52°13′18″N 21°02′50″E/52,221667 21,047222Port Czerniakowski
|
||
 |
||
| Położenie |  Polska,  Warszawa |
|
| Typ portu | rzeczny | |
| Powierzchnia portu | 30 ha | |
|
Położenie na mapie Warszawy
 Port Czerniakowski
|
||
|
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Port Czerniakowski
|
||
|
Położenie na mapie Polski
Port Czerniakowski
|
||
| 52°13′18″N 21°02′50″E/52,221667 21,047222 |
||
| Strona portu | ||
Port Czerniakowski – port rzeczny znajdujący się w Warszawie na lewym brzegu Wisły, wzdłuż ulic Solec i Czerniakowskiej.
Port wraz z warsztatami dla taboru żeglugi wiślanej powstał w odnodze (starorzeczu) Wisły w latach 1850–1865[1][2]. Do 1965 w porcie działała stocznia rzeczna.
Od lat 70. jest wykorzystywany w celach sportowych i rekreacyjnych.
Spis treści
Lokalizacja[edytuj]
Wejście dla jachtów i żaglówek znajduje się na lewym brzegu, na 511 kilometrze szlaku żeglownego Wisły, pomiędzy mostem Poniatowskiego a mostem Łazienkowskim. Od wejścia do portu wiedzie w kierunku południowym kanał o długości ok. jednego kilometra położony wzdłuż ulic Solec i Czerniakowskiej oddzielając od lądu Cypel Czerniakowski.
Kanał portowy w dwóch miejscach przecinany jest przez ciągi komunikacyjne. W pobliżu znajduje się szlak rowerowy (będący częścią Nadwiślańskiego Szlaku Rowerowego). U wylotu portu znajduje się brama powodziowa a w środku most Łazienkowski. Na teren cypla można wjechać ul. Zaruskiego, a na teren dawnej stoczni aleją będącą przedłużeniem ulicy Łazienkowskiej.
Historia portu[edytuj]
Powstanie[edytuj]
We wczesnym okresie osadnictwa na tym terenie Wisła była ok. trzy razy szersza, a jej podzielone nurty opływały liczne zadrzewione kępy niosąc wędrujące ławice piasku. Rozlewała się też kilka razy do roku. Mieszkańcy Solca od zawsze chcieli poskromić rzekę i aby nie przedzierać się przez błota budowali groble, kanały odwadniające nadrzeczne bagna i kamienne tamy osłaniające osiedle. W połowie XV w. usypali jedną z takich tam na wysokości dzisiejszej ulicy Łazienkowskiej, stanowiącej ówcześnie granice włości. Wiosenny przybór wody w 1474 r. wyciął powyżej tamy długą rynnę wzdłuż krawędzi niższego tarasu rzecznego, równoległą do drogi Czerniakowskiej tworząc jezioro Łacha.
Sytuacja ta trwała w miarę stabilnie aż do połowy XIX w., kiedy regulacja Saskiej Kępy przeprowadzona przez Piotra Steinkellera spowodowała znaczny wzrost dynamiki rzeki. Nurt rzeki skierowany został ku lewemu brzegowi i zaczął podmywać brzeg Solca. W celu umocnienia nabrzeża przeprowadzono szereg prac, m.in. budowę bulwarów i wzmocnienie tamy na Solczyku, która chroniła drogę Czerniakowską.
W latach 1850–1865 w porcie powstały warsztaty budowy i naprawy taboru wodnego oraz port zimowy założonego w 1848 przedsiębiorstwa żeglugi parowej hrabiego Andrzeja Zamoyskiego i Adama Potockiego[3]. Zbudowano w nim m.in. holownik parowy „Wisła”.
Próba uregulowania lewego brzegu Wisły spowodowała, że podczas gwałtownej letniej powodzi w 1884 brzeg rzeki przesunął się w stronę Kępy Gocławskiej o ponad pół kilometra. Powstała wtedy piaszczysta łacha, na której Lindleyowie zbudowali Stację Pomp Rzecznych. Pozostała zatoka została wykorzystana przez inż. Kwicińskiego, który zbudował basen zimowy. Prace zostały ukończone w 1904.
Utworzony w 1909 Warszawski Oddział Cesarskiego Towarzystwa Żeglugi nie zdołał rozwinąć szerszej działalności do wybuchu I wojny światowej[3].
Port po 1918[edytuj]
Port Czerniakowski stracił swoje znaczenie po zbudowaniu w okresie międzywojennym Portu Praskiego[2].
Przed II wojną światową wodowano tu i remontowano statki parowe i barki do 65 metrów długości.
Podczas powstania warszawskiego Port Czerniakowski został zajęty przez żołnierzy ze Zgrupowania „Kryska”. 13 września 1944, pod naporem ognia prowadzonego m.in. z gmachu szkoły powszechnej przy ul. Czerniakowskiej 128, zdziesiątkowani powstańcy wycofali się z portu[4].
Stocznia rzeczna była jednym z pierwszych zakładów uruchomionych w Warszawie po wyzwoleniu w 1945[5]. Funkcjonowała wtedy jako warsztat mechaniczno-remontowy. Na bazie Warsztatów Stoczniowych Okręgowego Zarządu Wodnego utworzono przedsiębiorstwo Warszawska Stocznia Rzeczna. W latach 1951–1958 produkowano w niej barki. Wykonywano również remonty kapitalne taboru pływającego po Wiśle. W latach 1958–1965 zbudowano 24 pchacze barek typu „Żubr” i 30 małych śródlądowych statków pasażerskich przystosowanych do pływania po jeziorach.
Ostatnim statkiem wykonanym i zwodowanym w Warszawskiej Stoczni Rzecznej była jednostka wyprodukowana dla celów realizacji filmu „Faraon” (1965) Jerzego Kawalerowicza. Wykonano wtedy statek egipski według rysunków sprzed 4 tys. lat.
Warszawska Stocznia Rzeczna została zlikwidowana w 1965[2]. Zdemontowane urządzenia techniczne przeniesiono do Państwowej Stoczni Rzecznej w Radziwiu[3]
Plany z lat 70 stworzenia portu turystycznego zrealizowano w niewielkim stopniu. Przeprowadzono operację podniesienia poziomu Cypla Czerniakowskiego o cztery metry. W latach 1972–1974 port przecięła Trasa Łazienkowska z mostem Łazienkowskim. Zrezygnowano z realizacji projektu zasypania basenu portu gruzem, dzięki czemu zachował się czytelny zabytkowy układ portu.
Port Czerniakowski obecnie[edytuj]
Port jest użytkowany przez kajakarzy Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego oraz został przygotowany do cumowania jachtów. Znajduje się tam przystań dla żaglówek wyposażona w punkty dostępowe.
W 2010 rozstrzygnięto konkurs na opracowanie koncepcji zagospodarowania przestrzennego obszaru Portu i Cypla Czerniakowskiego[6].
Główne prace remontowe w Porcie Czerniakowskim zakończyły się w 2014. Ostatnim niezmodernizowanym fragmentem zachodniego brzegu portu jest pochylnia dawnej stoczni[7].
Ważniejsze obiekty[edytuj]
- Budynek dawnego Klubu Sportowego Pracowników Miejskich „Syrena”. Uszkodzony w 1944 budynek został całkowicie przebudowany po wojnie. Obecnie siedziba Żeglarskiego Klubu Turystycznego „Rejsy” i bosmanatu portu (ul. Solec 8).
Przypisy
- ↑ Irena Pietrzak-Pawłowska (red.): Wielkomiejski rozwój Warszay do 1918 r.. Warszawa 2012: Książka i Wiedza, 1973, s. 122.
- ↑ a b c Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 671. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ a b c Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 410. ISBN 83-06-00089-7.
- ↑ Adam Borkiewicz: Powstanie warszawskie. Zarys działań natury wojskowej. Warszawa: Instytut wydawniczy PAX, 1969, s. 447.
- ↑ Jerzy Kasprzycki, Marian Stępień: Pożegania warszawskie. Warszawa: Arkady, 1971, s. 92.
- ↑ O konkursie na obszar Portu i Cypla Czerniakowskiego w Warszawie. W: Krajobraz Warszawski [on-line]. Urząd m.st. Warszawy. [dostęp 2013-03-16].
- ↑ Tomasz Urzykowski. Co z pochylnią. „Gazeta Stołeczna”, s. 3, 2 września 2015.
