Pałac Młodziejowskiego w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne |
→Historia: drobne merytoryczne |
||
| Linia 37: | Linia 37: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
Pałac wzniesiony w końcu [[XVII wiek]]u pierwotnie należał do wojewody mazowieckiego [[Stanisław Morsztyn|Stanisława Morsztyna]], później do wojewody sandomierskiego [[Stefan Bidziński|Stefana Bidzińskiego]]. W 1766 znalazł się w posiadaniu biskupa przemyskiego [[Andrzej Młodziejowski|Andrzeja Młodziejowskiego]], dla którego przed 1771 pałac został rozbudowany przez [[Jakub Fontana|Jakuba Fontanę]]. W trakcie tej rozbudowy powstały [[ryzalit]]y boczne w formie bocznych skrzydeł połączonych galerią [[arkada|arkadową]] podtrzymującą [[taras (architektura)|taras]]. |
Pałac wzniesiony w końcu [[XVII wiek]]u pierwotnie należał do wojewody mazowieckiego [[Stanisław Morsztyn|Stanisława Morsztyna]], później do wojewody sandomierskiego [[Stefan Bidziński|Stefana Bidzińskiego]]. |
||
Od 14 lipca do 4 września 1707 r. gościł tu car Piotr I, który był w sojuszu z Augustem II Mocnym. W 1766 znalazł się w posiadaniu biskupa przemyskiego [[Andrzej Młodziejowski|Andrzeja Młodziejowskiego]], dla którego przed 1771 pałac został rozbudowany przez [[Jakub Fontana|Jakuba Fontanę]]. W trakcie tej rozbudowy powstały [[ryzalit]]y boczne w formie bocznych skrzydeł połączonych galerią [[arkada|arkadową]] podtrzymującą [[taras (architektura)|taras]]. |
|||
W latach 90. [[XVIII wiek]]u mieścił [[Ambasada Rosji w Polsce|poselstwo Rosji]] a zarazem pełnił funkcję rezydencji posła rosyjskiego [[Osip Igelstrom|Osipa Igelstroma]], przez co pałac był podczas [[insurekcja warszawska|insurekcji kościuszkowskiej]] w 1794 celem zaciekłych ataków polskich pod wodzą [[Jan Kiliński|Jana Kilińskiego]], ulegając przy tym zniszczeniu. |
W latach 90. [[XVIII wiek]]u mieścił [[Ambasada Rosji w Polsce|poselstwo Rosji]] a zarazem pełnił funkcję rezydencji posła rosyjskiego [[Osip Igelstrom|Osipa Igelstroma]], przez co pałac był podczas [[insurekcja warszawska|insurekcji kościuszkowskiej]] w 1794 celem zaciekłych ataków polskich pod wodzą [[Jan Kiliński|Jana Kilińskiego]], ulegając przy tym zniszczeniu. |
||
Wersja z 10:24, 27 sie 2014
 nr rej. 304 z 1 lipca 1965
| |
 Widok pałacu od strony ulicy Miodowej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Miodowa 10 |
| Styl architektoniczny |
klasycyzm |
| Architekt | |
| Ukończenie budowy |
koniec XVIII w. |
| Zniszczono |
1944 |
| Odbudowano |
1957 |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Warszawy  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie Polski  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building} | |
Pałac Młodziejowskich (zwany także pałacem Młodziejowskiego lub Morsztynów) – pałac znajdujący się w Warszawie w dzielnicy Śródmieście, przy ulicy Miodowej 10 (z oficynami od strony ulicy Podwale 7).
Pałac został wzniesiony w stylu barokowym w końcu XVII wieku. Pałac powstał na planie litery E, na działce o powierzchni 3314 m². Sąsiaduje z pałacami Branickich i Szaniawskich.
Historia
Pałac wzniesiony w końcu XVII wieku pierwotnie należał do wojewody mazowieckiego Stanisława Morsztyna, później do wojewody sandomierskiego Stefana Bidzińskiego.
Od 14 lipca do 4 września 1707 r. gościł tu car Piotr I, który był w sojuszu z Augustem II Mocnym. W 1766 znalazł się w posiadaniu biskupa przemyskiego Andrzeja Młodziejowskiego, dla którego przed 1771 pałac został rozbudowany przez Jakuba Fontanę. W trakcie tej rozbudowy powstały ryzality boczne w formie bocznych skrzydeł połączonych galerią arkadową podtrzymującą taras.
W latach 90. XVIII wieku mieścił poselstwo Rosji a zarazem pełnił funkcję rezydencji posła rosyjskiego Osipa Igelstroma, przez co pałac był podczas insurekcji kościuszkowskiej w 1794 celem zaciekłych ataków polskich pod wodzą Jana Kilińskiego, ulegając przy tym zniszczeniu.
W latach 1806-1808 nastąpiła jego odbudowa w stylu klasycystycznym według projektu Fryderyka Alberta Lessla dla Feliksa Potockiego i w latach 1808-1811 powstały skrzydła od strony ul.Podwale. Pawilony te, w połączeniu z oficynami, utworzyły dziedziniec ograniczony od strony ulicy żelaznymi sztachetami. Po 1818 właścicielem pałacu został Karol Zeydler. Od 1820 mieściła się tutaj Resursa Kupiecka, przeniesiona ok. 1829 do Pałacu Mniszchów. Następnie znajdowały się w pałacu księgarnie i wiele sklepów. Pod koniec XIX wieku budynek stał się kamienicą czynszową.
W czasie II wojny światowej zniszczony w około 85 %[1]. Odbudowa zakończyła się w 1957 według projektu Borysa Zinserlinga. Po wojnie siedziba PWN, które w 2006 wystawiło pałac na sprzedaż.
Po zakończeniu remontu, od 2011 jest siedzibą Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie oraz firmy doradczej A.T. Kearney.