Przejdź do zawartości

Hans Urs von Balthasar: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
nie ma takiego tytułu jak kardynał nominat
→‎Życiorys: Literówka "teolożga" na "teolog".
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
Linia 48: Linia 48:
Był autorem 90 książek i 550 artykułów, tłumaczem 100 dzieł innych autorów. [[Henri de Lubac]] nazwał go „największym erudytą XX wieku”<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Socci | imię = Antonio | autor link = | tytuł = Tajemnice Jana Pawła II | wydawca = Dom Wydawniczy RAFAEL | miejsce = Kraków | rok = 2009 | strony = 74 | isbn =978-83-7569-139-9}}</ref>.
Był autorem 90 książek i 550 artykułów, tłumaczem 100 dzieł innych autorów. [[Henri de Lubac]] nazwał go „największym erudytą XX wieku”<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Socci | imię = Antonio | autor link = | tytuł = Tajemnice Jana Pawła II | wydawca = Dom Wydawniczy RAFAEL | miejsce = Kraków | rok = 2009 | strony = 74 | isbn =978-83-7569-139-9}}</ref>.


Znaczny wpływ na jego prace teologiczne wywarła wymiana poglądów z teolożką i lekarką, szwajcarską mistyczką i wizjonerką [[Adrienne von Speyr]] (1902-1967).
Znaczny wpływ na jego prace teologiczne wywarła wymiana poglądów z teolog i lekarką, szwajcarską mistyczką i wizjonerką [[Adrienne von Speyr]] (1902-1967).


29 maja 1988 [[Jan Paweł II]] ogłosił jego nominację [[kardynałowie z nominacji Jana Pawła II|kardynalską]]. Ze względu na podeszły wiek ks. Balthasar został zwolniony z obowiązku przyjęcia sakry biskupiej; nie dożył uroczystości [[konsystorz]]a, zmarł dwa dni wcześniej. {{fakt|Warto dodać, że sam nominacji przyjąć nie chciał - odmówił kilkakrotnie. Zgoda w 1988 miała być wyrazem posłuszeństwa wobec papieża. Kiedy już zgodził się kapelusz kardynalski przyjąć, był z tego niezadowolony, uważał, że na niego nie zasłużył. Powiedział wtedy, że liczy na rychłą śmierć (przed uroczystością)|data=2012-08}}.
29 maja 1988 [[Jan Paweł II]] ogłosił jego nominację [[kardynałowie z nominacji Jana Pawła II|kardynalską]]. Ze względu na podeszły wiek ks. Balthasar został zwolniony z obowiązku przyjęcia sakry biskupiej; nie dożył uroczystości [[konsystorz]]a, zmarł dwa dni wcześniej. {{fakt|Warto dodać, że sam nominacji przyjąć nie chciał - odmówił kilkakrotnie. Zgoda w 1988 miała być wyrazem posłuszeństwa wobec papieża. Kiedy już zgodził się kapelusz kardynalski przyjąć, był z tego niezadowolony, uważał, że na niego nie zasłużył. Powiedział wtedy, że liczy na rychłą śmierć (przed uroczystością)|data=2012-08}}.

Wersja z 07:51, 12 lip 2023

Hans Urs von Balthasar
ilustracja
Kraj działania

Szwajcaria

Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1905
Lucerna

Data i miejsce śmierci

26 czerwca 1988
Bazylea

Miejsce pochówku

Lucerna, Szwajcaria

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

26 lipca 1936

podpis
Strona internetowa

Hans Urs von Balthasar (ur. 12 sierpnia 1905 w Lucernie, zm. 26 czerwca 1988 w Bazylei) – teolog szwajcarski, duchowny katolicki, mianowany kardynałem przez Jana Pawła II, sługa Boży Kościoła katolickiego.

Życiorys

Kształcił się w szkołach zakonnych – benedyktyńskiej w Engelbergu i jezuickiej w Feldkirch; ponadto studiował na uniwersytetach w Wiedniu i Berlinie. W Lyonie obronił doktorat z teologii. W październiku 1929 wstąpił do zakonu jezuitów, odbył nowicjat w Feldkirch. 26 lipca 1936 przyjął święcenia kapłańskie; pracował jako kapelan uniwersytecki w Bazylei, w 1947 zakładał wydawnictwo Johannes Verlag w Einsiedeln. W 1948 założył Wspólnotę św. Jana. W 1950 opuścił zakon i został inkardynowany do diecezji Chur. Wykładał teologię na wielu uczelniach, był autorem wysoko cenionych publikacji teologicznych (Teologia misterium paschalnego, Burzenie bastionów, Chrześcijanin i lęk, „Modlitwa i kontemplacja” Cordula, Czy Jezus nas zna? Czy my znamy Jezusa? i inne). Jako jedyny spośród wybitnych teologów europejskich nie został zaproszony do udziału w obradach II soboru watykańskiego. Był doktorem honoris causa szkół teologicznych w Edynburgu, Fryburgu, Münsterze oraz Amerykańskiego Uniwersytetu Katolickiego w Waszyngtonie. Został mianowany członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej (1969), współpracował przy powstaniu pisma „Communio”, otrzymał Nagrodę Pawła VI i Nagrodę Mozarta.

Był autorem 90 książek i 550 artykułów, tłumaczem 100 dzieł innych autorów. Henri de Lubac nazwał go „największym erudytą XX wieku”[1].

Znaczny wpływ na jego prace teologiczne wywarła wymiana poglądów z teolog i lekarką, szwajcarską mistyczką i wizjonerką Adrienne von Speyr (1902-1967).

29 maja 1988 Jan Paweł II ogłosił jego nominację kardynalską. Ze względu na podeszły wiek ks. Balthasar został zwolniony z obowiązku przyjęcia sakry biskupiej; nie dożył uroczystości konsystorza, zmarł dwa dni wcześniej. Warto dodać, że sam nominacji przyjąć nie chciał - odmówił kilkakrotnie. Zgoda w 1988 miała być wyrazem posłuszeństwa wobec papieża. Kiedy już zgodził się kapelusz kardynalski przyjąć, był z tego niezadowolony, uważał, że na niego nie zasłużył. Powiedział wtedy, że liczy na rychłą śmierć (przed uroczystością)[potrzebny przypis].

Został pochowany na cmentarzu Hofkirche w Lucernie. Miał zostać kardynałem diakonem S. Nicola in Carcere.

20 marca 2018 rozpoczęto jego proces beatyfikacyjny, wnioskodawcą jest stowarzyszenie "Le Porte del Cielo" z Fara in Sabina we Włoszech.

Przypisy

  1. Antonio Socci: Tajemnice Jana Pawła II. Kraków: Dom Wydawniczy RAFAEL, 2009, s. 74. ISBN 978-83-7569-139-9.

Bibliografia

  • Hans Urs von Balthasar, O moim dziele, Marek Urban (tłum.), Kraków: Wydawnictwo M, 2004, ISBN 83-7221-492-1, OCLC 69606406.
  • Joseph kard. Ratzinger: Hans Urs von Balthasar, Maryja w tajemnicy Kościoła, WAM, 2007 ISBN 978-8373189799
  • Adrienne von Speyr: Spowiedź, W Drodze, Poznań 1993, ISBN 83-7033-002-9.

Linki zewnętrzne