Hans Fritzsche: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Lowdown (dyskusja | edycje)
m precyzyjny cytat
poprawa linków, szablon, drobne merytoryczne
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Hans Fritzsche12.jpg|thumb|Fritzsche w trakcie procesu norymberskiego]]
[[Plik:Hans Fritzsche12.jpg|thumb|Fritzsche w trakcie procesu norymberskiego]]
'''Hans Georg Fritzsche''' ([[21 kwietnia]] [[1900]] w [[Bochum]] – [[27 września]] [[1953]] w [[Kolonia (Niemcy)|Kolonii]]) – członek ministerstwa propagandy Rzeszy. Bliski współpracownik [[Joseph Goebbels|Josepha Gobbelsa]]. Szef referatu radiowego, komentator radiowy.
'''Hans Georg Fritzsche''' ([[21 kwietnia]] [[1900]] w [[Bochum]] – [[27 września]] [[1953]] w [[Kolonia (Niemcy)|Kolonii]]) – członek ministerstwa propagandy Rzeszy. Bliski współpracownik [[Joseph Goebbels|Josepha Goebbelsa]]. Szef referatu radiowego, komentator radiowy.


Jako [[Szeregowy|szeregowiec]] walczył w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]]. W czasie dwudziestolecia międzywojennego należał do [[NSDAP]] i pracował jako dyrektor w niemieckim radiu. 4 maja 1945 w małej miejscowości między [[Berlin]]em a [[Bernau bei Berlin|Bernau]] rozpoznał ciało [[Joseph Goebbels|Josepha Goebbelsa]] (wraz z nim były tam zwłoki jego 5-ga dzieci i żona).<ref>Joe Heydecker, Johannes Leeb, ''Trzecia Rzesza w świetle Norymbergi. Bilans tysiąca lat'', Warszawa 1979. Str. 29</ref> Po wojnie sądzony przez [[Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze]]. Po odczytaniu aktu oskarżenia powiedział, iż jest: ''"W stosunku do tego oskarżenia - nie winien"''.<ref>Joe Heydecker, Johannes Leeb, ''Trzecia Rzesza w świetle Norymbergi. Bilans tysiąca lat'', Warszawa 1979. Str. 133</ref> W wyroku z 1 października 1946 został uniewinniony ze względu na brak jego bezpośredniego udziału w [[zbrodnie wojenne|zbrodniach wojennych]].
Jako [[szeregowy]] walczył w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]]. W czasie dwudziestolecia międzywojennego należał do [[Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników|NSDAP]] i pracował jako dyrektor w niemieckim radiu. 4 maja 1945 w małej miejscowości między [[Berlin]]em a [[Bernau bei Berlin|Bernau]] rozpoznał ciało Goebbelsa (wraz z nim były tam zwłoki jego 5-ga dzieci i żony [[Magda Goebbels|Magdy]]).<ref>Joe Heydecker, Johannes Leeb, ''Trzecia Rzesza w świetle Norymbergi. Bilans tysiąca lat'', Warszawa 1979. Str. 29</ref> Po wojnie sądzony przez [[Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze]]. Po odczytaniu aktu oskarżenia powiedział, iż jest: ''"W stosunku do tego oskarżenia - nie winien"''.<ref>Joe Heydecker, Johannes Leeb, ''Trzecia Rzesza w świetle Norymbergi. Bilans tysiąca lat'', Warszawa 1979. Str. 133</ref> W wyroku z 1 października 1946 został uniewinniony ze względu na brak jego bezpośredniego udziału w [[zbrodnie wojenne|zbrodniach wojennych]].


{{Przypisy}}
{{Przypisy}}

{{Commons|Category:Hans Fritzsche}}


{{DEFAULTSORT:Fritzsche, Hans}}
{{DEFAULTSORT:Fritzsche, Hans}}

Wersja z 00:32, 7 paź 2011

Fritzsche w trakcie procesu norymberskiego

Hans Georg Fritzsche (21 kwietnia 1900 w Bochum27 września 1953 w Kolonii) – członek ministerstwa propagandy Rzeszy. Bliski współpracownik Josepha Goebbelsa. Szef referatu radiowego, komentator radiowy.

Jako szeregowy walczył w I wojnie światowej. W czasie dwudziestolecia międzywojennego należał do NSDAP i pracował jako dyrektor w niemieckim radiu. 4 maja 1945 w małej miejscowości między Berlinem a Bernau rozpoznał ciało Goebbelsa (wraz z nim były tam zwłoki jego 5-ga dzieci i żony Magdy).[1] Po wojnie sądzony przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze. Po odczytaniu aktu oskarżenia powiedział, iż jest: "W stosunku do tego oskarżenia - nie winien".[2] W wyroku z 1 października 1946 został uniewinniony ze względu na brak jego bezpośredniego udziału w zbrodniach wojennych.

  1. Joe Heydecker, Johannes Leeb, Trzecia Rzesza w świetle Norymbergi. Bilans tysiąca lat, Warszawa 1979. Str. 29
  2. Joe Heydecker, Johannes Leeb, Trzecia Rzesza w świetle Norymbergi. Bilans tysiąca lat, Warszawa 1979. Str. 133