Władysław Grodecki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m drobne techniczne |
m →Nagrody i odznaczenia: zmiana na czas przeszły |
||
Linia 15: | Linia 15: | ||
|www = http://grodecki.eufrutki.net/ |
|www = http://grodecki.eufrutki.net/ |
||
}} |
}} |
||
'''Władysław Grodecki''' (ur. 27 maja 1942 w [[Brzeźnica (województwo podkarpackie)|Brzeźnicy Dębickiej]], zm. 13 października 2018 w [[Kraków|Krakowie]]<ref>{{Cytuj |tytuł = Start - Władysław Grodecki |data dostępu = 2018-10-14 |opublikowany = grodecki.eufrutki.net |url = http://grodecki.eufrutki.net/ |język = pl}}</ref>) – polski [[podróż]]nik, [[Przewodnik turystyczny|przewodnik]] |
'''Władysław Grodecki''' (ur. 27 maja 1942 w [[Brzeźnica (województwo podkarpackie)|Brzeźnicy Dębickiej]], zm. 13 października 2018 w [[Kraków|Krakowie]]<ref>{{Cytuj |tytuł = Start - Władysław Grodecki |data dostępu = 2018-10-14 |opublikowany = grodecki.eufrutki.net |url = http://grodecki.eufrutki.net/ |język = pl}}</ref>) – polski [[podróż]]nik, [[Przewodnik turystyczny|przewodnik]], z wykształcenia mgr inż. [[geodeta]]. Głównym celem jego wędrówek było poszukiwanie śladów Polaków oraz odkrywanie ich historii. Dzięki swoim zasługom w promowaniu polskiej kultury za granicą nazywany był „Wędrownym Ambasadorem”. Odbył ponad 100 wypraw zagranicznych, w tym trzy samotne wyprawy dookoła świata<ref name="ReferenceA">{{Cytuj pismo | nazwisko = Lenkiewicz| imię = Antoni| tytuł = Polacy na przełomie XX i XXI wieku | wolumin = III | strony = 39–41| miejsce = Wrocław | issn = 83-912172-1-3}}</ref>. |
||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Władysław Grodecki urodził się w Brzeźnicy Dębickiej, leżącej pomiędzy [[Tarnów|Tarnowem]] a [[Rzeszów|Rzeszowem]]. Jego ojciec, Jan, wywodził się z wielodzietnej rodziny rolniczej. Matka, Bronisława, ukończyła przedwojenne gimnazjum i to ona głównie zajmowała się wychowaniem syna. Gdy miał 12 lat, jego matka zmarła<ref name="ReferenceB">{{cytuj pismo | nazwisko = Zając| imię = Zbigniew |tytuł=Doświadczenia nas kształtują|czasopismo = Miesięcznik Politechniki Warszawskiej |strony =22–23 | data= październik 2009}}</ref>. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Brzeźnicy, a od 1958 r. do Technikum Geodezyjnego w [[Jarosław (województwo podkarpackie)|Jarosławiu]]. W 1963 r. rozpoczął studia na [[Politechnika Warszawska|Politechnice Warszawskiej]] na Wydziale Geodezji i Kartografii. Praca magisterska pt. „Mapa panoramiczna Beskidu Niskiego”, napisana została w Katedrze Kartografii pod kierunkiem prof. [[Felicjan Zygmunt Piątkowski|Felicjana Piątkowskiego]]. Obronił ją 23 grudnia 1968 r., uzyskując tytuł mgr inż. kartografii. |
Władysław Grodecki urodził się w Brzeźnicy Dębickiej, leżącej pomiędzy [[Tarnów|Tarnowem]] a [[Rzeszów|Rzeszowem]]. Jego ojciec, Jan, wywodził się z wielodzietnej rodziny rolniczej. Matka, Bronisława, ukończyła przedwojenne gimnazjum i to ona głównie zajmowała się wychowaniem syna. Gdy miał 12 lat, jego matka zmarła<ref name="ReferenceB">{{cytuj pismo | nazwisko = Zając| imię = Zbigniew |tytuł=Doświadczenia nas kształtują|czasopismo = Miesięcznik Politechniki Warszawskiej |strony =22–23 | data= październik 2009}}</ref>. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Brzeźnicy, a od 1958 r. do Technikum Geodezyjnego w [[Jarosław (województwo podkarpackie)|Jarosławiu]]. W 1963 r. rozpoczął studia na [[Politechnika Warszawska|Politechnice Warszawskiej]] na Wydziale Geodezji i Kartografii. Praca magisterska pt. „Mapa panoramiczna Beskidu Niskiego”, napisana została w Katedrze Kartografii pod kierunkiem prof. [[Felicjan Zygmunt Piątkowski|Felicjana Piątkowskiego]]. Obronił ją 23 grudnia 1968 r., uzyskując tytuł mgr inż. kartografii. |
||
1 lutego 1969 r. Władysław Grodecki rozpoczął pracę w Krakowskim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym. Jego |
1 lutego 1969 r. Władysław Grodecki rozpoczął pracę w Krakowskim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym. Jego pierwszym zadaniem na stażu było wykonanie nowego pomiaru na Czerwonym Prądniku. Pracując w Przedsiębiorstwie Geodezyjno-Kartograficznym w Warszawie wyjechał na dwuletni kontrakt do [[Irak]]u. Po powrocie do Polski przez kolejne 13 lat był zatrudniony jako przewodnik miejski w Krakowskim Kole Przewodników Miejskich (KKPM). Ponadto w latach 1977–1989 był pilotem wycieczek zagranicznych, organizowanych przez PTTK. Uczestniczył w wielu wycieczkach po Europie Zachodniej i Północnej oraz do Azji. Na początku lat 90. założył firmę świadczącą usługi przewodnickie. Zorganizował i prowadził liczne wyprawy po Europie oraz na Wschód. |
||
Był gościem polskich programów telewizyjnych i radiowych (m.in. [[TVP1]], [[TVP2]], [[TVP Polonia]], [[Polsat]], [[TVN]]) oraz zagranicznych (w Chicago, Nowym Jorku, Kurytybie, Bratysławie, Delhi, Dyiarbakir). Ponadto w trakcie wędrówek po świecie wystąpił na sesji plenarnej UM Kurytyby oraz był przyjmowany m.in. przez: [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]], ambasadora Iranu w Warszawie i Belgii w Brazylii, maharadżę Kolhapuru (w Indiach), szejków na Pustyni arabskiej, [[Marian Żelazek|ks. Mariana Żelazka]], [[Adam Kozłowiecki|ks. kard. Adama Kozłowieckiego]], Prezydenta Moorei (w Polinezji Francuskiej), Prezesa [[Kongres Polonii Amerykańskiej|Kongresu Polonii Amerykańskiej]] – [[Edward Moskal|Edwarda Moskala]], w pałacu Rudolpha Valentino w Hollywood, wodza Apaczów Guerrerę, premiera Malezji w Kuala Lumpur. |
Był gościem polskich programów telewizyjnych i radiowych (m.in. [[TVP1]], [[TVP2]], [[TVP Polonia]], [[Polsat]], [[TVN]]) oraz zagranicznych (w Chicago, Nowym Jorku, Kurytybie, Bratysławie, Delhi, Dyiarbakir). Ponadto w trakcie wędrówek po świecie wystąpił na sesji plenarnej UM Kurytyby oraz był przyjmowany m.in. przez: [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]], ambasadora Iranu w Warszawie i Belgii w Brazylii, maharadżę Kolhapuru (w Indiach), szejków na Pustyni arabskiej, [[Marian Żelazek|ks. Mariana Żelazka]], [[Adam Kozłowiecki|ks. kard. Adama Kozłowieckiego]], Prezydenta Moorei (w Polinezji Francuskiej), Prezesa [[Kongres Polonii Amerykańskiej|Kongresu Polonii Amerykańskiej]] – [[Edward Moskal|Edwarda Moskala]], w pałacu Rudolpha Valentino w Hollywood, wodza Apaczów Guerrerę, premiera Malezji w Kuala Lumpur. |
||
Linia 37: | Linia 37: | ||
Po czerwcu 1980 roku, gdy [[Kopiec Piłsudskiego w Krakowie|Kopiec Józefa Piłsudskiego]] uznano za zabytek kultury i historii narodu, Władysław Grodecki zaangażował się w jego odnowę. Począwszy od 1988 r. przywoził ziemię, którą składano na kopcu (najpierw przywiózł ziemię z Cmentarza w Narviku, a później niemal co roku z kolejnych wypraw). Ogółem przywiózł ziemię z około 150 polskich cmentarzy rozsianych po całym świecie, grobów wybitnych Polaków oraz miejsc ważnych dokonań rodaków i pól bitewnych. Wielokrotnie pobraniu ziemi towarzyszyła msza święta i uroczystość patriotyczna<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Ziemia z żołnierskich mogił | czasopismo = Gość krakowski|data=sierpień 2007}}</ref>. Za zaangażowanie w opiekę nad Kopcem został w 1997 r. odznaczony srebrnym medalem [[Medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej”|Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej]]<ref>{{Cytuj pismo | czasopismo = Czas|data=1 sierpnia 1997}}</ref>. |
Po czerwcu 1980 roku, gdy [[Kopiec Piłsudskiego w Krakowie|Kopiec Józefa Piłsudskiego]] uznano za zabytek kultury i historii narodu, Władysław Grodecki zaangażował się w jego odnowę. Począwszy od 1988 r. przywoził ziemię, którą składano na kopcu (najpierw przywiózł ziemię z Cmentarza w Narviku, a później niemal co roku z kolejnych wypraw). Ogółem przywiózł ziemię z około 150 polskich cmentarzy rozsianych po całym świecie, grobów wybitnych Polaków oraz miejsc ważnych dokonań rodaków i pól bitewnych. Wielokrotnie pobraniu ziemi towarzyszyła msza święta i uroczystość patriotyczna<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Ziemia z żołnierskich mogił | czasopismo = Gość krakowski|data=sierpień 2007}}</ref>. Za zaangażowanie w opiekę nad Kopcem został w 1997 r. odznaczony srebrnym medalem [[Medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej”|Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej]]<ref>{{Cytuj pismo | czasopismo = Czas|data=1 sierpnia 1997}}</ref>. |
||
Władysław Grodecki prowadził działalność patriotyczną również poza granicami kraju. Jednym z najważniejszych elementów każdej wyprawy |
Władysław Grodecki prowadził działalność patriotyczną również poza granicami kraju. Jednym z najważniejszych elementów każdej wyprawy było prezentowanie kultury Polski oraz Krakowa. Tradycyjną częścią podróży były wizyty w ośrodkach polonijnych, mediach i misjach. Działalnością tą zasłużył sobie Władysław Grodecki na miano „Wędrownego Ambasadora”<ref>{{Cytuj pismo | nazwisko = Cios| imię = Agnieszka| tytuł = Zawód: podróżnik| url = | czasopismo = Gazeta Wyborcza | strony = 8 | data = 19–20 czerwca 1999}}</ref>. Najważniejszym jednak celem podczas wypraw było poszukiwanie śladów Polaków. Odwiedzał polskie cmentarze i pozostałości po obozach w których przebywali Polacy w czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu. Zbierał dokumentację fotograficzną i naukową, a wyniki swych badań prezentował na licznych spotkaniach i odczytach w domach kultury, szkołach oraz na łamach prasy<ref>{{cytuj stronę|url=http://grodecki.eufrutki.net/images/Rozdzialy/Artykuly/31_pod_wezwaniem.jpg|tytuł=Podróże pod wezwaniem |data=18-20.06.1999|opublikowany=Gazeta}}</ref><ref>{{cytuj stronę|url=http://grodecki.eufrutki.net/images/Rozdzialy/Artykuly/29_wszedzie_sa_polacy.jpg|tytuł=Wszędzie na świecie są Polacy |data=2002-06-11|opublikowany=Nasza Polska}}</ref>. |
||
== Publikacje == |
== Publikacje == |
Wersja z 19:09, 22 mar 2019
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie |
podróżnik |
Odznaczenia | |
Strona internetowa |
Władysław Grodecki (ur. 27 maja 1942 w Brzeźnicy Dębickiej, zm. 13 października 2018 w Krakowie[1]) – polski podróżnik, przewodnik, z wykształcenia mgr inż. geodeta. Głównym celem jego wędrówek było poszukiwanie śladów Polaków oraz odkrywanie ich historii. Dzięki swoim zasługom w promowaniu polskiej kultury za granicą nazywany był „Wędrownym Ambasadorem”. Odbył ponad 100 wypraw zagranicznych, w tym trzy samotne wyprawy dookoła świata[2].
Życiorys
Władysław Grodecki urodził się w Brzeźnicy Dębickiej, leżącej pomiędzy Tarnowem a Rzeszowem. Jego ojciec, Jan, wywodził się z wielodzietnej rodziny rolniczej. Matka, Bronisława, ukończyła przedwojenne gimnazjum i to ona głównie zajmowała się wychowaniem syna. Gdy miał 12 lat, jego matka zmarła[3]. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Brzeźnicy, a od 1958 r. do Technikum Geodezyjnego w Jarosławiu. W 1963 r. rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej na Wydziale Geodezji i Kartografii. Praca magisterska pt. „Mapa panoramiczna Beskidu Niskiego”, napisana została w Katedrze Kartografii pod kierunkiem prof. Felicjana Piątkowskiego. Obronił ją 23 grudnia 1968 r., uzyskując tytuł mgr inż. kartografii.
1 lutego 1969 r. Władysław Grodecki rozpoczął pracę w Krakowskim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym. Jego pierwszym zadaniem na stażu było wykonanie nowego pomiaru na Czerwonym Prądniku. Pracując w Przedsiębiorstwie Geodezyjno-Kartograficznym w Warszawie wyjechał na dwuletni kontrakt do Iraku. Po powrocie do Polski przez kolejne 13 lat był zatrudniony jako przewodnik miejski w Krakowskim Kole Przewodników Miejskich (KKPM). Ponadto w latach 1977–1989 był pilotem wycieczek zagranicznych, organizowanych przez PTTK. Uczestniczył w wielu wycieczkach po Europie Zachodniej i Północnej oraz do Azji. Na początku lat 90. założył firmę świadczącą usługi przewodnickie. Zorganizował i prowadził liczne wyprawy po Europie oraz na Wschód.
Był gościem polskich programów telewizyjnych i radiowych (m.in. TVP1, TVP2, TVP Polonia, Polsat, TVN) oraz zagranicznych (w Chicago, Nowym Jorku, Kurytybie, Bratysławie, Delhi, Dyiarbakir). Ponadto w trakcie wędrówek po świecie wystąpił na sesji plenarnej UM Kurytyby oraz był przyjmowany m.in. przez: Jana Pawła II, ambasadora Iranu w Warszawie i Belgii w Brazylii, maharadżę Kolhapuru (w Indiach), szejków na Pustyni arabskiej, ks. Mariana Żelazka, ks. kard. Adama Kozłowieckiego, Prezydenta Moorei (w Polinezji Francuskiej), Prezesa Kongresu Polonii Amerykańskiej – Edwarda Moskala, w pałacu Rudolpha Valentino w Hollywood, wodza Apaczów Guerrerę, premiera Malezji w Kuala Lumpur.
Wyprawy
- 1992–1994. Wyprawa dookoła świata na trasie: Polska – Słowacja – Węgry – Rumunia – Bułgaria – Turcja – Iran – Pakistan – Indie – Sri Lanka – Australia – Nowa Zelandia – Hawaje – USA – Peru – Kolumbia – Brazylia – Paragwaj – Belgia – Niemcy – Polska[4].
- 1997–1998. Wyprawa przez Azję, Afrykę i Europę. Trasa: Polska – Białoruś – Rosja – Chiny – Laos – Tajlandia – Indie – Nepal – Kenia – Tanzania – Zambia – Zimbabwe – RPA – Polska[5].
- 1999–2000. Wyprawa dookoła świata na trasie: Polska – Kanada – USA – Meksyk – Polinezja Francuska – Tajwan – Indonezja – Singapur – Malezja – Tajlandia – Kambodża – Bangladesz – Indie – Polska[6].
- 2002–2003. Wyprawa dookoła świata na trasie: Polska – USA – Kanada – USA – Meksyk – Gwatemala – Honduras – Nikaragua – Kostaryka – Panama – Kolumbia – Ekwador – Peru – Boliwia – Argentyna – Chile – Tajlandia – Polska[7][8].
Działalność patriotyczna
Władysław Grodecki był wychowany w duchu miłości do Boga i Ojczyzny[9]. W czasie swych studiów na Politechnice Warszawskiej uczestniczył w strajku okupacyjnym[3]. Następnie w czasie pracy zawodowej w Krakowskim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym został szefem związków zawodowych. Od roku 1976 nieprzerwanie prowadzi działalność popularyzatorsko-oświatową w wielu różnych środowiskach (młodzieży szkolnej, przewodników, emerytów, robotników itd.), za co został nagrodzony m.in. odznaką Zasłużonego Popularyzatora Wiedzy TWP[10]. W okresie „Solidarności” prowadził wykłady o charakterze patriotycznym w hotelach robotniczych Nowej Huty. Przez wiele lat, z ramienia Komitetu Opieki nad Kopcem Józefa Piłsudskiego, opiekował się kryptą Marszałka w Katedrze Wawelskiej. Po jednym z jego wykładów historycznych w krypcie, ówczesny metropolita krakowski Karol Wojtyła powiedział „tak mówić należy”[2].
W czasie stanu wojennego w mieszkaniu Władysława Grodeckiego istniał punkt kontaktowy (przywożona była „bibuła” z Gdyni, którą odbierali koledzy z Nowej Huty i odwrotnie). Prowadził wykłady o „Solidarności”, brał udział w manifestacjach patriotycznych w Krakowie, wykonując m.in. dokumentację fotograficzną[11]. Wspierał uczestników strajku głodowego w kościele NMP w Bieżanowie Starym (m.in. umożliwił pobyt w swoim mieszkaniu przez 8 dni dwóm wycieńczonym uczestnikom głodówki). Za swoją postawę był wielokrotnie przesłuchiwany i szykanowany. Kilkanaście razy brał udział w Marszach Szlakiem I Kompanii Kadrowej, za co (po 10 marszach) został uhonorowany odznaką Uczestnikowi Marszu Kadrówki[12].
Po czerwcu 1980 roku, gdy Kopiec Józefa Piłsudskiego uznano za zabytek kultury i historii narodu, Władysław Grodecki zaangażował się w jego odnowę. Począwszy od 1988 r. przywoził ziemię, którą składano na kopcu (najpierw przywiózł ziemię z Cmentarza w Narviku, a później niemal co roku z kolejnych wypraw). Ogółem przywiózł ziemię z około 150 polskich cmentarzy rozsianych po całym świecie, grobów wybitnych Polaków oraz miejsc ważnych dokonań rodaków i pól bitewnych. Wielokrotnie pobraniu ziemi towarzyszyła msza święta i uroczystość patriotyczna[13]. Za zaangażowanie w opiekę nad Kopcem został w 1997 r. odznaczony srebrnym medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej[14].
Władysław Grodecki prowadził działalność patriotyczną również poza granicami kraju. Jednym z najważniejszych elementów każdej wyprawy było prezentowanie kultury Polski oraz Krakowa. Tradycyjną częścią podróży były wizyty w ośrodkach polonijnych, mediach i misjach. Działalnością tą zasłużył sobie Władysław Grodecki na miano „Wędrownego Ambasadora”[15]. Najważniejszym jednak celem podczas wypraw było poszukiwanie śladów Polaków. Odwiedzał polskie cmentarze i pozostałości po obozach w których przebywali Polacy w czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu. Zbierał dokumentację fotograficzną i naukową, a wyniki swych badań prezentował na licznych spotkaniach i odczytach w domach kultury, szkołach oraz na łamach prasy[16][17].
Publikacje
Władysław Grodecki współpracował m.in. z czasopismami[18]: „Płomyczek”, „Wzrastanie”, „Gazeta Polska”, „Dziennik Polski”, „Nasza Polska”, „Kurier Podlaski”, „Źródło”, „Salwator”, „Politechnik”, „Nasz Dziennik”, „Semestr”, „Droga”, „Super Express”, „Nowy Lud”, „Brat”, „GLOBTROTER”, „Dominik”, „PRO MEMORIA”, „Nowy Dziennik”.
Nagrody i odznaczenia
- Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Turystyki”
- Srebrny Medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej”
- Odznaka „Honoris gratia” za zasługi dla Krakowa
- Zasłużony Popularyzator Wiedzy TWP
- Medal 50–lecia PTTK
Źródło[18]:
Przypisy
- ↑ Start - Władysław Grodecki [online], grodecki.eufrutki.net [dostęp 2018-10-14] (pol.).
- ↑ a b Antoni Lenkiewicz. Polacy na przełomie XX i XXI wieku. . III. s. 39–41. Wrocław. ISSN 83-912172-1-3.
- ↑ a b Zbigniew Zając. Doświadczenia nas kształtują. „Miesięcznik Politechniki Warszawskiej”, s. 22–23, październik 2009.
- ↑ Jarosław Szarek. Szlakiem Vasco da Gamy. „Droga”, s. 14–16, 1994.
- ↑ Jolanta Grzelak-Hodor. Wędrowny ambasador. „Gazeta krakowska”, s. 17, 26 czerwca 1998.
- ↑ Józef Baran. Lepiej, by podróż trwała wiele lat. „Dziennik Polski”, s. 35, 29 kwietnia 2000.
- ↑ Robert Bodnar. Wszędzie na świecie są Polacy. „Nasza Polska”, s. 19, 11 czerwca 2002.
- ↑ Władysław Grodecki. Ucałuj ziemię polską. „Wzrastanie”, s. 26–27, listopad 2003.
- ↑ Agnieszka Kruszyńska. W 30 lat z Brzeźnicy dookoła świata. „Obserwator lokalny”. 3(388). s. 21.
- ↑ KTO jest KIM w KRAKOWIE. „Dziennik Polski”, s. 10, 17 kwietnia 2005.
- ↑ Pamięć o odwadze: Manifestacje i kapłani. „Dziennik Polski”, 2006-12-14.
- ↑ Twarze marszu. XLVII (32. po wojnie) Marsz Szlakiem I-szej Kompanii Kadrowej Kraków-Kielce 6-12 VIII 2012. . s. 52. Kielce. ISSN 978-83-933447-8-9.
- ↑ Ziemia z żołnierskich mogił. „Gość krakowski”, sierpień 2007.
- ↑ „Czas”, 1 sierpnia 1997.
- ↑ Agnieszka Cios. Zawód: podróżnik. „Gazeta Wyborcza”, s. 8, 19–20 czerwca 1999.
- ↑ Podróże pod wezwaniem. Gazeta, 18-20.06.1999.
- ↑ Wszędzie na świecie są Polacy. Nasza Polska, 2002-06-11.
- ↑ a b Autobiografia Władysława Grodeckiego.