta Drużbacka, tu tworzył poeta Franciszek Karpiński. Działał też teatr, orkiestra dworska i zespół baletowy, na gościnne występy przyjeżdżały włoskie aktorki. Na dworze Branickiego gościli (i często mieszkali przez pewien czas): król August II (1726 – 1727 i powtórnie 1729), król August III z żoną i synami Ksawerym i Karolem (1744 i 1752), książę kurlandzki Karol Krystian Wettyn (dwukrotnie w 1759), biskup Ignacy Krasicki (1760), Stanisław August Poniatowski (sporadycznie za życia Branickiego, zaś po jego śmierci bardzo często odwiedzał siostrę i przebywał na dworze pewien czas), cesarz Józef II Habsburg (1780), wielki książę Paweł, późniejszy car, z żoną (1782), król Ludwik XVIII (1798), także posłowie: francuscy, angielscy, tureccy i rosyjscy.

W 1754 roku hetman założył przy pałacu pierwszą w Polsce uczelnię wojskową – Wojskowa Szkoła Budownictwa i Inżynierii. Następnie mieściła się tu Szkoła Akuszeryjna, a w 1773 roku Komisja Edukacji Narodowej utworzyła tu Szkołę Akademicką Zgromadzenia Białostockiego.

Według testamentu hetmana Branickiego, jego żona Izabela miała być w posiadaniu pałacu dożywotnio, potem miał przejść w ręce Potockich. Jednakże w wyniku upadku Rzeczpospolitej spadkobiercy sprzedali w 1802 roku rezydencję królowi pruskiemu, z zastrzeżeniem, że nie może go przejąć za życia Izabeli. Po Traktacie w Tylży w 1807 roku pałac przeszedł w ręce cara Rosji Aleksandra I.

Wiek XIX

W okresie zaboru rosyjskiego pałac został gruntownie rozgrabiony z wyposażenia. Drzewa i krzewy wywieziono do rezydencji carskich, a ponad dwadzieścia rzeźb z ogrodu do Petersburga. W 1826 r. skuto rzeźby zdobiące attykę, zlikwidowano rokokowe ornamenty na fasadzie i zrzucono z dachu barokowe hełmy. Po adaptacji pomieszczeń, ukazem carskim umieszczono tu w 1841 r. pensję dla panien z wyższych sfer rosyjskich - Instytut Dobrze Urodzonych Panien. W tym czasie zabrano między innymi ponad sto figur z pałacowego ogrodu francuskiego. Powodem miało być to, że nagie rzeźby mogłyby deprawować pensjonariuszki. Zburzono także prywatny teatr hetmana Branickiego, a unikatową kurtynę podzielono na cztery części i sprzedano w Anglii. Dalsze losy części kurtyny są nieznane. W XIX wieku zasypano też większość ogrodowych stawów.

Wiek XX

I wojnę światową pałac przetrwał bez większych zniszczeń. Mieścił się tu między innymi szpital polowy. Po wojnie pałac był siedzibą urzędu wojewódzkiego i rezydencją wojewody.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej pałac był siedzibą Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polski.

W 1944 roku w 70 procentach zburzony przez wycofujących się Niemców. Dużą część z tego, co pozostało, zniszczyła w tym samym roku Armia Czerwona. Odbudowano pałac w latach 1946 – 1960 pod kierunkiem Stanisława Bukowskiego, nawiązując do stanu z XVIII wieku, jednak pośpiech, z jakim przeprowadzono odbudowę, nie pozwolił na zebranie pełnej dokumentacji, rekonstrukcja wnętrz jest więc niezbyt wierna. I tak na przykład sala konferencyjna zyskała zieloną tonację, mimo, że oryginalnie była biała z bogatymi złoceniami. Do 1990 roku odbudowano kaplicę z kopułą i kopiami prac Augustyna Mirysa. We wrześniu 2006 roku po 200 latach przywrócono na bramie pałacowej herb Barnickich Gryf.

Aktualnie trwają prace rekonstrukcyjne ogrodów barokowych, by przywrócić je do stanu z XVIII wieku. W tym celu przeprowadzono prace archeologiczne i badania dawnych planów i opisów z epoki. Rekonstrukcja ogrodów ma trwać do 2012 roku. Planowane jest także wycięcie wysokich drzew znajdujących się wzdłuż południowo-wschodniego boku ogrodów i odtworzenie tam labiryntu krzewów.

Obecnie w pałacu ma siedzibę rektorat Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku.

Linki zewnętrzne

Założenie pałacowo-parkowe w Białymstoku

Zobacz też

[1] Zespół pałacowy Branickich w Białymstoku..

[2] Zielony Białystok - Pałac Branickich

[1]

[2]

@@ Linia 48: / Linia 48: @@
 == Historia pałacu ==
 '''Pałac Branickich''' – barokowy
-[[Plik:Pałaca.jpg|200px|thumb|right|Pałac Branickich]]
+[[Plik:Pałaca.jpg|200px|thumb|right|Pałac Branickich od strony ogrodu]]
+'''Wiek XVII'''
-[[Stefan Mikołaj Branicki]], ojciec [[hetman]]a wielkiego koronnego [[Jan Klemens Branicki (hetman)|Jana Klemensa Branickiego]], zlecił przekształcenie zamku Wiesiołowskich w [[barok]]ową rezydencję [[Tylman z Gameren|Tylmanowi z Gameren]]. Ten pochodzący z [[Utrecht]]u w [[Holandia|Holandii]] inżynier wsławił się wcześniej m.in. budową [[Pałac Krasińskich w Warszawie|pałacu Krasińskich]] w [[Warszawa|Warszawie]] i rezydencji prymasa [[Michał Stefan Radziejowski|Michała Radziejowskiego]] w [[Nieborów|Nieborowie]]. Trwająca w latach [[1691]] – [[1697]] przebudowa zmieniła całkowicie oblicze budowli. Między innymi jedna z baszt została wykorzystana jako klatka schodowa. W drugiej baszcie usytuowano komnaty. Podczas kolejnej przebudowy podwyższono boczne oficyny, postawiono jońską kolumnadę, wiele rzeźb. Obok [[ogród francuski|ogrodu francuskiego]] założono [[ogród angielski]]<ref>[http://www.bialystok.pl/1072-palac-branickich/default.aspx Zielony Białystok - Pałac Branickich ]</ref>. Dalszej rozbudowy pałacu dokonano już na polecenie Jana Klemensa Branickiego i jego żony [[Izabella Poniatowska|Izabeli Poniatowskiej]]. Z dawnej wojennej przeszłości zamku obecnie widoczne są jedynie zarysy [[bastion]]u nieopodal stawu. Istnieje także legenda o podziemnym przejściu między zamkiem i wieżą stojącego w pobliżu kościoła farnego, który w [[XVII wiek|XVII]] wieku również był przystosowany do obrony.
+[[Stefan Mikołaj Branicki]], ojciec [[hetman]]a wielkiego koronnego [[Jan Klemens Branicki (hetman)|Jana Klemensa Branickiego]], zlecił przekształcenie zamku Wiesiołowskich w [[barok]]ową rezydencję [[Tylman z Gameren|Tylmanowi z Gameren]]. Ten pochodzący z [[Utrecht]]u w [[Holandia|Holandii]] inżynier wsławił się wcześniej m.in. budową [[Pałac Krasińskich w Warszawie|pałacu Krasińskich]] w [[Warszawa|Warszawie]] i rezydencji prymasa [[Michał Stefan Radziejowski|Michała Radziejowskiego]] w [[Nieborów|Nieborowie]]. Trwająca w latach [[1691]] – [[1697]] przebudowa zmieniła całkowicie oblicze budowli. Między innymi jedna z baszt została wykorzystana jako klatka schodowa. W drugiej baszcie usytuowano komnaty. Podczas kolejnej przebudowy podwyższono boczne oficyny, postawiono jońską kolumnadę, wiele rzeźb. Obok [[ogród francuski|ogrodu francuskiego]] założono [[ogród angielski]]<ref>[http://www.bialystok.pl/1072-palac-branickich/default.aspx Zielony Białystok - Pałac Branickich ]</ref>. Z dawnej wojennej przeszłości zamku obecnie widoczne są jedynie zarysy [[bastion]]u nieopodal stawu. Istnieje także legenda o podziemnym przejściu między zamkiem i wieżą stojącego w pobliżu kościoła farnego, który w [[XVII wiek|XVII]] wieku również był przystosowany do obrony.
-[[Plik:Bialystok Ogrod3.jpg|thumb|200px|right|Widok z ogrodu na pałac]]
+[[Plik:Bialystok Ogrod3.jpg|thumb|200px|right|Widok z ogrodu]]
 [[Plik:Dziedziniec i alejka.jpg|thumb|200px|right|Główna aleja do bramy Gryfa]]
+[[Plik:Bialystok Medical University night.jpg|thumb|200px|right|Widok w nocy od strony dziedzińca]]
+'''Wiek XVIII'''
-Braniccy skupili wokół siebie wielu znakomitych artystów, poetów, ludzi nauki. Tu przez wiele lat przebywała polska poetka okresu baroku [[Elżbieta Drużbacka]], tu tworzył poeta [[Franciszek Karpiński]]. Obok nich malarze: [[Antoni Herliczka]], [[Sylwester August Mirys]]. Działał też teatr, orkiestra dworska i zespół baletowy, na gościnne występy przyjeżdżały włoskie aktorki. Na dworze Branickiego gościli (i często mieszkali przez pewien czas): król [[August II Mocny|August II]] (1726 – 1727 i powtórnie 1729), król [[August III Sas|August III]] z żoną i synami Ksawerym i Karolem (1744 i 1752), książę kurlandzki Karol (dwukrotnie w 1759), biskup [[Ignacy Krasicki]] (1760), Stanisław August Poniatowski (sporadycznie za życia Branickiego, zaś po jego śmierci bardzo często odwiedzał siostrę i przebywał na dworze pewien czas), cesarz [[Józef II Habsburg]] (1780), wielki książę [[Paweł I Romanow|Paweł]], późniejszy car, z żoną (1782), król [[Ludwik XVIII]] (1798), także posłowie: [[Francja|francuscy]], [[Anglia|angielscy]], [[Turcja|tureccy]] i [[Rosja|rosyjscy]].
+Dalszej rozbudowy pałacu dokonano już na polecenie Jana Klemensa Branickiego i jego żony [[Izabella Poniatowska|Izabeli Poniatowskiej]]. Od 1726 roku pracami przy przebudowie pałacu kierował [[Jan Zygmunt Deybel]]. Pod jego kierunkiem dodano jedną kondygnację, [[tympanon]] od strony fasady i hełmy na wieżach. Następnie w miejscu alkierzy z czasów Tylmana i oficyn, zbudowano na wzór francuski skrzydła boczne aby objąć podkową dziedziniec - ''cour d’honneur'', na który prowadziła brama zbudowana w 1758 roku przez Jana Henryka Klemma. Po śmierci Deybla, w latach 1750-1771 prace przy przebudowie pałacu prowadził [[Jakub Fontana]] i on tez ukształtował ostateczną bryłę pałacu, westybul, rokokowe wnętrza i klatkę schodową z rzeźbą „Rotator” Jana Chryzostoma Redlera. Na dziedzińcu stanęły jeszcze dwie inne monumentalne jego rzeźby – „Herkules walczący ze smokiem” i „Herkules walczący z hydrą”. Wystrój wnętrz był także dziełem sztukatorów Samuela Contesse i Antoniego Vogta i malarzy takich jak [[Szymon Czechowicz]], Louis Marteau, [[Augustyn Mirys]], Jean Pillement i Antoni Herliczka, który był twórca większości naściennych fresków.
-W [[1754]] roku hetman założył przy pałacu pierwszą w Polsce uczelnię wojskową – [[Wojskowa Szkoła Budownictwa i Inżynierii|Wojskową Szkołę Budownictwa i Inżynierii]]. Następnie mieściła się tu [[Szkoła Akuszeryjna]], a od [[1773]] roku [[Szkoła Akademicka Zgromadzenia Białostockiego]], którą stworzyła [[Komisja Edukacji Narodowej]].
+Braniccy skupili wokół siebie wielu znakomitych artystów, poetów, ludzi nauki. Tu przez wiele lat przebywała polska poetka okresu baroku [[Elżbieta Drużbacka]], tu tworzył poeta [[Franciszek Karpiński]]. Działał też teatr, orkiestra dworska i zespół baletowy, na gościnne występy przyjeżdżały włoskie aktorki. Na dworze Branickiego gościli (i często mieszkali przez pewien czas): król [[August II Mocny|August II]] (1726 – 1727 i powtórnie 1729), król [[August III Sas|August III]] z żoną i synami Ksawerym i Karolem (1744 i 1752), książę kurlandzki [[Karol Krystian Wettyn]] (dwukrotnie w 1759), biskup [[Ignacy Krasicki]] (1760), Stanisław August Poniatowski (sporadycznie za życia Branickiego, zaś po jego śmierci bardzo często odwiedzał siostrę i przebywał na dworze pewien czas), cesarz [[Józef II Habsburg]] (1780), wielki książę [[Paweł I Romanow|Paweł]], późniejszy car, z żoną (1782), król [[Ludwik XVIII]] (1798), także posłowie: [[Francja|francuscy]], [[Anglia|angielscy]], [[Turcja|tureccy]] i [[Rosja|rosyjscy]].
+W [[1754]] roku hetman założył przy pałacu pierwszą w Polsce uczelnię wojskową – Wojskowa Szkoła Budownictwa i Inżynierii. Następnie mieściła się tu Szkoła Akuszeryjna, a w [[1773]] roku [[Komisja Edukacji Narodowej]] utworzyła tu Szkołę Akademicką Zgromadzenia Białostockiego.
-Według testamentu [[Jan Klemens Branicki (hetman)|hetmana Branickiego]], jego żona Izabela miała być w posiadaniu pałacu dożywotnio, potem miał przejść w ręce [[Potoccy|Potockich]]. Jednakże w wyniku upadku państwa spadkobiercy sprzedali rezydencję królowi pruskiemu. Następnie pałac przeszedł w ręce carskie.
+Według testamentu [[Jan Klemens Branicki (hetman)|hetmana Branickiego]], jego żona Izabela miała być w posiadaniu pałacu dożywotnio, potem miał przejść w ręce [[Potoccy|Potockich]]. Jednakże w wyniku upadku Rzeczpospolitej spadkobiercy sprzedali w 1802 roku rezydencję królowi pruskiemu, z zastrzeżeniem, że nie może go przejąć za życia Izabeli. Po [[Pokój w Tylży|Traktacie w Tylży]] w 1807 roku pałac przeszedł w ręce cara Rosji [[Aleksander I Romanow|Aleksandra I]].
-W okresie zaboru rosyjskiego pałac został gruntownie przebudowany, umieszczono tu [[pensja (miejsce)|pensję]] dla  panien z wyższych sfer rosyjskich, tak zwany Instytut Panien Rosyjskich. W tym czasie zabrano między innymi ponad sto figur z pałacowego ogrodu francuskiego. Powodem miało być to, że nagie rzeźby mogłyby deprawować pensjonariuszki. Zburzono także prywatny teatr hetmana Branickiego, a unikatową kurtynę podzielono na cztery części i sprzedano. Dalsze losy części kurtyny są nieznane.
+'''Wiek XIX'''
+W okresie zaboru rosyjskiego pałac został gruntownie rozgrabiony z wyposażenia. Drzewa i krzewy wywieziono do rezydencji carskich, a ponad dwadzieścia rzeźb z ogrodu do Petersburga. W 1826 r. skuto rzeźby zdobiące attykę, zlikwidowano rokokowe ornamenty na fasadzie i zrzucono z dachu barokowe hełmy. Po adaptacji pomieszczeń, ukazem carskim umieszczono tu w 1841 r. [[pensja (miejsce)|pensję]] dla panien z wyższych sfer rosyjskich - Instytut Dobrze Urodzonych Panien. W tym czasie zabrano między innymi ponad sto figur z pałacowego ogrodu francuskiego. Powodem miało być to, że nagie rzeźby mogłyby deprawować pensjonariuszki. Zburzono także prywatny teatr hetmana Branickiego, a unikatową kurtynę podzielono na cztery części i sprzedano w Anglii. Dalsze losy części kurtyny są nieznane. W XIX wieku zasypano też większość ogrodowych stawów.
+'''Wiek XX'''
 [[I wojna światowa|I wojnę światową]] pałac przetrwał bez większych zniszczeń. Mieścił się tu między innymi [[szpital polowy]]. Po wojnie pałac był siedzibą urzędu wojewódzkiego i rezydencją wojewody.
@@ Linia 67: / Linia 76: @@
 Podczas [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]] pałac był siedzibą [[Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski|Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polski]].
-W [[1944]] roku w 70 procentach zburzony przez wycofujących się Niemców. Dużą część z tego, co pozostało, zniszczyła w tym samym roku [[Armia Czerwona]]. Odbudowano pałac w latach [[1946]] – [[1960]], nawiązując do stanu z XVII wieku, jednak pośpiech, z jakim przeprowadzono odbudowę, nie pozwolił na zebranie pełnej dokumentacji, rekonstrukcja jest więc niezbyt wierna. I tak na przykład sala konferencyjna zyskała zieloną tonację, mimo, że oryginalnie była biała z bogatymi złoceniami.
+W [[1944]] roku w 70 procentach zburzony przez wycofujących się Niemców. Dużą część z tego, co pozostało, zniszczyła w tym samym roku [[Armia Czerwona]]. Odbudowano pałac w latach [[1946]] – [[1960]] pod kierunkiem Stanisława Bukowskiego, nawiązując do stanu z XVIII wieku, jednak pośpiech, z jakim przeprowadzono odbudowę, nie pozwolił na zebranie pełnej dokumentacji, rekonstrukcja wnętrz jest więc niezbyt wierna. I tak na przykład sala konferencyjna zyskała zieloną tonację, mimo, że oryginalnie była biała z bogatymi złoceniami. Do 1990 roku odbudowano kaplicę z kopułą i kopiami prac Augustyna Mirysa. We wrześniu 2006 roku po 200 latach przywrócono na bramie pałacowej herb Barnickich Gryf.
-Aktualnie trwają prace rekonstrukcyjne ogrodów francuskich, by przywrócić je do stanu carskiego. Mała ilość źródeł nie pozwala na odnowienie ich wyglądu z czasów Branickich. Rekonstrukcja ogrodów ma trwać do [[2012]] roku. Planowane jest także wycięcie wysokich drzew znajdujących się wzdłuż południowo-wschodniego boku ogrodów i odtworzenie tam [[labirynt]]u krzewów.
+Aktualnie trwają prace rekonstrukcyjne ogrodów barokowych, by przywrócić je do stanu z XVIII wieku. W tym celu przeprowadzono prace archeologiczne i badania dawnych planów i opisów z epoki. Rekonstrukcja ogrodów ma trwać do [[2012]] roku. Planowane jest także wycięcie wysokich drzew znajdujących się wzdłuż południowo-wschodniego boku ogrodów i odtworzenie tam [[labirynt]]u krzewów.
 Obecnie w pałacu ma siedzibę rektorat [[Uniwersytet Medyczny w Białymstoku|Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku]].