Stara Rudzica

Stara Rudzica

Старая Рудзіца
Старая Рудица

Państwo	Białoruś
Obwód	miński
Rejon	dzierżyński
Sielsowiet	Borowa
Populacja (2019) • liczba ludności	272
Kod pocztowy	222739
Tablice rejestracyjne	5
Położenie na mapie obwodu mińskiego Stara Rudzica
Położenie na mapie Białorusi Stara Rudzica
53°39′27″N 27°03′44″E

Stara Rudzica (biał. Старая Рудзіца, Staraja Rudzica; ros. Старая Рудица, Staraja Rudica) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie dzierżyńskim, w sielsowiecie Borowa, przy zjeździe z drogi magistralnej M1 na Dzierżyńsk.

Historia

W Rzeczypospolitej Obojga Narodów leżała w województwie mińskim, w powiecie mińskim. Początkowo była własnością wielkich książąt litewskich. W 1550 król Polski i wielki książę litewski Zygmunt II August nadał klucz kojdanowski, zwany hrabstwem kojdanowskim, w skład którego wchodziła również Rudzica, Radziwiłłom. W 1652 koniuszy wielki litewski Bogusław Radziwiłł zastawił Rudzicę i Niehorele strażnikowi wielkiemu litewskiemu Mirskiemu. W 1756 księżna Woroniecka ufundowała tu cerkiew unicką, pod zaborami przekazaną prawosławnym. Wieś odpadła od Rzeczypospolitej w 1793 w wyniku II rozbioru.

W XIX i w początkach XX w. położona była w Rosji, w guberni mińskiej, w powiecie mińskim, gminie Kojdanów. Od pierwszej ćwierci XIX w. należała do Dybowskich.

Po I wojnie światowej pod administracją polską, w Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich, w okręgu mińskim, w powiecie mińskim, gminie Kojdanów.

W wyniku postanowień traktatu ryskiego znalazła się w granicach Związku Sowieckiego. W latach 1932-1937 w Polskim Rejonie Narodowym im. Feliksa Dzierżyńskiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.

Zobacz też

• Nowa Rudzica

Bibliografia

• Rudzica (2), pow. miński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 948 .
• Mapa WIG Rubieżewicze-Kojdanów. [dostęp 2024-01-24]. (pol.).
• Publiczna Mapa Katastralna Republiki Białorusi. [dostęp 2024-01-24]. (ros. • biał.).