Władysław Huzik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Huzik
Ilustracja
Władysław Huzik, rysunek
Imię i nazwisko

Władysław Jan Huzik

Data urodzenia

1945

Data śmierci

2004

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

beletrystyka, reportaż

Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Jan Huzik[1] (ur. 1945[2][3], zm. 2004[2]) – polski literat, dziennikarz i antykwariusz[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Uczył się w Zasadniczej Szkole Elektronicznej w Zduńskiej Woli, zaczął wówczas (1973) pisać wiersze[4]. W 1969 roku ukazał się jego reportraż pt. Tkalnie bez pyłu o łódzkich tkalniach w „Odgłosach”[5]. Publikował w „Nowym Medyku”, „Współczesności”, „Kulturze”, „Literaturze”[6]. Debiutował zbiorem opowiadań Te małe gnojki w nocy[7]. Około 1983 roku urodził mu się syn Sebastian[8]. Od 1989 roku zajmował się sprzedażą książek, w 2003 roku prowadził dwa antykwariaty w Warszawie, jeden miał powierzchnię 50 m² i mieścił się przy ul. Koszykowej 63, a drugi, Pałac Starej Książki[8] Chimera II przy ul. Działdowskiej[9], miał powierzchnię 800 m²[10][3] – był to największy warszawski antykwariat[8] (po jego śmierci był prowadzony przez Piotra Huzika[11], następnie przez syna Sebastiana do września 2007 roku[12], gdy został zamknięty z powodu zadłużenia[13]). Założył i prowadził Oficynę Wydawniczą Exlibris[3]. Był członkiem Związku Literatów Polskich[3]. Zostawił po sobie dług o wartości około pół miliona złotych, dlatego syn odmówił przyjęcia spadku po ojcu[8].

Współpraca ze Służbą Bezpieczeństwa[edytuj | edytuj kod]

Był zarejestrowany przez Służbę Bezpieczeństwa w latach 1967–1990 jako TW „Matrat”[14][2][15]. Jego oficerem prowadzącym był por. Stefan Jończyk[6]. Dla Służby Bezpieczeństwa zajmował się m.in. Jerzym Andrzejewskim, Kazimierzem Brandysem, Arturem Międzyrzeckim, Czesławem Miłoszem, Markiem Nowakowskim[6].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

  • Te małe gnojki w nocy, nowele, Wydawnictwo Iskry, 1971[7][1], „Exlibris”, 1992[1]
  • Notatki do dni pierwszych, opowiadania, Wydawnictwo Łódzkie, 1975[1]
  • Dworska szkoła jazdy, reportaż, Iskry, 1981[1]
  • Złodzieje i mecenasi, reportaż literacki (wydane razem z: Gorzkim smakiem awansu Dionizego Sidorskiego, Małą rodzinną mafią Jana Lewandowskiego oraz Gwiazdą Ekspresu Reporterów Danuty Kwapiszewskiej), seria Ekspres Reporterów, Krajowa Agencja Wydawnicza, 1981[1]
  • Ukradzione twarze, powieść kryminalna, seria Klub Srebrnego Klucza, Iskry, 1985[1], „Exlibris”, 1993[1](przełożona na język czeski przez Anettę Bajakovą, wydana pt. Ukradené tváře, Mladá fronta, 1988[1]; przełożona na język niemiecki przez Huberta Schumanna, wydana pt. Gestohlene Gesichter, Neues Leben, cop. 1988[1]),
  • Przychodzi baba do lekarza, publikacja humorystyczna (z ilustracjami Juliana Bogdanowicza), Oficyna Wydawnicza „Exlibris”, 1989[1]
  • Zwariowany eskulap, publikacja humorystyczna (z ilustracjami Ludwika Szaleckiego), Oficyna Wydawnicza „Exlibris”, 1989[1]

Prace redakcyjne[edytuj | edytuj kod]

  • Pielęgnowanie chorych, Złota Seria Medycyny Niekonwencjonalnej, Oficyna Wydawnicza Exlibris, 1991 (opracowanie redakcyjne)[1]
  • Szalone seksolatki (anegdoty i dykteryjki tylko dla dorosłych), „Exlibris”, 1992 (redaktor naczelny)[1]
  • Historyjki o Szkotach (anegdoty i dykteryjki tylko dla dorosłych), „Exlibris”, 1992 (redaktor naczelny)[1]
  • „Kubusiowe Zagadki. Dwutygodnik dla dzieci”, „Exlibris”, wydawany od 1992 przez „Exlibris” (redaktor naczelny)[1]
  • Homeopatia (poradnik medyczny), „Exlibris”, 1992 (opracowanie redakcyjne)[1]
  • Zapomniane metody leczenia (poradnik medyczny), „Exlibris”, 1992 (opracowanie redakcyjne)[1]
  • Historyjki o zwierzątkach (anegdoty i dykteryjki tylko dla dorosłych), „Exlibris”, 1992 (redaktor naczelny)[1]
  • Jak to robią Francuzi? (anegdoty i dykteryjki tylko dla dorosłych), „Exlibris”, 1992 (redaktor naczelny)[1]
  • Jak to robią Anglicy? (anegdoty i dykteryjki tylko dla dorosłych), „Exlibris”, 1992 (redaktor naczelny)[1]
  • Ach! Ci okropni gówniarze! (anegdoty i dykteryjki tylko dla dorosłych), „Exlibris”, 1992 (redaktor naczelny)[1]
  • Zabij mnie, glino!… (anegdoty i dykteryjki o policjantach), „Exlibris”, 1992 (redaktor naczelny)[1]
  • Ty świnio Bruner!… (o Stirlitzu, Klossie, Czapajewie i tajnych agentach), „Exlibris”, 1993 (redaktor naczelny)[1]
  • Jak to robią jankesi?, „Exlibris”, 1993 (redaktor naczelny)[1]
  • W 80 żartów dookoła świata (dowcipy i dykteryjki wyłącznie dla dorosłych), „Exlibris”, 1993 (redaktor naczelny)[1]
  • Kiedy upał w Chałupach (dowcipy i dykteryjki wyłącznie dla dorosłych), „Exlibris”, 1993 (redaktor naczelny)[1]
  • Podróże kształcą (dowcipy i dykteryjki wyłącznie dla dorosłych), „Exlibris”, 1994 (redaktor naczelny)[16]
  • Pan Prezydent powiedział… (czyli 120 nieprzyzwoitych anegdot i przypowiastek o Lechu Wałęsie), Exlibris, 1995 (redaktor naczelny)[1]
  • Humor żydowski (czyli dowcipy i dykteryjki wyłącznie dla dorosłych), Exlibris, 1995 (redaktor naczelny)[1]
  • Gdy się papież uśmiecha, anegdoty o Janie Pawle II, Oficyna Wydawnicza „Mini-Books”, 2003 (redaktor naczelny)[1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad Władysław Huzik [rekordy bibliograficzne]. [w:] NUKAT [on-line]. Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie. [dostęp 2020-04-14].
  2. ↑ a b c d Sebastian Ligarski, Patryk Pleskot. Twórcy o twórcach w PRL. „Pamięć i Sprawiedliwość”. 2 (24), 2014. Instytut Pamięci Narodowej. Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. ISSN 1427-7476. 
  3. ↑ a b c d „Książki. Magazyn Literacki”, 2003. 
  4. ↑ Czesław Mirosław Szczepaniak. Pożegnanie (1945–2004). „Gazeta Wyborcza Olsztyn”, s. 4, 2004-11-10. 
  5. ↑ Władysław Huzik. Tkalnie bez pyłu. „Odgłosy”. 10 (592). s. 5. 
  6. ↑ a b c TW „MATRAT” i jego raporty. [dostęp 2020-04-14].
  7. ↑ a b „Polonistyka”, s. 58, 1972. 
  8. ↑ a b c d mag: Pałac Starej Książki nie zostanie zamknięty. [w:] wyborcza.pl Warszawa [on-line]. Agora SA, 2004-12-13. [dostęp 2020-04-14].
  9. ↑ Cezary Polak: Antykwariat na Woli. [w:] wyborcza.pl Warszawa [on-line]. Agora SA, 2003-01-26. [dostęp 2020-04-14].
  10. ↑ Ewa Likowska: Buszujący w książkach. [w:] Tygodnik „Przegląd” [on-line]. 2004-05-16. [dostęp 2020-04-14].
  11. ↑ Pałac starej książki. [w:] polskieradio24.pl [on-line]. 2005-06-10. [dostęp 2020-04-14].
  12. ↑ Pożegnanie Pałacu Starej Książki. [w:] TVN24 [on-line]. 2007-09-21. [dostęp 2020-04-14].
  13. ↑ Pałac Starej Książki. [w:] polskieradio.pl [on-line]. 2007-09-25. [dostęp 2020-04-14].
  14. ↑ Stefan Pastuszewski: Dla przyzwoitości…. [w:] Akant. Miesięcznik Literacki [on-line]. Towarzystwo Inicjatyw Kulturalnych, 2017-08-20. [dostęp 2020-04-14].
  15. ↑ Stanisław Bereś: Twórczość za pieniądze bezpieki. W: Monety, banknoty i inne środki wymiany. Pieniądz w dyskursach kultury. Piotr Kowalski (red.). Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2010, s. 248. ISBN 978-83-229-3093-9.
  16. ↑ Podróże kształcą [rekord bibliograficzny]. [w:] Katalog BN [on-line]. Biblioteka Narodowa. [dostęp 2020-04-14].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Huzik&oldid=70718044”