Władysław Maluszycki

Władysław Maluszycki

pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1873 Mohylew
Data i miejsce śmierci	1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	do 1927 i 1939–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	20 pułk artylerii polowej
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Władysław Maluszycki (ur. 6 czerwca 1873 w Mohylewie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 6 czerwca 1873 w Mohylewie, w rodzinie Feliksa i Anastazji z Jacynów. W 1918 pełnił służbę w II Korpusie Polskim w Rosji na stanowisku dowódcy 4 Brygady Artylerii. W 1920, w czasie wojny z bolszewikami, walczył w składzie Grupy Artylerii Radzymin.

Następnie dowodził 20 pułkiem artylerii polowej. 9 listopada 1920 został zwolniony ze stanowiska dowódcy pułku. Później służył w 1 pułku artylerii polowej oraz Powiatowej Komendzie Uzupełnień Zamość na stanowisku komendanta. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 26. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W maju 1923 został przydzielony do PKU Sochaczew w Grodzisku na stanowisko komendanta, lecz już w następnym miesiącu został zwolniony ze stanowiska i przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK VIII w Toruniu. 1 marca 1924, w związku z likwidacją Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK VIII, został przydzielony do macierzystego 27 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu z równoczesnym odkomenderowaniem do Szefostwa Artylerii i Uzbrojenia DOK VIII w Toruniu, do czasu otrzymania przydziału na etatowe stanowisko. Później w 8 Okręgowej Składnicy Artylerii. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia tego roku został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I (dyspozycja dowódcy Okręgu Korpusu Nr I).

Został osadnikiem wojskowym w powiecie kowelskim.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach, gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych – 1921

Zobacz też

• awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007
• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.