Biskup koadiutor: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m MalarzBOT: wstawiam brakujący szablon {{Przypisy}} |
m źródła/przypisy |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Dopracować|podzielić na 2 hasła, bo linkuje do biskupa koadiutorów kanonii, scholasterii, kustodii itp.}} |
{{Dopracować|podzielić na 2 hasła, bo linkuje do biskupa koadiutorów kanonii, scholasterii, kustodii itp.}} |
||
'''Biskup koadiutor''' – w [[Kościół katolicki|Kościele katolickim]] prawnie ustanowiony przez [[papież]]a [[biskup]], który po śmierci lub awansie [[biskup diecezjalny|biskupa diecezjalnego]] ma prawo następstwa po nim na urzędzie biskupa [[diecezja|diecezji]] zgodnie z kanonem 403 § 3 [[Kodeks prawa kanonicznego z 1983|kodeksu prawa kanonicznego z 1983]]. Dawniej biskupem koadiutorem nazywano także biskupa bez prawa następstwa, ale wyposażonego w specjalne uprawnienia (mianowanego zgodnie z kanonem 403 § 2 [[Kodeks prawa kanonicznego z 1983|kodeksu prawa kanonicznego z 1983]]). Biskup taki określany był mianem koadiutora ''sedi datus'' w odróżnieniu od biskupa z prawem następstwa określanego mianem koadiutora ''personae datus''<ref name="Edu">[http://www.eduteka.pl/doc/biskup-koadiutor ''Eduteka.pl''] |
'''Biskup koadiutor''' – w [[Kościół katolicki|Kościele katolickim]] prawnie ustanowiony przez [[papież]]a [[biskup]], który po śmierci lub awansie [[biskup diecezjalny|biskupa diecezjalnego]] ma prawo następstwa po nim na urzędzie biskupa [[diecezja|diecezji]] zgodnie z kanonem 403 § 3 [[Kodeks prawa kanonicznego z 1983|kodeksu prawa kanonicznego z 1983]]. Dawniej biskupem koadiutorem nazywano także biskupa bez prawa następstwa, ale wyposażonego w specjalne uprawnienia (mianowanego zgodnie z kanonem 403 § 2 [[Kodeks prawa kanonicznego z 1983|kodeksu prawa kanonicznego z 1983]]). Biskup taki określany był mianem koadiutora ''sedi datus'' w odróżnieniu od biskupa z prawem następstwa określanego mianem koadiutora ''personae datus''<ref name="Edu">[http://www.eduteka.pl/doc/biskup-koadiutor ''Eduteka.pl'']: biskup koadiutor</ref>. Przykładowo biskupem mianowanym koadiutorem ''sedi datus'' [[archidiecezja gdańska|diecezji gdańskiej]] był ks. [[Edmund Nowicki]], który jednak ostatecznie zastąpił zmarłego w 1964 roku bp. [[Karol Maria Splett|Karola Marię Spletta]]. Obecnie biskupów koadiutorów ''sedi datus'' nazywa się po prostu biskupami pomocniczymi, a miano koadiutorów zarezerwowane jest wyłącznie dla biskupów z prawem następstwa<ref name="Edu"/>. |
||
'''Koadiutor''' ([[Język starofrancuski|starofr.]] ''coadjuteur'' z [[Łacina|łac.]] co- od cum ‘z, razem z’ + adiutor ‘pomocnik’) to duchowny wyznaczony przez władze zwierzchnie do pomocy duchownemu wyższego stopnia, zwykle biskup tytularny pomagający w obowiązkach biskupa diecezjalnego lub też administrator przy stolicy biskupiej, z prawem następstwa po zawakowaniu [[beneficjum]]. W historii spotyka się także często koadiutorów [[Opat|opatów]], [[Prałat|prałatów]], [[kanonik|kanoników]] lub [[Proboszcz|proboszczów]], zwłaszcza w odniesieniu do zamożniejszych beneficjów. |
'''Koadiutor''' ([[Język starofrancuski|starofr.]] ''coadjuteur'' z [[Łacina|łac.]] co- od cum ‘z, razem z’ + adiutor ‘pomocnik’) to duchowny wyznaczony przez władze zwierzchnie do pomocy duchownemu wyższego stopnia, zwykle biskup tytularny pomagający w obowiązkach biskupa diecezjalnego lub też administrator przy stolicy biskupiej, z prawem następstwa po zawakowaniu [[beneficjum]]. W historii spotyka się także często koadiutorów [[Opat|opatów]], [[Prałat|prałatów]], [[kanonik|kanoników]] lub [[Proboszcz|proboszczów]], zwłaszcza w odniesieniu do zamożniejszych beneficjów. |
||
Wersja z 14:15, 29 cze 2017
 |
Ten artykuł należy dopracować |
Biskup koadiutor – w Kościele katolickim prawnie ustanowiony przez papieża biskup, który po śmierci lub awansie biskupa diecezjalnego ma prawo następstwa po nim na urzędzie biskupa diecezji zgodnie z kanonem 403 § 3 kodeksu prawa kanonicznego z 1983. Dawniej biskupem koadiutorem nazywano także biskupa bez prawa następstwa, ale wyposażonego w specjalne uprawnienia (mianowanego zgodnie z kanonem 403 § 2 kodeksu prawa kanonicznego z 1983). Biskup taki określany był mianem koadiutora sedi datus w odróżnieniu od biskupa z prawem następstwa określanego mianem koadiutora personae datus[1]. Przykładowo biskupem mianowanym koadiutorem sedi datus diecezji gdańskiej był ks. Edmund Nowicki, który jednak ostatecznie zastąpił zmarłego w 1964 roku bp. Karola Marię Spletta. Obecnie biskupów koadiutorów sedi datus nazywa się po prostu biskupami pomocniczymi, a miano koadiutorów zarezerwowane jest wyłącznie dla biskupów z prawem następstwa[1].
Koadiutor (starofr. coadjuteur z łac. co- od cum ‘z, razem z’ + adiutor ‘pomocnik’) to duchowny wyznaczony przez władze zwierzchnie do pomocy duchownemu wyższego stopnia, zwykle biskup tytularny pomagający w obowiązkach biskupa diecezjalnego lub też administrator przy stolicy biskupiej, z prawem następstwa po zawakowaniu beneficjum. W historii spotyka się także często koadiutorów opatów, prałatów, kanoników lub proboszczów, zwłaszcza w odniesieniu do zamożniejszych beneficjów.
Zobacz też
- ↑ a b Eduteka.pl: biskup koadiutor