Stanisław Horno-Popławski: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
wymiana zdjęcia (trochę wyższa jakość), drobne merytoryczne, drobne redakcyjne |
kat. |
||
Linia 55: | Linia 55: | ||
[[Kategoria:Jeńcy Oflagu II C Woldenberg]] |
[[Kategoria:Jeńcy Oflagu II C Woldenberg]] |
||
[[Kategoria:Laureaci nagrody państwowej (Polska Ludowa)]] |
[[Kategoria:Laureaci nagrody państwowej (Polska Ludowa)]] |
||
[[Kategoria: |
[[Kategoria:Wykładowcy Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku]] |
||
[[Kategoria:Ludzie związani z Kutaisi]] |
[[Kategoria:Ludzie związani z Kutaisi]] |
||
[[Kategoria:Ludzie związani z Sopotem]] |
[[Kategoria:Ludzie związani z Sopotem]] |
Wersja z 09:14, 23 mar 2015
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie | |
Odznaczenia | |
Stanisław Horno-Popławski (ur. 14 lipca 1902 w Kutaisi, zm. 6 lipca 1997 w Sopocie) – polski rzeźbiarz i malarz, pedagog.
Życiorys
Studiował rzeźbę w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u prof. Tadeusza Breyera. W latach 1932–1939 prowadził zajęcia z rzeźbiarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.
W czasie II wojny światowej znalazł się w Oflagu II C Woldenberg. Po wojnie zamieszkał w Białymstoku, gdzie został profesorem Szkoły Sztuk Pięknych, następnie w latach 1946–1949 wykładowcą na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (w 1996 otrzymał tytuł doktora honoris causa tej uczelni)[1], w latach 1946–1970 oraz w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku (gdzie w latach 1949–1950 i 1956–1960 był dziekanem Wydziału Rzeźby).
Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 lipca 1952 na wniosek Ministra Kultury i Sztuki – za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[2]. W 1953 roku otrzymał nagrodę państwową II. stopnia[3].
Początkowo prace Horno-Popławskiego utrzymane były w konwencji realistycznej. W ostatnich latach życia artysta coraz bardziej odchodził od klasyki w stronę kompozycji z nieznacznie tylko obrobionych polnych kamieni.
Najważniejsze prace
- Pomnik biskupa Władysława Bandurskiego w Wilnie (1938)
- Rzeźba Praczki w Białymstoku (1938)
- Pomnik Adama Mickiewicza przed Pałacem Kultury i Nauki w Warszawie (1955)[4]
- Pomnik Henryka Sienkiewicza w Bydgoszczy (1968)
- Pomnik Marii Konopnickiej w Kaliszu (1969)
- Pomnik Karola Szymanowskiego w Słupsku (1972)
- ↑ Doktorzy honoris causa UMK. umk.pl. [dostęp 25 lutego 2011].
- ↑ M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1078, pkt 60.
- ↑ Dziennik Polski, r. IX, nr 173 (2948), s. 7.
- ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 112. ISBN 83-88973-59-2.
Bibliografia
- Stanisław Horno-Popławski. Droga sztuki – sztuka drogi. W setną rocznicę urodzin artysty, red. Jerzy Malinowski, oprac. Dorota Grubba, kat. wyst. Państwowa Galeria Sztuki, Sopot 2003
- Ewa Toniak, Olbrzymki. Kobiety i socrealizm, wyd. Korporacja Ha!art, Kraków 2008
Linki zewnętrzne
- Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
- Jeńcy Oflagu II C Woldenberg
- Laureaci nagrody państwowej (Polska Ludowa)
- Wykładowcy Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku
- Ludzie związani z Kutaisi
- Ludzie związani z Sopotem
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (1944-1989)
- Polscy pedagodzy
- Polscy rzeźbiarze
- Urodzeni w 1902
- Wykładowcy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
- Wykładowcy Uniwersytetu Wileńskiego
- Zmarli w 1997