Stefan Janusz Bratkowski

Stefan Janusz Bratkowski
Data i miejsce urodzenia	25 lipca 1890 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	25 listopada 1941 ; Wilno
	p.o. Kierownika Konsulatu Generalnego RP w Monachium
Okres	od 1926
Poprzednik	Leszek Malczewski
	Kierownik Konsulatu RP we Wrocławiu
Okres	od 1932; do 1936
Poprzednik	Aleksy Wdziękoński
Następca	Aleksander Dunajecki
	Odznaczenia

Stefan Janusz Bratkowski (ur. 25 lipca 1890 w Warszawie, zm. 25 listopada 1941 w Wilnie) – oficer Wojska Polskiego, dyplomata, urzędnik konsularny, oficer Związku Walki Zbrojnej.

Życiorys

Absolwent Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie oraz Politechniki Praskiej (Pražská polytechnica).

W lipcu 1914 wstąpił do oddziałów strzeleckich. Pod koniec miesiąca został przydzielony do 1. kompanii III baonu 1 Pułku Piechoty Legionów Polskich. 20 września 1914 został ranny pod Nowym Korczynem^[1]. W grudniu 1914 leczył się w szpitalu w Wiedniu. Na froncie służył do połowy maja 1915. Następnie był w oddziałach intendentury I Brygady Legionów Polskich. Jesienią 1915 wrócił na front i został przydzielony do Parku Amunicyjnego 1 Pułku Artylerii jako podoficer. W lipcu 1917 zwolniony z LP^[1].

Wstąpił do polskiej służby zagranicznej pełniąc m.in. funkcje: urzędnika MSZ (1919–1921), konsula w Ostrawie (1921), urzędnika w MSZ (1921–1927), w międzyczasie kons. p.o. kier. konsulatu generalnego w Monachium (1926)^[2], członka Górnośląskiej Komisji Mieszanej (Gemischte Kommission für Oberschlesien) w Katowicach (1927–1929), radcy MSZ (1929–1931) i delegata na rozmowy polsko-niemieckie (1929–1930), urzędnika w Komisariacie Generalnym RP w Gdańsku (1931–1932), kier. konsulatu we Wrocławiu (1932–1936), zastępcy kier. konsulatu generalnego w Monachium (1936). W składzie redakcji wydawanej w Wilnie podziemnej gazetki „Polska w Walce” (1940–1941).

W czasie pełnienia funkcji konsula we Wrocławiu uratował 150 rodzin niemieckich Żydów o polskich nazwiskach przed hitlerowskim pogromem i pomógł im wyjechać z Niemiec do Polski, skąd udali się na Zachód. Informacje o planach pogromu uzyskał, gdyż pracował również jako oficer wywiadu RP^[3]^[4].

8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 26. lokatą w korpusie oficerów rezerwy taborowych^[5]^[6]. Posiadał przydział w rezerwie do 2 Dywizjonu Taborów w Lublinie^[7]^[8]^[9]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Starogard. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „reklamowany na 12 miesięcy”^[10].

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 105-3-28)^[11].

Ojciec dziennikarza Stefana Bratkowskiego i ekonomisty Andrzeja Bratkowskiego.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[12]^[13]
Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1934)^[14]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[13]

Przypisy

↑ ^a ^b Żołnierze Niepodległości ↓.
↑ Paweł Ceranka, Krzysztof Szczepanik (opr.): Urzędy konsularne Rzeczypospolitej Polskiej 1918-1945 : informator archiwalny, Ministerstwo Spraw Zagranicznych/Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych Warszawa 2020
↑ Stefan Bratkowski [online], Archiwum Historii Mówionej [dostęp 2021-04-19] .
↑ Rzeczpospolita z 13 stycznia 2001
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1046.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 956.
↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 26.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1029.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 939.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 187, 1004.
↑ Cmentarz Stare Powązki: Bratkowscy, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-31] .
↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ ^a ^b Rocznik służby zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1933 r. Klub Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej, Warszawa – 1933.
↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 338 „za zasługi na polu pracy państwowej w dziale służby zagranicznej”.

Bibliografia

Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest ?, Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, Warszawa 1938, s. 69–70.
Żołnierze Niepodległości : Bratkowski Stefan Janusz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-04-20].

[CITEREFŻołnierze_Niepodległości-1] Żołnierze Niepodległości ↓.

[2] Paweł Ceranka, Krzysztof Szczepanik (opr.): Urzędy konsularne Rzeczypospolitej Polskiej 1918-1945 : informator archiwalny, Ministerstwo Spraw Zagranicznych/Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych Warszawa 2020

[3] Stefan Bratkowski [online], Archiwum Historii Mówionej [dostęp 2021-04-19] .

[4] Rzeczpospolita z 13 stycznia 2001

[CITEREFRocznik_Oficerski19231046-5] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1046.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924956-6] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 956.

[CITEREFSpis_oficerów_rezerwy192226-7] Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 26.

[CITEREFRocznik_Oficerski19231029-8] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1029.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924939-9] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 939.

[CITEREFRocznik_Oficerski_Rezerw1934187,_1004-10] Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 187, 1004.

[11] Cmentarz Stare Powązki: Bratkowscy, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-31] .

[12] M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[:0-13] Rocznik służby zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1933 r. Klub Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej, Warszawa – 1933.

[14] M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 338 „za zasługi na polu pracy państwowej w dziale służby zagranicznej”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]