Język starofrancuski

Ancien Français
Obszar	Północna Francja
Liczba mówiących	język wymarły
Pismo/alfabet	łacińskie
Klasyfikacja genetyczna
	Języki indoeuropejskie; Języki italskie; Języki romańskie; Języki italsko-zachodnioromańskie; Języki zachodnioromańskie; Języki gallo-retyckie; Języki oïl; Język starofrancuski;
Kody języka
ISO 639-2	fro
ISO 639-3	fro
IETF	fro
Glottolog	oldf1239
GOST 7.75–97	стф 630
	Występowanie
	; Języki galloromańskie
W Wikipedii
	Zobacz też: język, języki świata
	Zobacz też: język, języki świata
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Ten artykuł od 2021-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Język starofrancuski – grupa poddialektów romańskich z rodziny langues d’oïl, używanych od ok. IX do XIV wieku n.e. na terytorium współczesnej północnej części Francji, a także części Szwajcarii i Belgii. Na rozwój języka starofrancuskiego główny wpływ miały ludowe dialekty łacińskie północnej Galii, oraz germański język frankijski. Od XIV w. na bazie dialektu Île-de-France zaczął wykształcać się język francuski.

Jednym z najstarszych zachowanych zabytków języka starofrancuskiego jest tekst przysięgi strasburskiej z połowy IX w.n.e.