Władysław Marian Jakowicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Maria Jakowicki
Ilustracja
Władysław Maria Jakowicki
podpułkownik lekarz podpułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

19 września 1885
Witebsk, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

1940–1942
ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1921

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie)

Władysław Maria Jakowicki (ur. 19 września 1885 w Witebsku, zm. po 1940 w ZSRR) – podpułkownik lekarz Wojska Polskiego, oficer I Brygady Legionów Polskich, profesor Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 19 września 1885 w Witebsku[1], ówczesnej stolicy guberni witebskiej, w rodzinie Pawła i Katarzyny z Sipałłów. W 1903 ukończył gimnazjum klasyczne w Witebsku[1]. Następnie przez trzy lata studiował medycynę na Uniwersytecie Moskiewskim[1]. Po rewolucji 1905 roku przeniósł się do Lwowa, gdzie na Uniwersytecie Lwowskim w 1910 uzyskał dyplom lekarza. W później nostryfikował dyplom na Uniwersytecie Kijowskim. Od zakończenia studiów do czasu wybuchu wojny był asystentem w klinice położniczo-ginekologicznej Uniwersytetu Lwowskiego.

Po wybuchu wojny zaciągnął się do oddziału Józefa Piłsudskiego[1]. Od końca grudnia był lekarzem I baonu 1 pułku piechoty Legionów Polskich. 26 stycznia 1915 objął stanowisko naczelnego lekarza 1 pułku piechoty. Funkcję tę pełnił do 25 kwietnia 1917. 25 października 1915 został mianowany porucznikiem lekarzem, a 1 listopada 1916 kapitana lekarza[2]. Z 1 pułkiem przeszedł całą drogę bojową.

Po kryzysie przysięgowym zwolniono go z Legionów, powrócił wówczas do Lwowa na dawne stanowisko. Gdy Polska odzyskała niepodległość, wstąpił do Wojska Polskiego. W grudniu 1918 mianowano go ordynatorem oddziału chirurgicznego Szpitala Wojskowego w Chełmie. 24 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w Korpusie Lekarskim, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[3]. 18 marca 1921 roku, na podstawie wniosku reklamacyjnego, zwolniono prof. Jakowickiego z czynnej służby i zaliczono go do rezerwy armii[4]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 40. lokatą w korpusie oficerów rezerwy sanitarnych, grupa lekarzy[5]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 9 Batalionu Sanitarnego w Siedlcach[6]. W pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział w rezerwie do Kadry Zapasowej 3 Szpitala Okręgowego[7].

W latach 1920–1924 pracował w klinice położnictwa Uniwersytetu Warszawskiego jako adiunkt[1]. W 1923 uzyskał habilitację[1]. Z dniem 1 października 1925 objął katedrę położnictwa i ginekologii Uniwersytetu Stefana Batorego. Wkrótce został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem kliniki. W latach 1929–1930 był dziekanem wydziału lekarskiego, a w latach 1936–1937 - rektorem Uniwersytetu.

Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Wilna przez Sowietów prof. Jakowickiego z końcem września (mniej więcej 25.) 1939 aresztowano i wywieziono do ZSRR. Przebywał w więzieniu w Mińsku, skazany na 10 lat. Prawdopodobnie w więzieniu, około 1940–1942 roku, zmarł; dokładna data i miejsce jego śmierci pozostają nieznane[8].

Władysław Jakowicki należał do wielu towarzystw naukowych - m.in. do Lwowskiego Towarzystwa Lekarskiego, Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego, Wileńskiego Towarzystwa Lekarskiego; w towarzystwach tych pełnił wiele funkcji z funkcjami prezesów włącznie. Współredagował „Ginekologię Polską” (1924–1925), napisał również wiele prac naukowych.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Łoza 1938 ↓, s. 281.
  2. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 53.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 14 lipca 1920, s. 579.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 9 kwietnia 1921, s. 742.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1212.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1175.
  7. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 213, 750.
  8. ↑ „Biuletyn Głównej Komisji Badania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu”. 36, s. 51. Instytut Pamięci Narodowej. 
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 6.
  10. ↑ M.P. z 1929 r. nr 274, poz. 630 „za zasługi w dziedzinie organizacji i administracji wojskowej służby zdrowia”.
  11. ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Marian_Jakowicki&oldid=71695052”