Karabinek vz. 24
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Produkcja | |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
7,92 mm |
| Nabój | |
| Magazynek |
5 nabojów |
| Wymiary | |
| Długość |
1100 mm |
| Długość lufy |
590 mm |
| Masa | |
| broni |
4,08 kg |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
860 m/s |
| Zasięg maks. |
2000 m |
Karabinek vz. 24 (czes. Puška vz. 24) – czechosłowacki karabinek produkowany w zakładach Zbrojovka Brno w latach 1924–1942. Przepisowa długa broń palna Wojska Czechosłowacji, wykorzystywana także przez Wehrmacht na frontach II wojny światowej pod oznaczeniem Gewehr 24(t).
W oparciu o karabinek vz. 24 stworzono czechosłowacki karabinek vz. 33 i jugosłowiański Mauser M1924. Wygląd polskiego karabinka wz. 29 podobny był do czechosłowackiego vz. 24.
Historia konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Do początku lat dwudziestych XX wieku na wyposażeniu armii czechosłowackiej znajdował się austro-węgierski karabin Mannlicher M1895. W 1922 zdecydowano ostatecznie, że armia używać będzie karabinu systemu Mausera. Po testach z krótkim niemieckim karabinem Gewehr model 98/23, oznaczonym później jako model 1923, który w seryjnej produkcji oznaczano jako vz. 24 (wzór 1924), zadecydowano o wyborze właśnie tego modelu jako indywidualnej broni długiej Wojska Czechosłowacji.
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Karabinek vz. 24 konstrukcyjnie oparty był na rozwiązaniach Mausera. Lufa gwintowana (cztery bruzdy prawoskrętne) o długości 590 milimetrów wkręcona w komorę zamkową posiadała muszkę pryzmatyczną na wylocie i celownik ramieniowo-krzywkowy skalowany co 100 metrów (od 300 do 2000) na części tylnej. Zamek czterotaktowy tłokowy, ślizgowo-obrotowy konstrukcji Mausera, z prostą rączką zakończoną gałką. Pod zamkiem w bukowym łożu znajdował się magazynek typu Mausera i urządzenie spustowe. Łoże przymocowane do lufy za pomocą bączków z chwytowymi żłobkami i kanałem do wyciora, z przodu zakończone było obsadą dla bagnetu. Tylny bączek ze strzemiączkiem dolnym i bocznym do pasa nośnego. Kolba bukowa z szyjką z chwytem pół pistoletowym, z dolnym strzemiączkiem do pasa nośnego oraz boczny zaczep. Stopa kolby okuta trzewikiem-stopką. Nakładka na lufie długa, od bączka przedniego do komory zamkowej.
Użytkownicy[edytuj | edytuj kod]
Źródło[edytuj | edytuj kod]
- Witold Głębowicz, Roman Matuszewski, Tomasz Nowakowski: Indywidualna broń strzelecka II wojny światowej. Warszawa: Magnum X, Bellona, 2010, s. 19–21. ISBN 978-83-11-11804-1.