Traktaty laterańskie

Traktaty laterańskie – grupa trzech traktatów wyodrębniających politycznie i terytorialnie państwo Watykan, uznających jego niezależność i niepodległość. Zostały podpisane 11 lutego 1929 roku przez papieskiego sekretarza stanu, kardynała Pietra Gasparriego i Benita Mussoliniego. Mussolini, zdający sobie sprawę z władzy i autorytetu papieża Piusa XI, postanowił nawiązać z nim porozumienie, by przez jego przychylność zwiększyć poparcie wśród społeczeństwa. Powierzchnię Watykanu określono na 44 ha (0,44 km²). Traktaty uznawały papieża za osobę świętą, zobowiązywały Włochów do płacenia trybutu na rzecz Watykanu. Osoby tam mieszkające zostały uznane za nietykalne.

Pierwszy akt prawny:

porozumienie między Stolicą Apostolską a rządem włoskim, stanowiące rozwiązanie tzw. kwestii rzymskiej (powstałej w wyniku zaboru Państwa Kościelnego w 1870 oraz odrzucenia przez Piusa IX tzw. ustawy gwarancyjnej Wiktora Emanuela II i uznania się papieża za więźnia Watykanu). W traktacie m.in. rząd włoski uznał religię katolicką za panującą w kraju, a papieża za suwerennego władcę wydzielonej części Rzymu, zwanej odtąd Państwem Miasta Watykan (wł. Stato della Città del Vaticano), które otrzymało równocześnie gwarancje eksterytorialności.

Drugi akt prawny:

konkordat podpisany wraz z porozumieniem pierwszym, regulujący stosunki państwa i Kościoła we Włoszech.

Po drugiej wojnie światowej

Traktaty Laterańskie zostały włączone do konstytucji włoskiej z 1947. W 1984 miała miejsce ich rewizja, podczas której usunięto z nich zapis o uznaniu religii katolickiej za panującą we Włoszech oraz wprowadzono podatek kościelny w miejsce finansowania Państwa Watykańskiego przez Włochy.

Linki zewnętrzne

• Pełen tekst traktatów (ang.)