Przejdź do zawartości

Tadeusz Osiński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Osiński
major uzbrojenia major uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1885
Sitkowce

Data i miejsce śmierci

między 23 a 24 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

I Korpus Polski

Jednostki

Dowództwo Okręgu Generalnego Łódź
10 Pułk Artylerii Polowej
Okręgowy Zakład Uzbrojenia Nr IV
4 Okręgowa Składnica Artylerii
Pomocniczy Skład Uzbrojenia Nr 4

Stanowiska

zarządca składnicy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939

Tadeusz Osiński[a][b] (ur. 31 stycznia 1885 w Sitkowcach, zm. między 16 a 19 kwietnia 1940 w Katyniu) – major uzbrojenia Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej[4].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we wsi Sitkowce, w ówczesnym powiecie lipowieckim guberni kijowskiej, w rodzinie Tadeusza i Marii ze Strzeleckich[5][6][7]. Żołnierz I Korpusu Polskiego w Rosji.

4 stycznia 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem od dnia 19 kwietnia 1916 i przydzielony z dniem 10 grudnia 1918 do sztabu Okręgu Generalnego Łódź[8]. 9 września 1920 został zatwierdzony w stopniu kapitana artylerii z grupy „byłych Korpusów Wschodnich i armii rosyjskiej” z dniem 1 kwietnia 1920, służył wówczas w Dowództwie Okręgu Generalnego Łódź[9]. W 1922 pełnił służbę w 10 pułku artylerii polowej[5]. W 1923 pełnił służbę na stanowisku kierownika Okręgowego Zakładu Uzbrojenia Nr IV w Łodzi[10]. 5 stycznia 1925 został odkomenderowany na jednomiesięczny kurs doskonalący dla oficerów uzbrojenia[11]. Był w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 2 lokatą[12]. Do stopnia majora awansowany 1 czerwca 1923[5] ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923, w 1924 posiadał 2 lokatę[13]. W październiku 1925 został przeniesiony z OZU Nr IV do kadry oficerów korpusu artylerii z przydziałem do 4 Okręgowej Składnicy Artylerii na stanowisko kierownika[14]. W 1927 dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na 4 Okręgową Składnicę Uzbrojenia, a dwa lata później na Pomocniczą Składnicę Uzbrojenia Nr 4, która była podporządkowana Kierownictwu Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Uzbrojenia w Warszawie[5]. W 1930 został zwolniony ze stanowiska zarządcy Pomocniczej Składnicy Uzbrojenia Nr 4 z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV[15]. Z dniem 30 listopada 1930 został przeniesiony w stan spoczynku[16]. W 1934 pozostawał w ewidencji PKU Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I i był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[17].

W czasie kampanii wrześniowej dostał się do sowieckiej niewoli. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem kozielskiego obozu. 22 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[18] – lista wywózkowa 040/3 poz 69, nr akt 4270[19] z 20 kwietnia 1940[18]. Został zamordowany między 23 a 24 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[18]. Został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943 wpis w księdze czynności pod datą 4.05.1943. Figuruje liście AM-190-923 i Komisji Technicznej PCK GARF-24-0923. Przy szczątkach w mundurze majora znaleziono książeczkę wojskową, kartę pocztową, stałą przepustkę do sztabu armii generała Emila Krukowicza-Przedrzymirskiego, medalik[20][21]. Znajduje się na liście ofiar opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 113 i Nowym Kurierze Warszawskim nr 117. W Archiwum Robla (pakiet 01931-02) znajduje się notatnik znaleziony przy zwłokach kapitana artylerii Edwarda Jana Kwitowskiego, w którym Osiński jest wymieniony na niedatowanej liście jeńców obozu w Kozielsku.

Był żonaty, miał syna Tadeusza[5].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[22]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Był przedstawiony do odznaczenia Orderem Odrodzenia Polski[25].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Tadeusz I Osiński”[1], w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko, a mianowicie por. piech. Tadeusza II Osińskiego (ur. 29 stycznia 1892 w Winnicy) i ppor. sap. rez. inż. Tadeusza III Osińskiego (ur. 29 września 1898 w Warszawie)[2].
  2. ↑ Możliwe, że Tadeusz Osiński był oficerem armii rosyjskiej (ros. Осинский Тадеуш Тадеушевич), który w czasie I wojny światowej walczył w szeregach 79 Brygady Artylerii i został odznaczony orderami: Świętej Anny 4 stopnia z napisem na szabli „Za odwagę”, Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą, Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami i Świętego Włodzimierza 4 stopnia z mieczami i kokardą[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1356, 1364.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 176, 455, 883, 922.
  3. ↑ Памяти героев Великой войны 1914–1918. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2024-10-10]. (ros.).
  4. ↑ Tucholski 1991 ↓, s. 183.
  5. ↑ a b c d e Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 453.
  6. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-10]., tu urodzony 12 lutego 1885 w Sitkowcach.
  7. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-10].
  8. ↑ „Dziennik Rozkazów Wojskowych” (R.2, nr 5), Warszawa, 18 stycznia 1919, s. 124, 134.
  9. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 35), Warszawa, 15 września 1920, s. 862.
  10. ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1356.
  11. ↑ „Dziennik Personalny” (R.6, nr 8), Warszawa, 23 stycznia 1925, s. 36.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1364.
  13. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924, s. 1245.
  14. ↑ „Dziennik Personalny” (R.6, nr 100), Warszawa, 6 października 1925, s. 542.
  15. ↑ „Dziennik Personalny” (R.11, nr 11), Warszawa, 18 czerwca 1930, s. 200.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930, s. 397.
  17. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 364, 858.
  18. ↑ a b c Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 552.
  19. ↑ Tucholski 1991 ↓, s. 701.
  20. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 190.
  21. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-05-31] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  22. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  23. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-10].
  24. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .
  25. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-10].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Osiński&oldid=74933367”