Lew Halicki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m kat. |
m kat. |
||
Linia 77: | Linia 77: | ||
[[Kategoria:Romanowicze]] |
[[Kategoria:Romanowicze]] |
||
[[Kategoria:Władcy Rusi Halicko-Włodzimierskiej]] |
[[Kategoria:Władcy Rusi Halicko-Włodzimierskiej]] |
||
[[Kategoria:Książęta ruscy zależni od Złotej Ordy]] |
|||
[[Kategoria:Ludzie związani z Chełmem|Halicki Lew]] |
[[Kategoria:Ludzie związani z Chełmem|Halicki Lew]] |
||
[[Kategoria:Urodzeni w XIII wieku]] |
[[Kategoria:Urodzeni w XIII wieku]] |
Wersja z 12:42, 21 lis 2016
Ten artykuł od 2011-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji: name. |
książę halicko-włodzimierski | |
Okres | |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Ojciec | |
Lew I Halicki vel Lew Daniłowicz (ukr. Лев I Данилович), (ur. ok. 1228, zm. ok. 1301 w Spasie) – książę halicko-włodzimierski w latach 1293-1301, książę Halicza i Przemyśla 1264-1269, książę bełski (1245-1264).
Był synem króla Daniela I Halickiego. Po śmierci Bolesława V Wstydliwego zgłosił pretensje do tronu krakowskiego (jako potomek Bolesława III Krzywoustego po kądzieli) i próbował zbrojnie opanować dzielnicę krakowską[potrzebny przypis].
W 1272 przeniósł stolicę królestwa z Chełma do założonego przez ojca Lwowa (nazwanego tak na jego cześć). W 1280 na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył na Leszka II Czarnego, lecz został pobity w bitwie pod Goźlicami i pod Koprzywnicą, po czym Leszek Czarny uderzył na ziemie pogranicza zdobywając m.in. Przeworsk. Wspierał posiłkami Władysława I Łokietka, w jego walkach z Wacławem II, co sprowokowało wyprawę odwetową wojsk wiernych Wacławowi, które w 1301 zdobyły Lublin. Jego synem był Jerzy I (1252-1308), książę halicki.
Rusią Halicko-Wołyńską rządził ze swej stolicy i rezydencji w Chełmie.