Tadeusz Białek

Tadeusz Białek

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1918 Polska
Data śmierci	11 września 1998
Przebieg służby
Lata służby	1943–1978
Siły zbrojne	Armia Czerwona Ludowe Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Grób gen. bryg. Tadeusza Białka i jego żony Marii

Tadeusz Białek (ur. 10 czerwca 1918, zm. 11 września 1998) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Podczas II wojny światowej, po napaści Niemiec na ZSRR został w 1941 wcielony do Armii Czerwonej. Brał m.in. udział w walkach odwrotowych w rejonie Połtawy i w obronie Charkowa, a następnie po wycofaniu Polaków z radzieckich oddziałów liniowych był żołnierzem batalionu pracy w Kazaniu, gdzie uczęszczał na Budowlany Kurs Inżynieryjny. Od 1943 w formowanych na terenie ZSRR jednostkach Wojska Polskiego; wyznaczony na zastępcę dowódcy kompanii ds. polityczno-wychowawczych w 1 Brygadzie Pancernej im. Bohaterów Westerplatte w Darnicy. Brał udział w walkach 2 Armii WP pod Budziszynem.

W 1945 mianowany zastępcą dowódcy 16 Dywizji Piechoty ds. polityczno-wychowawczych. Następnie przez wiele lat był oficerem pionu kwatermistrzowskiego w Marynarce Wojennej i w Departamencie Budownictwa MON. W 1955 r. objął funkcję szefa Departamentu Budownictwa w Głównym Zarządzie Tyłów WP. Od 1956 r. szef Departamentu Kwaterunkowego w Głównym Kwatermistrzostwie WP, a w latach 1957–1961 zastępca szefa Departamentu Służby Kwaterunkowo-Budowlanej ds. technicznych. W latach 1961–1966 szef Departamentu Służby Kwaterunkowo-Budowlanej, a w latach 1966–1971 szef Inspektoratu Budownictwa i Zakwaterowania Wojskowego. W 1963 roku awansowany do stopnia generała brygady. Długoletni zastępca Głównego Kwatermistrza WP (1962–1971).

W latach 60. należał do grupy zaledwie 12 osób w Polsce, które posiadały wiedzę na temat przechowywania na terenie kraju sowieckiej broni atomowej (zadanie specjalne "Wisła").

W latach 1971–1975 attaché handlowy i radca handlowy Ambasady PRL w Moskwie. W 1975 pracował też w spółce handlowej w Londynie. Na stanowiskach tych zajmował się dostawami uzbrojenia i wyposażenia dla wojska. W 1978 roku przeszedł do dyspozycji MON i został zwolniony z zawodowej służby wojskowej. W 1987 r. wszedł w skład polskiej sekcji ruchu „Emerytowani Generałowie na rzecz Pokoju i Rozbrojenia”. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 6D-2-40).

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe:

• chorąży - 1943
• podporucznik - 1944
• porucznik - 1944
• kapitan - 1945
• major - 1945
• podpułkownik - 1950
• pułkownik - 1955
• generał brygady - 1963

Życie prywatne

Był synem Józefa i Franciszki. Od 1945 był żonaty z Marią z domu Brajczewską (1923-2007). Małżeństwo miało dwóch synów.

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR)
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
• Medal „Za zdobycie Berlina” (ZSRR)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Odznaka 25-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945 (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal „Za Umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych” III stopnia (Czechosłowacja)
• I inne

Bibliografia

• H.P. Kosk, Generalicja Polska, tom I, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Warszawa - Pruszków 1999;
• L. Kowalski, Generał ze skazą, Wydawnictwo Rytm, Warszawa 2001;
• J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A –H, Toruń 2010, s. 147-149 (z fotografią)
• J. Przymanowski, Studzianki, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1966;
• Wojskowy Przegląd Historyczny, kwartalnik, 1963–1971;
• Wojskowy Przegląd Historyczny, 1987, nr 3 (121), str. 229