Wasilij Gurko
| Wasilij Gurko Василий Иосифович Гурко |
|
.jpg) |
|
 generał kawalerii |
|
| Data i miejsce urodzenia | 20 maja 1864 Carskie Sioło |
| Data i miejsce śmierci | 11 lutego 1937 Rzym |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1885 - 1917 |
| Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego |
| Jednostki | Lejb-Gwardyjski Grodzieński Pułk Huzarów, 1 Syberyjski Korpus Armijny, Samodzielna Ussuryjska Konna Brygada, Zabajkalska brygada kozacka, 4 Dywizja Kawalerii, 1 Dywizja Kawalerii, 6 Korpus Armijny, 5 Armia, Front zachodni |
| Główne wojny i bitwy | II wojna burska, Wojna rosyjsko-japońska, I wojna światowa |
| Późniejsza praca | działacz emigracyjny, publicysta |
| Odznaczenia | |
    |
|
Wasilij Iosifowicz Romejko-Gurko (ur. 20 maja 1864 w guberni grodzieńskiej, zm. 11 listopada 1937 Rzym) – rosyjski wojskowy, generał kawalerii 1916, syn generała feldmarszałka I. W. Romejko-Gurko.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył gimnazjum klasyczne i Korpus Paziów. Oficer od 1885. Następnie ukończył Nikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w 1892. Służył w sztabach Turkiestańskiego, Wileńskiego i Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W czasie wojny angielsko-burskiej 1899-1902 agent przy armii Burów. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905. W 1906 przewodniczący Wojskowej Komisji Sprawozdawczej wojny rosyjsko-japońskiej. W 1911 dowódca 1 Dywizji Kawalerii.
Od listopada 1914 dowódca 6 Korpusu Armijnego, następnie dowodził 5 Armią, później (od sierpnia 1916) Armią Specjalną. Od października 1916 pełniący obowiązki szefa sztabu Naczelnego Dowódcy. Z inicjatywy gen. Gurko pułki cztero-batalionowe były przeformowane w trzy-batalionowe. Po rewolucji lutowej 1917 dowódca Frontu Zachodniego zmienił gen. Ewerta. 23 maja za krytykę Rządu Tymczasowego i monarchii zdymisjonowany i wyznaczony na dowódcę dywizji, pozostawał w dyspozycji Naczelnego Dowódcy. Mieszkał w Petersburgu W lipcu 1917 aresztowany i osadzony w Twierdzy Pietropawłowskiej za prowadzenie korespondencji z Mikołajem II. Wkrótce zwolniony i w sierpniu 1917 wysłany poza granice Rosji. Osiadł we Włoszech. 14 października 1917 zwolniony ze służby. Na emigracji przewodniczący Rosyjskiego Związku Inwalidów. W 1919 odmówił dowodzenia siłami białych na północy i północnym zachodzie Rosji. Autor: "Rosja 1914 - 1918".
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia t. 7, Moskwa 1972
