Wacław Kluczyński
| |
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 września 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 grudnia 1951 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Wacław Kluczyński (ur. 13 września 1890[a] w Czeczersku, zm. 12 grudnia 1951 w Gnieźnie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 13 września 1890 w Czeczersku, w ówczesnym powiecie rohaczewskim guberni mohylewskiej[2][3]. 30 grudnia 1917 został przyjęty do polskich formacji wojskowych w Rosji[4].
Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Od 5 marca do 24 września 1919 był dowódcą baonu zapasowego 24 pułku piechoty[5]. 30 października 1919 został wyznaczony na stanowisko sztabowego oficera inspekcyjnego piechoty (od 1 czerwca 1920 – Okręgowy Inspektor Piechoty) Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”[6][7][8]. 30 lipca 1920 zarządzono jego przeniesienie do 52 pułku piechoty Strzelców Kresowych[9], a później przeniesienie do dyspozycji Dowództwa Frontu Północno-Wschodniego[10].
Faktycznie 1 września 1920 objął dowództwo 69 pułku piechoty[11][12] i sprawował je przez ponad czternaście lat[13][14][15][16][17]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 234. lokatą w korpusie oficerów piechoty[18], a 16 marca 1927 mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 21. lokatą w korpusie oficerów piechoty[19]. W czerwcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[20], a następnie przeniesiony w stan spoczynku.
W sierpniu 1939 został zmobilizowany i przydzielony do Kwatery Głównej Armii „Poznań” na stanowisko dowódcy Obrony Przeciwlotniczej[21][22]. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo przebywał w Oflagu X B. 8 kwietnia 1940 został przeniesiony do Oflagu X A Sandbostel, a 20 kwietnia 1942 do Oflagu II C Woldenberg[23].
Zmarł 12 grudnia 1951[22].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Niepodległości – 16 marca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[24][3]
- Krzyż Walecznych[25][26]
- Złoty Krzyż Zasługi[25][2]
- Medal Zwycięstwa[27]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 22.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-05]..
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-05]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-05]..
- ↑ Jarno 2003 ↓, s. 83, 125, 162.
- ↑ Rozkaz DOGen. Kielce Nr 6 z 26 stycznia 1920, pkt 1.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 96 z 9 grudnia 1919, poz. 3839.
- ↑ Jarno 2003 ↓, s. 35-36, 43-44.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 11 sierpnia 1920, s. 727.
- ↑ Rozkaz DOGen. Kielce Nr 82 z 2 września 1920, pkt 1000.
- ↑ Księga chwały 1992 ↓.
- ↑ Filary 1928 ↓, s. 23.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 195, 691.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 323, 399.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 286, 342.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 83, 161.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 17, 597.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 26.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 19 marca 1927, s. 91.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935, s. 55.
- ↑ Bauer i Polak 1983 ↓, s. 463, tu błędnie jako płk st. sp. Antoni Kluczyński.
- ↑ a b Głowacki 1985 ↓, s. 345.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-03-05].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 17.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-05]..
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 83.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Piotr Bauer, Bogusław Polak: Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1983. ISBN 83-210-0385-0.
- Jan Filary: Zarys historji wojennej 69-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Witold Jarno: Okręg Generalny Nr III Kielce w latach 1918-1921. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2003. ISBN 83-88679-31-7.
- Księga chwały piechoty. Bronisław Prugar-Ketling (red.). Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992.
- Jeńcy Oflagu II C Woldenberg
- Ludzie związani z Gnieznem
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie I Korpusu Polskiego w Rosji
- Dowódcy 69 Pułku Piechoty (II RP)
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Polacy – oficerowie Imperium Rosyjskiego
- Polacy – żołnierze Armii Imperium Rosyjskiego w I wojnie światowej
- Pułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1890
- Zmarli w 1951