Stefan Kaczmarczyk

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Jakub Kaczmarczyk
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1892
Chodenice

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

63 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Wojenny 1914-1918 (Francja) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Stefan Jakub Kaczmarczyk (ur. 1 lipca 1892 w Chodenicach, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Chodenicach, w ówczesnym powiecie bocheńskim Królestwa Galicji i Lodomerii[1]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Pułku Piechoty Nr 13[2]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[3].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie 4 Armii, a jego oddziałem macierzystym był 51 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 778. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Później został przeniesiony do 54 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Tarnopolu. W latach 1923–1924 był przydzielony z 54 pp do Oddziału III, a następnie Oddziału Wyszkolenia Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[6][7]. Później został ponownie przeniesiony do 51 pp w Brzeżanach[8]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. W marcu tego roku został przeniesiony do 45 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Równem na stanowisko kwatermistrza[10]. W marcu 1932 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[11][12][13]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14][15]. Później został przeniesiony do 63 Pułku Piechoty w Toruniu na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku[16].

1 września 1939, w związku z chorobą ppłk. Władysława Winiarskiego, objął dowództwo 63 pp. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo przebywał w Oflagu XVIII A, a 31 maja 1940 został przeniesiony do Oflagu II C Woldenberg[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Straty ↓.
  2. ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 484.
  3. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 281.
  4. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 163, 676.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 50.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 105, 278, 411.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 58, 254, 355.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 65, 187.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 23.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 104.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 225.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36, 575.
  13. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 26.
  14. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 377.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 16.
  16. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 621.
  17. ↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 12 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  20. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  21. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 58.
  22. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 65.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Kaczmarczyk&oldid=69097670”