Wściekłe psy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Wściekłe psy
Reservoir Dogs
Gatunek dramat, thriller
Data premiery Ziemia 21 stycznia 1992,
Polska 3 grudnia 1993
Kraj produkcji  Stany Zjednoczone
Język angielski
Czas trwania 99 min
Reżyseria Quentin Tarantino
Scenariusz Roger Avary, Quentin Tarantino
Główne role Harvey Keitel, Tim Roth, Michael Madsen, Steve Buscemi
Zdjęcia Andrzej Sekuła
Scenografia David Wasco
Montaż Sally Menke
Wytwórnia Live Entertainment
Dog Eat Dog Productions Inc.
Dystrybucja Miramax Films
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach

Wściekłe psy (ang. Reservoir Dogs) – film Quentina Tarantino.

Obsada[edytuj]

Opis fabuły[edytuj]

W pierwszej scenie ośmiu mężczyzn je śniadanie w taniej restauracji. Sześciu z nich ma na sobie jednakowe garnitury i posiada pseudonimy: Pan Blond (Michael Madsen), Pan Niebieski (Edward Bunker), Pan Brązowy (Quentin Tarantino), Pan Pomarańczowy (Tim Roth), Pan Różowy (Steve Buscemi) i Pan Biały (Harvey Keitel). Pozostali dwaj to gangster z Los Angeles Joe Cabot (Lawrence Tierney) i jego syn „Miły Facet” Eddie Cabot (Chris Penn). Pan Brązowy analizuje piosenkę Madonny „Like a Virgin”. Poszukiwanie przez Joego zapomnianego nazwiska w notesie na adresy denerwuje Pana Białego, a Pan Różowy broni swojej polityki niedawania napiwków, aż w końcu Joe zmusza go do pozostawienia napiwka kelnerkom.

Napisy początkowe. Potem akcja przenosi się do wnętrza pędzącego samochodu. Pan Biały, kierując jedną ręką, próbuje dodać otuchy Panu Pomarańczowemu, który dostał postrzał w brzuch i krwawi. Przybywają do opuszczonego magazynu, miejsca spotkania grupy. Właśnie przeprowadzili napad na jubilera. Pan Biały pozostawia Pana Pomarańczowego na podłodze, wtedy pojawia się Pan Różowy i gniewnie sugeruje, że napad, zorganizowany przez Joego Cabota, był obiektem policyjnej zasadzki. W retrospekcji widać, jak Pan Różowy ucieka z diamentami. Pan Biały ujawnia, że Pan Brązowy został zastrzelony przez policję, a losów Pana Blond i Pana Niebieskiego nie zna żaden z tych dwóch mężczyzn. Retrospekcja pokazuje długotrwałą przyjaźń Pana Białego z Joe Cabotem.

Pan Biały i Pan Różowy rozmawiają o działaniach psychopatycznego Pana Blond, który zamordował kilka osób po włączeniu się alarmu. Poza tym policja przyjechała wkrótce po alarmie. Pan Biały jest zezłoszczony decyzją Joego o zatrudnieniu takiego wariata i zgadza się co do możliwości zasadzki, tymczasem Pan Różowy wyznaje, że ukrył diamenty w bezpiecznym miejscu. Kłócą się gwałtownie, czy zabrać nieprzytomnego Pana Pomarańczowego do szpitala, kiedy Pan Biały ujawnia, że podał tamtemu swoje prawdziwe imię. Pan Blond, który obserwował ich z cienia, zbliża się i kończy spór. Mówi im, żeby nie opuszczali miejsca spotkania, bo Miły Facet Eddie jest w drodze. Pan Blond prowadzi ich do swojego samochodu i otwiera bagażnik, pokazując, że jest tam schwytany policjant Marvin Nash (Kirk Baltz). Retrospekcja pokazuje, że Pan Blond wziął udział w skoku z powodu przyjaźni z Eddiem.

Trzej mężczyźni biją policjanta, dopóki wściekły Eddie nie przybywa do magazynu. Gromi ich za masakrę i nieudolność podczas skoku, nakazuje Panu Różowemu i Panu Białemu pomóc mu zabrać z kryjówki skradzione diamenty i pozbyć się przywłaszczonych samochodów. Panu Blond każe zostać z Marvinem i umierającym Panem Pomarańczowym. Nash stwierdza, że jest policjantem od ośmiu miesięcy i nic nie wie o możliwej zasadzce. Potem błaga Pana Blond, by wypuścił go bez dalszego bicia. Jednak gdy inni odchodzą, Pan Blond wyznaje, że sprawiają mu przyjemność tortury. Włącza radio i tańczy do utworu „Stuck in the Middle With You” Stealers Wheel, a potem odcina Marvinowi ucho brzytwą i oblewa go benzyną. Pan Pomarańczowy ratuje Marvina przed spaleniem, gdyż zabija z broni Pana Blond. Pan Pomarańczowy ujawnia, że jest detektywem z policji o nazwisku Freddy Newandyke (Marvin rozpoznał go od razu, ale się z tym nie zdradził) i zapewnia Marvina, że znaczące siły policyjne czuwają przecznicę dalej, czekając na Joego.

W retrospekcjach widzimy szczegółowo, jak Pan Pomarańczowy wziął udział w tajnej operacji policji w celu schwytania Joego (uczył się swojej roli pod kierunkiem czarnoskórego opiekuna) i rozwój jego przyjaźni z Panem Białym. Potem pokazane jest to, że Pan Brązowy został trafiony w głowę, kiedy prowadził samochód w czasie ucieczki, rozbił go i potem umarł; Pan Pomarańczowy został trafiony w brzuch przez kobietę kierującą samochodem, który ukradł wraz z Panem Białym po pozostawieniu Pana Brązowego. Pan Pomarańczowy natychmiast zastrzelił tę kobietę.

Reszta grupy wraca do magazynu i widzi martwego Pana Blond. Pan Pomarańczowy twierdzi, że Pan Blond chciał zabić Marvina, jego i resztę gangu, aby diamenty wziąć dla siebie. Eddie w to nie wierzy, ponieważ Pan Blond był zawsze lojalny, i wściekły na Pana Pomarańczowego, strzela trzy razy do Marvina, zabijając go. Przybywa Joe i po poinformowaniu grupy, że Pan Niebieski został zabity, śmiało oskarża Pana Pomarańczowego o to, że jest informatorem. Pan Biały broni przyjaciela. Wybucha strzelanina, w której giną Joe i Eddie (z rąk Pana Białego), Pan Biały zostaje poważnie ranny, a Pan Pomarańczowy (nie mógł strzelać, bo nie miał już nabojów) ranny śmiertelnie. Pan Różowy, który ukrył się w tym czasie, zabiera diamenty i ucieka z magazynu.

Słychać policyjne syreny. Pan Biały tuli Pana Pomarańczowego w ramionach, ale ten wyjawia, że faktycznie jest detektywem. Pan Biały zaczyna łkać sfrustrowany i celuje w głowę Pana Pomarańczowego. W tle (na zewnątrz magazynu) słychać strzały i głosy policjantów każących się komuś poddać. Na tej podstawie można wnioskować, że Pan Różowy został złapany. Potem słyszymy, że policja wkracza do magazynu (kamera jednak skierowana jest w zbliżeniu na twarz Pana Białego) i żądają, by Pan Biały rzucił broń; ten odmawia i zabija Pana Pomarańczowego, co powoduje, że policjanci otwierają ogień w jego kierunku. Ekran staje się czarny.

Nawiązania[edytuj]

  • Fragmenty filmu w postaci dialogów Pana Białego/Larry’ego (Harvey Keitel) wykorzystano w utworze „Lack There of” na albumie State of the World Address (1994) grupy Biohazard.
  • Fragmenty filmu wykorzystano we wstępie utworu „Mr Pink” rapera Popka na płycie Monster (2013).

Linki zewnętrzne[edytuj]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wściekłe_psy&oldid=49013718”