Wiktor Misky

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Misky
podpułkownik intendent podpułkownik intendent
Data i miejsce urodzenia

8 września 1890
Wadowice

Data śmierci

1950

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty,
6 Pułk Piechoty,
OZG I,
DOK III,
RKI Grodno,
Szef.Int. OK III,
D-two KOP,
Armia „Poznań”

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Odznaka „Za wierną służbę”

Wiktor Stefan Marian Misky (ur. 8 września 1890 w Wadowicach, zm. 1950) – podpułkownik intendent Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wiktor Stefan Marian Misky urodził się 8 września 1890 w Wadowicach[1][2], w rodzinie Ludwika i Wiktorii z Polityńskich[1]. Był bratem Ludwika (1884–1938), malarza[3]. Przed 1914 został technikiem[4].

Po wybuchu I wojny światowej przystąpił do szeregów oddziałów strzeleckich 4 sierpnia 1914[4]. Od 20 sierpnia 1914 był żołnierzem 1 kompanii III batalionu 1 pułku piechoty Legionów Polskich[4]. W październiku 1914 odniósł rany w bitwie pod Laskami, po czym był leczony, a potem służył jako podoficer rachunkowy w 1 pułku piechoty (I Brygada) i w 6 pułku piechoty (III Brygada)[4]. W 1917 służył w oddziale sztabowym 1 pp.[4].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Mianowany na stopień podporucznika prowiantowego z dniem 1 marca 1919[4]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w strukturze WOZG Warszawa-Powązki[4]. W korpusie oficerów zawodowych administracji dział gospodarczy był awansowany na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5], a następnie na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[6]. Jako oficer nadetatowy Okręgowego Zakładu Gospodarczego I był przydzielony do Szefostwa Intendentury w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[7][8]. W 1928 był szefem Rejonowego Kierownictwa Intendentury Grodno[9][2]. W 1932 służył w Szefostwie Intendentury Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[10]. Od około lat 1934 sprawował urząd prezydenta miasta Grodna. Przed wyborami parlamentarnymi do Sejmu RP w 1935 został mianowany komisarzem wyborczym w okręgu wyborczym nr 77[11][12]. Latem 1936 udał się na urlop, po którym miał ustąpić z urzędu prezydenta i powrócić do służby wojskowej na stanowisku szefa intendentury[13]. W połowie 1935 został awansowany na stopień podpułkownika intendentury z dniem 1 stycznia 1935[2][14]. Był szefem intendentury w Dowództwie Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie, pełniąc to stanowisku nadal w marcu 1939[15][2]

Po wybuchu II wojny światowej w okresie trwającej kampanii wrześniowej 1939 był szefem służby intendentury armii „Poznań”[2]. Został wzięty przez Niemców do niewoli i przebywał m.in. w oflagu VII A Murnau[2]. Odzyskał wolność u kresu wojny 29 kwietnia 1945[2].

Po wojnie zamieszkiwał we Francji[2]. Zmarł w 1950[16].

26 kwietnia 1927 poślubił w Sanoku Stanisławę Dąbrowiecką z Brzozowa (ur. 1906), a świadkiem na ich ślubie był kpt. Gustaw Tysowski[1].

Był pierwowzorem postaci Witka Delneya w powieści Emila Zegadłowicza Zmory[17].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Księga małżeństw (1924–1936). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 132.
  2. ↑ a b c d e f g h i Wiktor Misky. bohaterowie1939.pl. [dostęp 2020-09-07].
  3. ↑ Edward Kozikowski: Między prawdą a plotką. Wspomnienia o ludziach i czasach minionych. 1961, s. 191.
  4. ↑ a b c d e f g h Wiktor Misky. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2020-09-07].
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1316.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1197.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 86, 1277.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 47, 1159.
  9. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 771, 784.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 314, 460.
  11. ↑ Nominacja komisarzy wyborczych. „Express Poranny”. Nr 205, s. 2, 26 lipca 1935. 
  12. ↑ Komisarze wyborczy. „Kurier Warszawski”. Nr 202, s. 3, 26 lipca 1935. 
  13. ↑ Z całego kraju. Grodno. Przed ustąpieniem prezydenta. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 222B, s. 5, 14 sierpnia 1936. 
  14. ↑ Józef Śleszyński. Awanse w armji i flocie. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 35B, s. 4, 1 lipca 1935. 
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 919-920.
  16. ↑ Wiktor Stefan Marian Misky. niezwyciezeni1918-2018.pl. [dostęp 2020-09-07].
  17. ↑ Mirosław Wójcik Bolesław Leśmian - glosa do biografii, w: Akcent, nr 1-2 (91-92)/2003, s. 138
  18. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  19. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 632 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej”.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 460.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1277.
  22. ↑ M.P. z 1925 r. nr 62, poz. 234 „za szczególne zasługi, położone w dziedzinie organizacji i administracji armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
  23. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239 - jako Witold Stefan Marian Misky.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiktor_Misky&oldid=69762963”