Szałwia muszkatołowa
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
|
||
 |
||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | Euphyllophyta | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Klad | astrowe | |
| Rząd | jasnotowce | |
| Rodzina | jasnotowate | |
| Rodzaj | szałwia | |
| Gatunek | szałwia muszkatołowa | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Salvia sclarea L. Sp. pl. 1:27. 1753 |
||
Szałwia muszkatołowa (Salvia sclarea) – gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych. Występuje w Europie Południowej i Środkowej oraz w Azji Zachodniej i Środkowej po Pakistan[2]. Uprawiany po środkową Europę, także w Ameryce Północnej, gdzie w cieplejszych rejonach dziczeje.
Spis treści
Morfologia[edytuj]
- Pokrój
- Roślina zielna, dwuletnia lub bylina.
- Łodyga
- Ogruczolona, osiąga wysokość do 1 m. Aromatyczna, o zapachu przypominającym gałkę muszkatołową, stąd też pochodzi nazwa rośliny.
- Liście
- Owalne, pomarszczone, brzegiem nierówno ząbkowane lub wcinane.
- Kwiaty
- Wyrastają w nibyokółkach na szczytach pędów. Są dosyć duże, osiągają długość do 3 cm. Korona jasnofioletowa, różowa lub jasnoniebieska. Mają 2 pręciki i 1 słupek.
Zastosowanie[edytuj]
- Roślina lecznicza: w średniowieczu stosowana do poprawiania wzroku. Zawiera olejek eteryczny, na który składają się: linalol, ocymen, mircen, cedren, nerolidol, sklareol.
- Roślina przyprawowa: stosowana jako przyprawa do potraw warzywnych, mięsnych i ryb. Używana także do aromatyzowania piwa i części win reńskich.
- Roślina ozdobna
- Ceniona[przez kogo?] przy produkcji mydeł, kosmetyków oraz w perfumerii jako utrwalacz zapachu.
Uprawa[edytuj]
Nadaje się na rabaty. W Polsce jest uprawiana jako roślina dwuletnia. Strefy mrozoodporności 5-10. Najlepiej rośnie na przepuszczalnej i żyznej glebie, w pełnym słońcu. Rozmnaża się przez wysiew nasion[3].
Przypisy
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-03-31].
- ↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2011-01-02].
- ↑ Geoff Burnie i inni: Botanica. Rośliny ogrodowe. Könemann, 2005. ISBN 3-8331-1916-0.
Bibliografia[edytuj]
- Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
