Sosnowe (Ukraina): Różnice pomiędzy wersjami

Ludwipol
	Flaga
Herb	Flaga
Państwo	Ukraina
Obwód	rówieński
Rejon	berezieński
Populacja (2001); • liczba ludności	; 2074
Nr kierunkowy	+380 3653
Kod pocztowy	34652
	Położenie na mapie obwodu rówieńskiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie Ukrainy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|type:airport}

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 00:48, 1 gru 2016

Ludwipol (ukr. Соснове, Sosnowe) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie rówieńskim, w rejonie berezieńskim, nad rzeką Słucz. W 2001 roku liczyło ok. 2 tys. mieszkańców.

Miejscowość, a później miasto Ludwipol zostało utworzone w 1708 roku przez mieszkańców oddalonego o 4 km Hubkowa po epidemii zarazy. Hubków ze swoim warownym gródkiem został kompletnie zniszczony przez Szwedów w czasie wojny północnej, a wcześniej kilkakrotnie najeżdżany był przez hordy tatarskie.

Ludwipol nazwę swoją wziął od imienia żony fundatora miasta – Ludwiki.

W okresie między I i II wojną światową Ludwipol był centrum kapitału (głównie żydowskiego) na terenie gminy Ludwipol. Żydzi stanowili 75% mieszkańców miasteczka. Drugą najliczniejszą grupą narodowościową byli Ukraińcy^[1].

Do 1939 roku miejscowość była siedzibą gminy Ludwipol w powiecie kostopolskim, w województwie wołyńskim.

Wkrótce po zajęciu miasta przez 6. niemiecką armię polową 6 lipca 1941 roku ukraińscy nacjonaliści dokonali pogromu, podczas którego Żydów bito i gwałcono oraz plądrowano ich domy. 13 października 1941 roku w Ludwipolu założono getto mieszczące 1,5 tys. Żydów miejscowych i z okolicznych wsi. 26 sierpnia 1942 roku Sicherheitsdienst z Równego z pomocą niemieckiej żandarmerii i ukraińskiej policji rozstrzelało około 1 tys. mieszkańców getta na drugim brzegu Słuczy^[1]. Około 300-400 osób zdołało zbiec, jednak większość została schwytana i zabita przez żandarmów i policjantów. Ci, którzy ocaleli, ukrywali się w berezieńskim lesie uzyskując pomoc od Polaków^[2].

Po ataku partyzantki radzieckiej 31 grudnia 1942 roku z miasteczka wycofała się załoga niemiecka i ukraińscy policjanci. Opuszczona miejscowość stała się siedzibą sztabu ukraińskich nacjonalistów, którzy zabili kilkunastu miejscowych Polaków. Niemcy wyparli Ukraińców z Ludwipola po 3 miesiącach; w wyniku tego ataku miasteczko zostało całkowicie spalone^[1].

Ludwipol został po 1945 roku odbudowany. W 1946 roku dokonano zmiany nazwy miejscowości w języku ukraińskim z Ludwypol na Sosnowe.

Związani z miejscowością

Antoni Andrzejowski - polski przyrodnik, pamiętnikarz i pisarz; mieszkał w Ludwipolu

Linki zewnętrzne

Sosnowe (Ukraina), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 477 .
Sosnowe na stronie Rady Najwyższej Ukrainy

↑ ^a ^b ^c Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, Warszawa 2000, ISBN 83-87689-34-3, s.267-268
↑ Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s.557

[siem-1] Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, Warszawa 2000, ISBN 83-87689-34-3, s.267-268

[2] Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s.557

[1]

[2]

@@ Linia 30: / Linia 30: @@
 Ludwipol nazwę swoją wziął od imienia żony fundatora miasta – Ludwiki.
-W okresie między I i II wojną światową Ludwipol był centrum kapitału (głównie żydowskiego) na terenie gminy Ludwipol. [[Żydzi]] stanowili 75% mieszkańców miasteczka. Drugą najliczniejszą grupą narodowościową byli [[Ukraińcy]]<ref name=siem>Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, ''Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945'', Warszawa 2000, ISBN 83-87689-34-3, s.267-268</ref>.
+W okresie między I i II wojną światową Ludwipol był centrum kapitału (głównie żydowskiego) na terenie gminy Ludwipol. [[Żydzi]] stanowili 75% mieszkańców miasteczka. Drugą najliczniejszą grupą narodowościową byli [[Ukraińcy]]<ref name=siem>Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, ''Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945'', Warszawa 2000, {{ISBN|83-87689-34-3}}, s.267-268</ref>.
 Do 1939 roku miejscowość była siedzibą [[gmina Ludwipol|gminy Ludwipol]] w [[powiat kostopolski|powiecie kostopolskim]], w [[województwo wołyńskie (II Rzeczpospolita)|województwie wołyńskim]].
-Wkrótce po zajęciu miasta przez [[6 Armia (III Rzesza)|6. niemiecką armię polową]] 6 lipca 1941 roku [[nacjonalizm ukraiński|ukraińscy nacjonaliści]] dokonali [[pogrom]]u, podczas którego Żydów bito i gwałcono oraz plądrowano ich domy. 13 października 1941 roku w Ludwipolu założono [[getto]] mieszczące 1,5 tys. Żydów miejscowych i z okolicznych wsi. 26 sierpnia 1942 roku [[Sicherheitsdienst]] z [[Równe]]go z pomocą niemieckiej żandarmerii i [[Schutzmannschaft|ukraińskiej policji]] rozstrzelało około 1 tys. mieszkańców getta na drugim brzegu Słuczy<ref name=siem />. Około 300-400 osób zdołało zbiec, jednak większość została schwytana i zabita przez żandarmów i policjantów. Ci, którzy ocaleli, ukrywali się w berezieńskim lesie uzyskując pomoc od Polaków<ref>''Холокост на территории СССР: Энциклопедия'', Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s.557</ref>.
+Wkrótce po zajęciu miasta przez [[6 Armia (III Rzesza)|6. niemiecką armię polową]] 6 lipca 1941 roku [[nacjonalizm ukraiński|ukraińscy nacjonaliści]] dokonali [[pogrom]]u, podczas którego Żydów bito i gwałcono oraz plądrowano ich domy. 13 października 1941 roku w Ludwipolu założono [[getto]] mieszczące 1,5 tys. Żydów miejscowych i z okolicznych wsi. 26 sierpnia 1942 roku [[Sicherheitsdienst]] z [[Równe]]go z pomocą niemieckiej żandarmerii i [[Schutzmannschaft|ukraińskiej policji]] rozstrzelało około 1 tys. mieszkańców getta na drugim brzegu Słuczy<ref name=siem />. Około 300-400 osób zdołało zbiec, jednak większość została schwytana i zabita przez żandarmów i policjantów. Ci, którzy ocaleli, ukrywali się w berezieńskim lesie uzyskując pomoc od Polaków<ref>''Холокост на территории СССР: Энциклопедия'', Moskwa 2009, {{ISBN|978-5-8243-1296-6}} s.557</ref>.
 Po ataku [[partyzantka radziecka|partyzantki radzieckiej]] 31 grudnia 1942 roku z miasteczka wycofała się załoga niemiecka i ukraińscy policjanci. Opuszczona miejscowość stała się siedzibą sztabu ukraińskich nacjonalistów, którzy zabili kilkunastu miejscowych Polaków. Niemcy wyparli Ukraińców z Ludwipola po 3 miesiącach; w wyniku tego ataku miasteczko zostało całkowicie spalone<ref name=siem />.