Tadeusz Jankowski (lekarz): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne |
m wstawiam Szablon:Kontrola autorytatywna |
||
Linia 38: | Linia 38: | ||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
* Juliusz L. Englert, Aleksander Domar Domaradzki, ''Szkoła Podchorążych Sanitarnych 1922-1939'', Polska Fundacja Kulturalna, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego, Londyn 1997, wyd. I, {{ISBN|0-85065-322-3}}. |
* Juliusz L. Englert, Aleksander Domar Domaradzki, ''Szkoła Podchorążych Sanitarnych 1922-1939'', Polska Fundacja Kulturalna, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego, Londyn 1997, wyd. I, {{ISBN|0-85065-322-3}}. |
||
{{Kontrola autorytatywna}} |
|||
{{SORTUJ:Jankowski, Tadeusz}} |
{{SORTUJ:Jankowski, Tadeusz}} |
Wersja z 19:29, 13 sie 2018
podporucznik | |
Data i miejsce urodzenia |
20 grudnia 1914 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
16 listopada 1990 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1939 - 1945 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
103 Kompanii Sanitarnej 28 Dywizji Piechoty pułk AK „Baszta” |
Późniejsza praca |
ordynator szpitala miejskiego |
Odznaczenia | |
|
Tadeusz Jankowski (ur. 20 grudnia 1914 w Sokołówce na Podolu, zm. 16 listopada 1990 w Ostrowie Wielkopolskim) – polski lekarz, działacz polityczny, wojskowy.
Absolwent szkół warszawskich: Gimnazjum im. Władysława IV (matura 1933), Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu im. Józefa Piłsudskiego (dyplom lekarza w 1939) i Szkoły Podchorążych Sanitarnych (XII promocja 1938–1939 z tytułem podporucznika). 28 sierpnia 1939 mianowany został dowódcą plutonu w 103 Kompanii Sanitarnej 28 Dywizji Piechoty Armii „Łódź”.
Od początku wojny działał konspiracyjnie. Należał do inicjatorów konspiracyjnego plutonu zw. Plutonem Śmierci, a który w toku wojny przekształcił się w pułk AK „Baszta”. Podczas powstania warszawskiego pułk walczył na Mokotowie, a Tadeusz Jankowski był w nim lekarzem i szefem służby zdrowia. W schyłkowej fazie powstania wchodził w skład grupy, która z rozkazu dowództwa miała pertraktować o kapitulacji. Aresztowany przez Gestapo, resztę wojny spędził w obozach (Bergen-Belsen oraz jenieckie, z obozu koncentracyjnego do jenieckiego został przeniesiony po interwencji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża).
W 1945 zamieszkał w Ostrowie Wielkopolskim gdzie do 1975 roku pracował jako lekarz w Szpitalu Miejskim (ordynatura Oddziału Wewnętrznego w latach 1951–1963) oraz na kolei. Był przewodniczącym ostrowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Lekarskiego.
Udzielał się politycznie w podziemnej Solidarności, działał w Komitecie Obywatelskim w 1989, później w Unii Demokratycznej.
Pochowano go na cmentarzu na Wenecji w Ostrowie Wielkopolskim, w którym to mieście uhonorowano go ulicą jego imienia oraz tablicą pamiątkową. Otrzymał wiele odznaczeń wojskowych i państwowych: Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Armii Krajowej, Warszawski Krzyż Powstańczy. Wyróżniany także za pracę lekarską, otrzymał: odznakę Za wzorową pracę w służbie zdrowia, Zasłużonemu Polskiemu Towarzystwu Lekarskiemu, Honorową Odznakę Zasługi dla ZNTK w Ostrowie Wielkopolskim.
Bibliografia
- Juliusz L. Englert, Aleksander Domar Domaradzki, Szkoła Podchorążych Sanitarnych 1922-1939, Polska Fundacja Kulturalna, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego, Londyn 1997, wyd. I, ISBN 0-85065-322-3.
- Działacze opozycji w PRL
- Ludzie związani z Ostrowem Wielkopolskim
- Odznaczeni Krzyżem Armii Krajowej
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami
- Odznaczeni Warszawskim Krzyżem Powstańczym
- Podporucznicy lekarze II Rzeczypospolitej
- Powstańcy warszawscy
- Uczestnicy kampanii wrześniowej
- Urodzeni w 1914
- Więźniowie KL Bergen-Belsen
- Zmarli w 1990
- Żołnierze Armii Krajowej
- Odznaczeni odznaką honorową „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”