Edward Redwanz: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Linia 31: | Linia 31: | ||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Syn Ludwika i Anny. Absolwent Państwowego Liceum Elektronicznego w [[Gdańsk]]u (1955), [[elew]] [[Wyższa Oficerska Szkoła Radiotechniczna|Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w Jeleniej Górze]] 1955–1958, następnie dowódca [[Radar|stacji radiolokacyjnej]] i technik radiolokacji w 129. Samodzielnym Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w [[Szczecin]]ie. Od wiosny 1960 kierownik warsztatów radiolokacyjnych sekcji uzbrojenia tego pułku. XII 1960–XII 1961 na kursie wojsk rakietowych Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju w [[Bemowo Piskie|Bemowie Piskim]], mianowany [[porucznik]]iem i dowódcą plutonu radiotechnicznego, następnie dowódcą baterii i zastępcą dowódcy dywizjonu ds. technicznych. 1966–1968 starszy pomocnik szefa wydziału szkolenia sztabu [[9 Dywizja Artylerii Obrony Przeciwlotniczej|9. Dywizji Artylerii Obrony Powietrznej Kraju]] (OPK) w stopniu [[ |
Syn Ludwika i Anny. Absolwent Państwowego Liceum Elektronicznego w [[Gdańsk]]u (1955), [[elew]] [[Wyższa Oficerska Szkoła Radiotechniczna|Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w Jeleniej Górze]] 1955–1958, następnie dowódca [[Radar|stacji radiolokacyjnej]] i technik radiolokacji w 129. Samodzielnym Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w [[Szczecin]]ie. Od wiosny 1960 kierownik warsztatów radiolokacyjnych sekcji uzbrojenia tego pułku. XII 1960–XII 1961 na kursie wojsk rakietowych Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju w [[Bemowo Piskie|Bemowie Piskim]], mianowany [[porucznik]]iem i dowódcą plutonu radiotechnicznego, następnie dowódcą baterii i zastępcą dowódcy dywizjonu ds. technicznych. 1966–1968 starszy pomocnik szefa wydziału szkolenia sztabu [[9 Dywizja Artylerii Obrony Przeciwlotniczej|9. Dywizji Artylerii Obrony Powietrznej Kraju]] (OPK) w stopniu [[Kapitan (ranga)|kapitana]], 1968–1971 studiował w [[Akademia Sztabu Generalnego|Akademii Sztabu Generalnego WP]], po czym został [[major]]em i dowódcą 4. Dywizjonu Rakietowego w [[3 Łużycka Dywizja Artylerii OPK|3. Łużyckiej Dywizji Artylerii OPK]]. Od września 1975 podpułkownik. 25 V 1976 – 1 VII 1981 zastępca dowódcy, a 1 VII 1981 – 6 XII 1984 dowódca [[3 Łużycka Dywizja Artylerii OPK|3. Łużyckiej Dywizji Artylerii OPK]], od września 1981 w stopniu pułkownika. Dowodzona przez niego dywizja uzyskała wysokie oceny podczas inspekcji. 6 XII 1984 – 1 X 1987 komendant [[Wyższa Oficerska Szkoła Radiotechniczna|Wyższej Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej]] w Jeleniej Górze. Kierowana przez niego uczelnia została w 1985 wyróżniona za uzyskanie dobrych wyników podczas inspekcji, a w 1987 wyróżniona w rozkazie szkoleniowym MON za osiągnięcie bardzo dobrych wyników w szkoleniu. Jesienią 1987 na podstawie uchwały [[Rada Państwa (Polska)|Rady Państwa]] mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w [[Belweder w Warszawie|Belwederze]] przewodniczący Rady Państwa PRL gen. armii [[Wojciech Jaruzelski]]. 1 X 1987 – 1 VII 1990 dowódca [[3 Korpus Obrony Powietrznej|3. Korpusu OPK]] we [[Wrocław]]iu, przemianowanego w 1990 roku na 3. Korpus Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej. 24 III 1991 – 5 V 1997 zastępca komendanta [[Akademia Obrony Narodowej|Akademii Obrony Narodowej]] ds. ogólnych w Warszawie, po czym został pożegnany przez ministra obrony [[Stanisław Dobrzański (minister)|Stanisława Dobrzańskiego]] i przeniesiony w stan spoczynku. |
||
Służąc w [[Wojska Obrony Powietrznej Kraju|Wojskach Obrony Powietrznej Kraju]] wyróżnił się podczas strzelań bojowych w złożonej sytuacji operacyjno-taktycznej, uzyskując najwyższe noty ekspertów wojskowych jako dowódca dywizji i jako dowódca korpusu. Był członkiem zespołu dowódcy WOPK zajmującego się modernizacją zestawów rakietowych i członkiem zespołu opracowującego programy szkolenia operacyjno-taktycznego<ref name=Królikowski-288>Janusz Królikowski, ''Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990'' t. III: M-S, Toruń 2010, s. 288.</ref>. |
Służąc w [[Wojska Obrony Powietrznej Kraju|Wojskach Obrony Powietrznej Kraju]] wyróżnił się podczas strzelań bojowych w złożonej sytuacji operacyjno-taktycznej, uzyskując najwyższe noty ekspertów wojskowych jako dowódca dywizji i jako dowódca korpusu. Był członkiem zespołu dowódcy WOPK zajmującego się modernizacją zestawów rakietowych i członkiem zespołu opracowującego programy szkolenia operacyjno-taktycznego<ref name=Królikowski-288>Janusz Królikowski, ''Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990'' t. III: M-S, Toruń 2010, s. 288.</ref>. |
||
Linia 39: | Linia 39: | ||
* [[podporucznik]] – 1958 (promowany przez gen. bryg. pil. [[Jan Raczkowski (generał)|J. Raczkowskiego]]) |
* [[podporucznik]] – 1958 (promowany przez gen. bryg. pil. [[Jan Raczkowski (generał)|J. Raczkowskiego]]) |
||
* [[porucznik]] – 1961 |
* [[porucznik]] – 1961 |
||
* [[kapitan]] – 1966 |
* [[Kapitan (ranga)|kapitan]] – 1966 |
||
* [[major]] – 1971 |
* [[major]] – 1971 |
||
* [[podpułkownik]] – 1975 |
* [[podpułkownik]] – 1975 |
Wersja z 19:26, 26 lis 2021
generał brygady | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Przebieg służby | |
Lata służby |
1955–1997 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca 3 DA OPK, komendant WOSR, dowódca 3 KOP, zastępca komendanta AON |
Odznaczenia | |
Edward Redwanz (ur. 6 kwietnia 1937 w Mokrem k. Czerska) – generał brygady WP.
Życiorys
Syn Ludwika i Anny. Absolwent Państwowego Liceum Elektronicznego w Gdańsku (1955), elew Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w Jeleniej Górze 1955–1958, następnie dowódca stacji radiolokacyjnej i technik radiolokacji w 129. Samodzielnym Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Szczecinie. Od wiosny 1960 kierownik warsztatów radiolokacyjnych sekcji uzbrojenia tego pułku. XII 1960–XII 1961 na kursie wojsk rakietowych Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju w Bemowie Piskim, mianowany porucznikiem i dowódcą plutonu radiotechnicznego, następnie dowódcą baterii i zastępcą dowódcy dywizjonu ds. technicznych. 1966–1968 starszy pomocnik szefa wydziału szkolenia sztabu 9. Dywizji Artylerii Obrony Powietrznej Kraju (OPK) w stopniu kapitana, 1968–1971 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP, po czym został majorem i dowódcą 4. Dywizjonu Rakietowego w 3. Łużyckiej Dywizji Artylerii OPK. Od września 1975 podpułkownik. 25 V 1976 – 1 VII 1981 zastępca dowódcy, a 1 VII 1981 – 6 XII 1984 dowódca 3. Łużyckiej Dywizji Artylerii OPK, od września 1981 w stopniu pułkownika. Dowodzona przez niego dywizja uzyskała wysokie oceny podczas inspekcji. 6 XII 1984 – 1 X 1987 komendant Wyższej Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w Jeleniej Górze. Kierowana przez niego uczelnia została w 1985 wyróżniona za uzyskanie dobrych wyników podczas inspekcji, a w 1987 wyróżniona w rozkazie szkoleniowym MON za osiągnięcie bardzo dobrych wyników w szkoleniu. Jesienią 1987 na podstawie uchwały Rady Państwa mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski. 1 X 1987 – 1 VII 1990 dowódca 3. Korpusu OPK we Wrocławiu, przemianowanego w 1990 roku na 3. Korpus Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej. 24 III 1991 – 5 V 1997 zastępca komendanta Akademii Obrony Narodowej ds. ogólnych w Warszawie, po czym został pożegnany przez ministra obrony Stanisława Dobrzańskiego i przeniesiony w stan spoczynku.
Służąc w Wojskach Obrony Powietrznej Kraju wyróżnił się podczas strzelań bojowych w złożonej sytuacji operacyjno-taktycznej, uzyskując najwyższe noty ekspertów wojskowych jako dowódca dywizji i jako dowódca korpusu. Był członkiem zespołu dowódcy WOPK zajmującego się modernizacją zestawów rakietowych i członkiem zespołu opracowującego programy szkolenia operacyjno-taktycznego[1].
Awanse
W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[1]:
- podporucznik – 1958 (promowany przez gen. bryg. pil. J. Raczkowskiego)
- porucznik – 1961
- kapitan – 1966
- major – 1971
- podpułkownik – 1975
- pułkownik – 1981
- generał brygady – 1987
Życie prywatne
Mieszka w Warszawie. Żonaty z Krystyną z domu Hauza, dwie córki[2].
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1997)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1986)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1979)
- Złoty Krzyż Zasługi (1972)
- Odznaka Honorowa Sybiraka (1995)
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1978)
- Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1983)
- Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”[2]
Jest także Zasłużonym dla województwa warszawskiego, Jeleniej Góry i Wrocławia.
Przypisy
Bibliografia
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 287–289.
- Absolwenci Akademii Sztabu Generalnego
- Generałowie brygady ludowego Wojska Polskiego
- Generałowie brygady Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
- Odznaczeni Brązowym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)
- Odznaczeni Odznaką Honorową Sybiraka
- Odznaczeni odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”
- Odznaczeni Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Srebrnym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (1944–1989)
- Odznaczeni Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Urodzeni w 1937
- Wykładowcy Akademii Obrony Narodowej