Ulica Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ulica Tadeusza Kościuszki
Przedmieście Świdnickie, Przedmieście Oławskie
Ilustracja
Bloki mieszkalne przy ul. Tadeusza Kościuszki (2011)
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Wrocław

Długość

2,6 km

Przebieg
pl. Muzealny
ul. Łąkowa
ul. Michała Bałuckiego
pl. Tadeusza Kościuszki
ul. Czysta
ul. Stawowa
światła ul. Hugona Kołłątaja
ul. Gwarna
światła ul. Dworcowa
światła ul. gen. Jana Henryka Dąbrowskiego
światła ul. gen. Kazimierza Pułaskiego
ul. gen. Ignacego Prądzyńskiego
ul. Stacha Świstackiego
światła ul. Komuny Paryskiej
światła ul. Zgodna
ul. Stanisława Więckowskiego
ul. Stanisława Chudoby
światła ul. Na Niskich Łąkach
światła ul. gen. Romualda Traugutta
Położenie na mapie Wrocławia
Mapa konturowa Wrocławia, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Tadeusza Kościuszki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Tadeusza Kościuszki”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „ulica Tadeusza Kościuszki”
51,101068°N 17,040715°E/51,101068 17,040715

Ulica Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu – fragment traktu rokadowego poza obrębem dawnych fortyfikacji miejskich, przecinającego w przybliżeniu równoleżnikowo Przedmieście Świdnickie na południe od miasta, odcinek trasy łączącej Przedmieście Oławskie na wschodzie z Przedmieściem Mikołajskim na zachodzie.

Ul. Tadeusza Kościuszki wytyczona została po likwidacji w roku 1807 murów miejskich; pierwotnie nosiła nazwę Tauentzien Straße[1] i była znacznie krótsza niż obecnie: na zachodzie kończyła się przy koszarach kirasjerów (obecny pl. Muzealny); na wschodzie – przy ul. Dworcowej (dziś przy skrzyżowaniu z tą ulicą stoi charakterystyczny budynek – Trzonolinowiec). W 1823 dołączono na wschodzie odcinek od ul. Dworcowej do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego (dawniejszy Kleine Anger, tj. w wolnym tłumaczeniu Mały Wygon, Małe Błonia albo Małe Pastwiska), potem w 1863 kolejny, do zbiegu z przedłużeniem ul. Oławskiej, Klosterstraße (ulicą Klasztorną, obecnie gen. Romualda Traugutta)[2]. W tym miejscu znajdowała się w połowie XIX wieku miejska rogatka, Ohlauer Barriere (Rogatka Oławska). Trójkąt u zbiegu ul. gen. Romualda Traugutta i Tadeusza Kościuszki bywa współcześnie nazywany „Trójkątem Bermudzkim”. W 1945 roku wojska niemieckie, chcąc odsłonić sobie pole ostrzału, wysadziły w powietrze zabudowania po południowej stronie ulicy, co doprowadziło do nieodwracalnej utraty wielu zabytków.

Obecnie po stronie zachodniej ulica zaczyna się na skrzyżowaniu z ul. marsz. Józefa Piłsudskiego przy pl. Legionów i ma blisko 2,4 km długości. Po drodze przecina ul. Świdnicką (w tym miejscu znajduje się obszerny kwadratowy pl. Tadeusza Kościuszki – dawniej Tauentzien Platz – ze skwerem Solidarności Walczącej pośrodku[3], oraz tzw. „Kościuszkowa Dzielnica Mieszkaniowa”, KDM[4]). Imię Tadeusza Kościuszki ulica otrzymała 27 kwietnia 1945 roku[5]. Przy ulicy do roku 2011 znajdowała się charakterystyczna Kamienica pod Pelikanem.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Plac Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Na cześć osiemnastowiecznego generała pruskiego Friedricha von Tauentziena.
  2. Odcinek ten nosił do początku XX wieku osobną nazwę Neue Tauentzien Straße i miał osobną numerację.
  3. Do roku 1945 pośrodku skweru stał pomnik i grób gen. von Tauentziena; po wojnie pomnik został usunięty jesienią 1945 wraz ze szczątkami generała, a na jego miejscu położony został głaz (Kamień pamiątkowy ku czci Bojowników o Wyzwolenie Narodowe i Społeczne), na którym znalazł się uroczyście odsłonięty 24 marca 1946 napis poświęcony pamięci „Bojowników o Wolność i Demokrację”; na głazie tym po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce systematycznie malowany był symbol Solidarności Walczącej, systematycznie był także przez władze usuwany; po roku 1989 głaz wraz z całym skwerem poświęcono Solidarności Walczącej.
  4. KDM nazwana została w ten sposób w nawiązaniu do warszawskiej MDM i tak jak tamta powstała na miejscu całkowicie zrujnowanej w wyniku działań wojennych zabudowy XIX-wiecznej.
  5. Zygmunt Antkowiak, Wrocław od A do Z, wyd. Ossolineum, 1991.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]