Ludwik Metzell: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy
Konarski (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne
Linia 29: Linia 29:
'''Ludwik Chrystian Metzell''' [[herb szlachecki|herbu]] Trójgwiazd (ur. [[2 grudnia]] [[1764]] w [[Gdańsk]]u, zm. [[21 listopada]] [[1848]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – polski [[Oficer (wojsko)|oficer]] [[armia koronna|wojsk koronnych]], [[inżynieria wojskowa|inżynier wojskowy]] i [[Inżynieria lądowa|budowlany]], [[architekt]], przedstawiciel [[architektura klasycystyczna|klasycyzmu]].
'''Ludwik Chrystian Metzell''' [[herb szlachecki|herbu]] Trójgwiazd (ur. [[2 grudnia]] [[1764]] w [[Gdańsk]]u, zm. [[21 listopada]] [[1848]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – polski [[Oficer (wojsko)|oficer]] [[armia koronna|wojsk koronnych]], [[inżynieria wojskowa|inżynier wojskowy]] i [[Inżynieria lądowa|budowlany]], [[architekt]], przedstawiciel [[architektura klasycystyczna|klasycyzmu]].


Nosił nazwisko męża swej matki Adelajdy, ale był naturalnym synem generała artylerii koronnej Fryderyka Alojzego Brühla, a zatem powinowatym [[Stanisław Szczęsny Potocki|Stanisława Szczęsnego Potockiego]], bowiem żoną Brühla była Maria Klementyna Potocka siostra Szczęsnego<ref>{{Cytuj |tytuł = OD ZOFIÓWKI DO НАЦІОНАЛЬНОГО ДЕНДРОЛОГІЧНОГО ПАРКА СОФІЇВКА. HISTORIA, PRZEKSZTAŁCENIA I REWALORYZACJA OGRODU PIĘKNEJ BITYNKI - PDF |data dostępu = 2018-08-02 |opublikowany = docplayer.pl |url = https://docplayer.pl/54588425-Od-zofiowki-do-nacionalnogo-dendrologichnogo-parka-sofiyivka-historia-przeksztalcenia-i-rewaloryzacja-ogrodu-pieknej-bitynki.html}}</ref>. Pozycja ojca wpłynęła zapewne na wstąpienie Ludwika w 1781 r. do [[Korpus Artylerii Koronnej|korpusu artylerii koronnej]], w związku z czym w 1786 r. Metzell został wysłany do [[Tulczyn|Tulczyna]] w celu przygotowania broni dla oddziału wojskowego, jaki Szczęsny Potocki obiecał wystawić własnym sumptem na sejmie grodzieńskim w 1784 r. W czasie pobytu w Tulczynie wsławił się Metzell budową mostu pontonowego.
Ludwik Metzell był [[porucznik]]iem w [[Korpus Artylerii Koronnej|Korpusie Artylerii Koronnej]], w 1792 za udział w [[bitwa pod Zieleńcami|bitwie pod Zieleńcami]] został odznaczony [[order Virtuti Militari|orderem Virtuti Militari]] (nr 13).

W czasie wojny polsko-rosyjskiej znalazł się po stronie patriotycznej, co nie miało jednak znaczącego wpływu na przyszłe stosunki z targowiczaninem Potockim.

Ludwik Metzell był [[porucznik]]iem w [[Korpus Artylerii Koronnej|Korpusie Artylerii Koronnej]], w 1792 za udział w [[bitwa pod Zieleńcami|bitwie pod Zieleńcami]] przeciwko wojskom rosyjskim został odznaczony [[order Virtuti Militari|orderem Virtuti Militari]] (nr 13), a także szlachectwem herbowym (herb Trójgwiazd).


Szef inżynierów komunikacji wodnych i lądowych przy Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych<ref>{{Cytuj|tytuł=Śmiały 'plan Metzlla'. Ta inwestycja mogła zmienić oblicze Warszawy|data dostępu=2016-04-25|opublikowany=wyborcza.biz|url=http://wyborcza.biz/biznes/1,147758,19963819,smialy-plan-metzlla.html |język=pl}}</ref>
Szef inżynierów komunikacji wodnych i lądowych przy Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych<ref>{{Cytuj|tytuł=Śmiały 'plan Metzlla'. Ta inwestycja mogła zmienić oblicze Warszawy|data dostępu=2016-04-25|opublikowany=wyborcza.biz|url=http://wyborcza.biz/biznes/1,147758,19963819,smialy-plan-metzlla.html |język=pl}}</ref>


W latach 1796–1802 założył [[park Zofiówka w Humaniu]]<ref>[[Stanisław Łoza|Łoza S.]], ''Słownik architektów i budowniczych Polaków oraz cudzoziemców w Polsce pracujących'', Warszawa 1931, s. 225.</ref>. W latach 1816–1819 zbudował w Warszawie pierwszy odcinek [[ulica Zakroczymska w Warszawie|traktu zakroczymskiego]]. W 1821 w [[Amfiteatr w Łazienkach Królewskich|Amfiteatrze]] w [[Łazienki Królewskie w Warszawie|Łazienkach Królewskich w Warszawie]] zbudował [[most wiszący]] o rozpiętości 45 m, łączący widownię ze sceną<ref>Orłowski B., ''Ludwik Metzell'', [w:] ''Słownik polskich pionierów techniki'', red. Orłowski B., Katowice 1984, s. 126. {{ISBN|83-216-0339-4}}</ref>. W 1827 został członkiem [[Towarzystwo Warszawskie Przyjaciół Nauk|Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk]].
W latach 1796–1802 był budowniczym i projektantem [[park Zofiówka w Humaniu|parku Zofiówka w Humaniu]]<ref>[[Stanisław Łoza|Łoza S.]], ''Słownik architektów i budowniczych Polaków oraz cudzoziemców w Polsce pracujących'', Warszawa 1931, s. 225.</ref>. W latach 1816–1819 zbudował w Warszawie pierwszy odcinek [[ulica Zakroczymska w Warszawie|traktu zakroczymskiego]]. W 1821 w [[Amfiteatr w Łazienkach Królewskich|Amfiteatrze]] w [[Łazienki Królewskie w Warszawie|Łazienkach Królewskich w Warszawie]] zbudował [[most wiszący]] o rozpiętości 45 m, łączący widownię ze sceną<ref>Orłowski B., ''Ludwik Metzell'', [w:] ''Słownik polskich pionierów techniki'', red. Orłowski B., Katowice 1984, s. 126. {{ISBN|83-216-0339-4}}</ref>. W 1827 został członkiem [[Towarzystwo Warszawskie Przyjaciół Nauk|Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk]].


Ludwik Metzell został pochowany w [[katakumby|katakumbach]] na [[cmentarz Powązkowski w Warszawie|cmentarzu Powązkowskim w Warszawie]] (na wprost kwatery 14).
Ludwik Metzell został pochowany w [[katakumby|katakumbach]] na [[cmentarz Powązkowski w Warszawie|cmentarzu Powązkowskim w Warszawie]] (na wprost kwatery 14).

Wersja z 13:07, 2 sie 2018

Ludwik Metzell
Imię i nazwisko

Ludwik Chrystian Metzell

Data i miejsce urodzenia

2 grudnia 1764
Gdańsk

Data i miejsce śmierci

21 listopada 1848
Warszawa

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

architektura

Epoka

klasycyzm

Ważne dzieła

park Zofiówka w Humaniu

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Grób architekta Ludwika Metzella (1764-1848) w Katakumbach warszawskiego Cmentarza Powązkowskiego

Ludwik Chrystian Metzell herbu Trójgwiazd (ur. 2 grudnia 1764 w Gdańsku, zm. 21 listopada 1848 w Warszawie) – polski oficer wojsk koronnych, inżynier wojskowy i budowlany, architekt, przedstawiciel klasycyzmu.

Nosił nazwisko męża swej matki Adelajdy, ale był naturalnym synem generała artylerii koronnej Fryderyka Alojzego Brühla, a zatem powinowatym Stanisława Szczęsnego Potockiego, bowiem żoną Brühla była Maria Klementyna Potocka siostra Szczęsnego[1]. Pozycja ojca wpłynęła zapewne na wstąpienie Ludwika w 1781 r. do korpusu artylerii koronnej, w związku z czym w 1786 r. Metzell został wysłany do Tulczyna w celu przygotowania broni dla oddziału wojskowego, jaki Szczęsny Potocki obiecał wystawić własnym sumptem na sejmie grodzieńskim w 1784 r. W czasie pobytu w Tulczynie wsławił się Metzell budową mostu pontonowego.

W czasie wojny polsko-rosyjskiej znalazł się po stronie patriotycznej, co nie miało jednak znaczącego wpływu na przyszłe stosunki z targowiczaninem Potockim.

Ludwik Metzell był porucznikiem w Korpusie Artylerii Koronnej, w 1792 za udział w bitwie pod Zieleńcami przeciwko wojskom rosyjskim został odznaczony orderem Virtuti Militari (nr 13), a także szlachectwem herbowym (herb Trójgwiazd).

Szef inżynierów komunikacji wodnych i lądowych przy Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych[2]

W latach 1796–1802 był budowniczym i projektantem parku Zofiówka w Humaniu[3]. W latach 1816–1819 zbudował w Warszawie pierwszy odcinek traktu zakroczymskiego. W 1821 w Amfiteatrze w Łazienkach Królewskich w Warszawie zbudował most wiszący o rozpiętości 45 m, łączący widownię ze sceną[4]. W 1827 został członkiem Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk.

Ludwik Metzell został pochowany w katakumbach na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (na wprost kwatery 14).

Przypisy

  1. OD ZOFIÓWKI DO НАЦІОНАЛЬНОГО ДЕНДРОЛОГІЧНОГО ПАРКА СОФІЇВКА. HISTORIA, PRZEKSZTAŁCENIA I REWALORYZACJA OGRODU PIĘKNEJ BITYNKI - PDF [online], docplayer.pl [dostęp 2018-08-02].
  2. Śmiały 'plan Metzlla'. Ta inwestycja mogła zmienić oblicze Warszawy [online], wyborcza.biz [dostęp 2016-04-25] (pol.).
  3. Łoza S., Słownik architektów i budowniczych Polaków oraz cudzoziemców w Polsce pracujących, Warszawa 1931, s. 225.
  4. Orłowski B., Ludwik Metzell, [w:] Słownik polskich pionierów techniki, red. Orłowski B., Katowice 1984, s. 126. ISBN 83-216-0339-4