Pemikan: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m MalarzBOT: dodanie daty do szablonu dopracować na podstawie edycji Specjalna:Diff/38481575 |
wstawienie {{Kontrola autorytatywna}} |
||
Linia 17: | Linia 17: | ||
* Marek Cichomski: [http://www.huuskaluta.com.pl/marekc/kuchnia.php ''Indiańska kuchnia, czyli niuchając po indiańskich garach''] |
* Marek Cichomski: [http://www.huuskaluta.com.pl/marekc/kuchnia.php ''Indiańska kuchnia, czyli niuchając po indiańskich garach''] |
||
* Lawrence J. Barkwell: [http://pl.scribd.com/doc/55888732/Pemmican ''Pemmican: How the Metis Make Pemmican''] (ang.) |
* Lawrence J. Barkwell: [http://pl.scribd.com/doc/55888732/Pemmican ''Pemmican: How the Metis Make Pemmican''] (ang.) |
||
{{Kontrola autorytatywna}} |
|||
[[Kategoria:Indianie]] |
[[Kategoria:Indianie]] |
Wersja z 18:10, 5 wrz 2021
|
Ten artykuł od 2014-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Pemikan (kri pimîhkân, pemmicane, czyli tłuszcz) – suszone mięso. Nazwą tą określa się zakonserwowane przez suszenie na słońcu chude mięso upolowanych zwierząt (najczęściej bizonów, łosi lub jeleni) lub ryb[1], pokrojone w cienkie paski lub plastry, następnie rozdrobnione, wymieszane z bizonim łojem i kwaśnymi jagodami lub suszonymi rajskimi jabłkami[1], po czym umieszczane w zszytych ze skóry jeleni długich, wąskich rurkach[1] lub bochenkach[2]. Skórzany wałek wypełniony pemikanem potrafił osiągać długość 90 cm[1].
Taka metoda przygotowywania mięsa stosowana była powszechnie przez Indian północnoamerykańskich żyjących w rejonie Wielkich Jezior i Wielkich Równin. Tak zakonserwowane mięso mogło być przechowywane przez długi czas, nawet kilka miesięcy. Było też wygodne w użyciu w trakcie wielodniowych wypraw łowieckich lub wojennych poza obozowisko. Metoda ta umożliwiała także bardziej racjonalne korzystanie z mięsa upolowanych zwierząt. Indianie jeszcze przed erą podbojów Ameryki przez Europejczyków, czyli przed uzyskaniem dostępu do broni palnej, potrafili upolować w krótkim czasie dużą liczbę zwierząt, a więc większość pochodzącego z nich mięsa bez znajomości sposobu jego konserwacji w krótkim czasie popsułaby się i zmarnowała.
Pierwotny lud południowoafrykański, Buszmeni, znał podobne metody konserwacji, a otrzymywany przez nich produkt nazywał się biltong. Współcześnie tą nazwą w RPA określa się jednak po prostu lekko posolone i wysuszone plastry wołowiny lub mięsa strusia.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d Zuzanna Kaszkur , Illuminatio, Dzika strona jedzenia : utracone ogniwa zdrowego odżywiania, Białystok: Illuminatio, 2014, ISBN 978-83-63965-50-1, OCLC 892606983 [dostęp 2021-04-07] .
- ↑ Zbigniew Olszewski , Indianie Lakota Sioux: Pożywienie Lakotów [online] [dostęp 2013-10-07] .
Linki zewnętrzne
- Marek Cichomski: Indiańska kuchnia, czyli niuchając po indiańskich garach
- Lawrence J. Barkwell: Pemmican: How the Metis Make Pemmican (ang.)