Władysław Kabsch
kapitan | |
Data i miejsce urodzenia |
5 kwietnia 1891 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
15 lipca 1977 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
do 1931 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca |
burmistrz Krzywinia |
Odznaczenia | |
Władysław Kabsch (ur. 5 kwietnia 1891 w Grodzisku Wielkopolskim, zm. 15 lipca 1977 w Ołoboku) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w robotniczej rodzinie Władysława i Pauliny Szubert. Ukończył szkołę powszechną, następnie uczył się w zawodzie gorzelnika w majątku ziemskim w Ujeździe, w powiecie śmigielskim. W latach 1905–1907 był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Grodzisku Wielkopolskim. W latach 1911–1912 pełnił służbę w pułku grenadierów armii niemieckiej w Świdnicy. Po wybuchu I wojny światowej wcielony do armii niemieckiej, w szeregach 107 pułku grenadierów walczył na froncie zachodnim. Był dwukrotnie ranny.
W 1918 powrócił do Grodziska i zaczął organizować oddziały powstańcze. W powstaniu wielkopolskim walczył pod rozkazami ppor. Skrzydlewskiego[1]. Na froncie polsko bolszewickim walczył w szeregach 56 pułku piechoty wielkopolskiej. 17 marca 1920 został ranny dowodząc 7 kompanią w czasie walki pod Słobodą Jakimowską[2].
Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej[1]. Pełnił służbę w 56 pułku piechoty w Krotoszynie[3][4], a następnie 84 pułku piechoty w Pińsku[5]. W 1921 był przydzielony do Szkoły Podoficerów Piechoty nr VII[6]. 31 marca 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 94. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. Z dniem 30 września 1931 został przeniesiony w stan spoczynku[8].
W latach 1933–1939 był burmistrzem Krzywinia. We wrześniu 1939 zgłosił się do Brygad Robotniczych w Warszawie, walcząc na Pradze i Żoliborzu. Po kapitulacji wrócił do Wielkopolski. Działał w konspiracji, tworzył struktury ZWZ w Ostrowie Wielkopolskim. Latem 1940 został wysiedlony przez Niemców do Generalnej Guberni[9]. Po 1945 pracował w budownictwie, a w 1956 przeszedł na emeryturę.
Był dwukrotnie żonaty. Z Antoniną z Malińskich miał troje dzieci i z Barbarą z Dutkowskich także troje[1].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (13 kwietnia 1921)[10]
- Krzyż Niepodległości[1]
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi (24 grudnia 1928)[11]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy (1 sierpnia 1958)[12]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Polak (red.) 1991 ↓, s. 60.
- ↑ Siuda 1928 ↓, s. 20.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 284, 423.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 260, 366.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 98, 202.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 174, 675.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 173.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 347.
- ↑ Grodziski Słownik Biograficzny Powstańców Wielkopolskich z 1918–1919 roku (praca zbiorowa), Starostwo Powiatowe w Grodzisku Wlkp. i Towarzystwo Miłośników Ziemi Grodziskiej, Grodzisk Wielkopolski 2014, s. 92–93, ISBN 978-83-938819-0-1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 812.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 297, poz. 732 „za zasługi, położone w powstaniu Wielkopolskiem”.
- ↑ Lista odznaczonych WKP ↓.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Stanisław Siuda: Zarys historji wojennej 56-go pułku piechoty wielkopolskiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Grodziski Słownik Biograficzny Powstańców Wielkopolskich z 1918–1919 roku (praca zbiorowa), Starostwo Powiatowe w Grodzisku Wlkp. i Towarzystwo Miłośników Ziemi Grodziskiej, Grodzisk Wielkopolski 2014, ISBN 978-83-938819-0-1, s. 92–93 (biogram opracował Grzegorz Kubacki).
- Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2020-01-16].
- Burmistrzowie miast II Rzeczypospolitej
- Kapitanowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Ludzie urodzeni w Grodzisku Wielkopolskim
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
- Oficerowie 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej
- Polacy – żołnierze Armii Cesarstwa Niemieckiego w I wojnie światowej
- Polacy wysiedleni z Wielkopolski 1939–1941
- Powstańcy wielkopolscy (1918–1919)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1891
- Zmarli w 1977