Władysław Kondratowicz (pułkownik)
 pułkownik lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 listopada 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
po 1964 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1950 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
20 pułku piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Władysław Kondratowicz (ur. 6 listopada?/18 listopada 1896 w Ufie, zm. po 1964 we Wrocławiu) – pułkownik lekarz ludowego Wojska Polskiego[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczeń gimnazjów filologicznych w Symbirsku oraz Kazaniu w którym w 1915 roku otrzymał świadectwo maturalne, a następnie od 1915 do 1918 roku studiował medycynę na tamtejszym uniwersytecie. Działacz Koła Wojskowo-Niepodległościowego podczas studiów, które w Kazaniu utworzyli polscy studenci. Służył na Syberii od 11 września 1918 roku w polskich oddziałach[1]. Na początku swojej służby był sierżantem podlekarzem i wykonywał obowiązki lekarza baonowego w 1 pstrz, w którym w czerwcu 1919 roku mianowano go chorążym sanitarnym, a od października tegoż roku wykonywał obowiązki w szpitalu 5 DS. Młodszy lekarz w pociągu sanitarnym nr 9a, kiedy dywizja musiała się ewakuować. W Klukwiennej 10 stycznia 1920 roku dostał się do niewoli, ale został uwolniony po zawarciu pokoju i w lipcu 1921 roku przybył do Polski[1].
W stopniu podporucznika odkomenderowany na Uniwersytet Warszawski[2] celem ukończenia studiów. W 1923 roku otrzymał dyplom ukończenia studiów i zdecydował się zostać żołnierzem zawodowej służby wojskowej[1]. Zweryfikowano go jako porucznika lekarza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1920 roku[3][4]. Początkowo od grudnia 1923 do marca 1924 roku w 20 pułku piechoty pełnił obowiązki młodszego lekarza. Od marca do czerwca 1924 roku lekarz 6 pap oraz 5 dyonu żandarmerii, a od czerwca do sierpnia 1924 roku ponownie lekarz 20 pp[1]. Od 17 sierpnia 1924 do 17 czerwca 1926 roku pełnił obowiązki młodszego lekarza w kierownictwie Centralnych Zakładów Lotniczych[5] oraz od 17 czerwca 1926 do 21 marca 1928 roku lekarza Głównego Portu Lotniczego[6].
W 1927 roku w Szpitalu Okręgowym nr 1 odbył kurs specjalizacyjny oraz jako hospitant w latach 1927–1928 kurs dowódców eskadr w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie. 1 stycznia 1928 roku otrzymał awans do stopnia kapitana lekarza[7][8] i 1 kwietnia 1928 roku został psychotechnikiem w Centrum Badań Lotniczo-Lekarskich[9]. Do 1 paplot przeniesiono go 18 czerwca 1930 roku, gdzie otrzymał stanowisko starszego lekarza pułku. W latach 1931–1932 odbył staż w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego[10], a ukończywszy go został w Centrum młodszym lekarzem, później ordynatorem i p.o. starszego ordynatora Oddziału Wewnętrznego[6]. 24 marca 1935 roku został starszym ordynatorem Oddziału Wewnętrznego 2 Szpitala Okręgowego w Chełmie. 19 marca 1937 awansował do stopnia majora lekarza, a 1 czerwca 1938 roku przeniesiony został do 1 Szpitala Okręgowego w którym otrzymał przydział do Centralnej Przychodni Lekarskiej na stanowisko starszego ordynatora II oddziału wewnętrznego. Podczas marcowej mobilizacji 1939 roku został dowódcą 901 kompanii sanitarnej znajdującej się w składzie 9 Dywizji Piechoty, a w lipcu otrzymał stanowisko szefa sanitarnego tejże dywizji. Walczył z dywizją w obronie Warszawy, a po kapitulacji stolicy uniknął niewoli[6].
Od listopada 1940 roku kierownik oddziału chorób wewnętrznych Szpitala Maltańskiego w Warszawie. Podczas okupacji współpracował z Armią Krajową, a w czasie trwania Powstania warszawskiego był kierownikiem oddziału oraz zastępcą komendanta Szpitala Maltańskiego[11]. 14 października 1944 roku w warszawskim Szpitalu Dzieciątka Jezus otrzymał stanowisko kierownika oddziału chorób wewnętrznych[6].
6 kwietnia 1945 roku został zmobilizowany do Wojska Polskiego, gdzie początkowo od 5 kwietnia do 15 sierpnia 1945 roku w Szpitalu Okręgowym w Krakowie był kierownikiem oddziału wewnętrznego. Od 15 sierpnia do 15 września 1945 roku został głównym internistą w sztabie 1 Armii Wojska Polskiego oraz od 16 września 1945 do 23 marca 1946 roku internistą Dowództwa Okręgu Wojskowego nr 4 w Katowicach. 30 grudnia 1945 roku awansował do stopnia podpułkownika lekarza ze starszeństwem z 1 kwietnia 1945 roku[6].
Od 23 marca 1946 do 29 lutego 1949 pełnił obowiązki szefa Wydziału Służby Zdrowia Dowództwa Okręgu Wojskowego nr VII. Awans na stopień pułkownika lekarza otrzymał 1 stycznia 1947 roku. Od 28 marca 1949 do 3 października 1950 roku pełnił obowiązki komendanta Szpitala Okręgowego nr 4 w Lublinie. Odwołany z tego stanowiska krótko był w dyspozycji Departamentu Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej, a 17 listopada 1950 roku przeniesiono go w stan spoczynku. Wyjechał do Wrocławiu, gdzie zamieszkał i pracował tam jako lekarz cywilny. Po 1964 roku zmarł[6].
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- sierżant – 11 września 1918
- chorąży – 1919
- podporucznik
- porucznik
- kapitan – 1 stycznia 1928
- major – 19 marca 1937
- podpułkownik – 30 grudnia 1945
- pułkownik – 1 stycznia 1947
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 274.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 183.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1206.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1084.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1019.
- ↑ a b c d e f Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 275.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 737.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 329.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 716.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 826.
- ↑ W powstaniu stracił obu synów, walczących w oddziałach AK
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Wesołowski, Kamil Stepan: Mobilizacja marcowa 1939 T-2: dokumenty i relacje. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, 2012, s. 246-247. ISBN 978-83-934259-5-2.
- Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2017-12-14].
- Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2017-12-14].
- Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2017-12-14].
- Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2017-12-14].