Canis dirus: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
okres istnienia |
|||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
|TSN = |
|TSN = |
||
|zoolog = [[Joseph Leidy|Leidy]], [[1858]] |
|zoolog = [[Joseph Leidy|Leidy]], [[1858]] |
||
|okres istnienia = {{okres istnienia grupy organizmów 2| |
|okres istnienia = {{okres istnienia grupy organizmów 2|0.252|0.010}} |
||
|grafika = Canis dirus La Brea.jpg |
|grafika = Canis dirus La Brea.jpg |
||
|opis grafiki = |
|opis grafiki = |
||
Wersja z 19:46, 4 sty 2015
| Canis dirus | |
| Leidy, 1858 | |
| Okres istnienia: 0,252–0,01 mln lat temu | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
C. dirus |
Canis dirus (niekiedy nazywany wilkiem strasznym) – wymarły gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae), większy i cięższy niż współczesny wilk, znany z terenów Ameryki Północnej i północnych rejonów Ameryki Południowej. Szczątki znajdowano od prowincji Alberta w Kanadzie na północy, do miasta Tarija w Boliwii na południu[1].
Pierwsze skamieniałości tego gatunku znaleziono już w 1854 roku na brzegu rzeki Ohio w okolicy Evansville, w amerykańskim stanie Indiana. Później wydobyto inne szczątki zwierząt tego gatunku, m.in. szczątki kilku tysięcy osobników z asfaltowego bagna La Brea w Kalifornii, w którym pod koniec plejstocenu utonęło też wiele innych okazów megafauny. Jest jednym z najlepiej poznanych drapieżnych ssaków plejstocenu. Mimo że blisko spokrewniony z wilkami, Canis dirus nie jest uznawany za przodka żadnego z żyjących dziś gatunków psowatych, lecz za odrębny gatunek, który wyewoluował w Ameryce Północnej, a następnie koegzystował przez około 100 tys. lat z wilkiem, aż wyginął około 10 tys. lat temu. Jako główna przyczynę wyginięcia uważa się przede wszystkim wymieranie gatunków, na które Canis dirus polował[1].
Cechy gatunku
Canis dirus był gatunkiem z niewielkimi wymaganiami środowiskowymi - występował zarówno w górskich lasach jak i trawiastych równinach, od poziomu morza do ponad 2200 m n.p.m.[1]. Naukowcy nie są zgodni co do sposobu zdobywania pożywienia przez ten gatunek wilka. Badania nad anatomią czaszki zdają się wskazywać na metody polowania zbliżone do współczesnego wilka[2][3], jednakże analiza siły ścisku szczęk dała wprost przeciwne odpowiedzi[4], umieszczając Canis dirus (ze względu na metody polowania) wśród takich zwierząt jak hiena cętkowana.
- ↑ a b c Robert Dundas. Quaternary records of the dire wolf, Canis dirus, in North and South America. „Boreas”. Tom 28. 3, s. ss. 375-385, 1999.
- ↑ D Hill. Was the dire wolf a bone crusher? A morphological comparison of Canis dirus and the extant bone crushing hyena, Crocuta crocuta. „Unpublished M.S. thesis”, s. ss. 1-54, 1991.
- ↑ W Anyonge, A Baker. Craniofacial morphology and feeding behavior in Canis dirus, the extinct Pleistocene dire wolf. „Journal of Zoology”. 269. 3, s. ss. 309–316, 2006.
- ↑ Stephen Wroe, Colin McHenry, Jeffrey Thomason. CBite club: Comparative bite force in big biting mammals and the prediction of predatory behaviour in fossil taxa. „Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences”. 272. 1563, s. ss. 619-625, 2005.