Statek wiślany

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Statki wiślane o napędzie mechanicznymstatki z napędem mechanicznym pływające po Wiśle w XIX i XX wieku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy statek wiślany z napędem mechanicznym, nazwany paropływem, był „Victory”, który został sprowadzony do Warszawy z Anglii przez spółkę Wolicki-Berksohn w roku 1828. Statek posiadał jednak zbyt duże zanurzenie i grzązł na mieliznach i szybko został sprzedany. W 1845 podróż statkiem z Warszawy do Gdańska trwała 48 godzin[1]. W latach 70. XIX wieku po upadku Spółki Żeglugi Parowej hrabiego Andrzeja Zamoyskiego działała Żegluga Parowa Maurycego Fajansa.

Do roku 1863 żegluga wiślana rozwijała się prężnie i powstawały wciąż nowe jednostki – w tym czasie swój rozkwit miała stocznia w Porcie Czerniakowskim, gdzie w ciągu 13 lat powstało 15 statków. Budowa Kolei Nadwiślańskiej spowodowała spadek przewozu towarów i przebranżowienie przewoźników na rejsy pasażerskie. Rosnąca konkurencja powodowała nie tylko obniżkę cen biletów, ale także była przyczyną wypadków na wodzie[1].

Na początku XX wieku żegluga wiślana mogła przewieźć 3-4 tys. pasażerów na godzinę, a wśród statków największą jednostką był "Pan Tadeusz" o długości prawie 60 m. Wydarzenia I i II wojny światowej dodatkowo wyniszczyły rzeczny tabor. Po wojnie podniesiono i uruchomiono 20 bocznokołowców. W 1960 roku w rejonie Warszawy pływało ich 13, 3 inne w pozostałych częściach rzeki. W latach 1958-1977 jednakże Polski Rejestr Statków, dążąc do wyeliminowania bocznokołowych parowców, uważanych za przestarzałe, zaprzestał przedłużać świadectwo klasy statkom o nitowanych kadłubach, co doprowadziło do kasacji większości z nich[2]. Ostatnie dwa parowe bocznokołowce wiślane "Traugutt" i "Gen. Świerczewski" wycofano z eksploatacji w 1977 roku[2]. "Bałtyk" został odholowany do Ryni w 1985, po zimie 1990 osiadł na dnie i po roku 2000 został pocięty na złom. Natomiast zatopiony przy brzegu wrak "Gen. Świerczewskiego" spoczywa w Zalewie Zegrzyńskim przy nabrzeżu jacht klubu w Jadwisinie.

Obecnie po Wiśle pływają statki w krótkich rejsach widokowych w poszczególnych miastach, np. "Wanda" w Toruniu i "Kazimierz Wielki" w Kazimierzu.

Wykaz statków[edytuj | edytuj kod]

W latach 1828-1847 w rejonie Warszawy[edytuj | edytuj kod]

Armator: Wolicki

Armator: Steinkeller

W latach 1847-1871[edytuj | edytuj kod]

Chrzest statku Włocławek na rysunku Wojciecha Gersona

Wisła środkowa (Królestwo Kongresowe)
Armator: E. Gulbert, później Spółka Żeglugi Parowej Andrzeja Zamoyskiego

Armator: Spółka Żeglugi Parowej

Wisła dolna (zabór pruski)
Armator: Juliusz Rosenthal – Bydgoszcz

W latach 1871-1918[edytuj | edytuj kod]

Armator: Maurycy Fajans

Armator: F-ma Fajans

Armator: Bumcke & Co

Armator: E. Zbrzeziński

Armator: N. Dobrowolski

Armator: J. Makowski

Armator: M. Alpin, W. Szwiedow

Armator: J. Ciechnowski

Armator: Zarząd Cukrowni Leonów

Armator: S. Górnicki

Armator: I. Selenow, J. Siemionowicz, I. Trefiłow

Armator: A. Wochartz i Jaworski ?

Armator: A. Wochartz & Co

Armator: M. Tabacznik, Gostyński & Co

Armator: C. Rogozik & Co

Armator: C. Rogozik

Armator: M. Lewtow & Co

Armator: Neufeld

Armator: L. Stern & Co

Armator: L. Stern, M. Tabacznik

Armator: M. Gold & Co

Armator: Friedman & Co

Armator: Merkury

Armator: J. Górnicki & Co

Armator: Kamarow & Co

Armator: Inż. Albrecht

Armator: J.Zamojski

Armator: P. Horodliczko

Armator: A. Drozdowski

Armator: Klaniewski

Armator: nieznany

Statki inspekcyjne zbudowane do I wojny światowej:

W latach 1918-1939[edytuj | edytuj kod]

Armator: C. Rogozik – Płock

Armator: Zjednoczone Warszawskie towarzystwo Transportu i Żeglugi Polskiej S.A.

Armator: Polska Żegluga Rzeczna „Vistula”Warszawa

Armator: Szkoła MorskaTczew

Armator:  ?

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Rafał Jabłoński. Wiślana żegluga odpłynęła. „Życie Warszawy”, 2008-05-01. 
  2. a b Michalski 2004 ↓, s. 70.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Witold Arkuszewski: Wiślane statki pasażerskie XIX i XX wieku. Gdańsk: Wydawnictwo Ossolineum, 1973.
  • Marek Michalski. To se ne vrati... Epoka śródlądowych statków parowych minęła, nie pozostawiając śladów kultury materialnej. „Morza, Statki i Okręty”. 5/2004. IX (47), wrzesień-październik 2004. ISSN 1426-529X.