Wiktoria Śliwowska

Wiktoria Śliwowska

Data i miejsce urodzenia	26 czerwca 1931 Warszawa
Data śmierci	27 grudnia 2021
profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia Rosji i Polski XIX w.
Alma Mater	Państwowy Instytut Pedagogiczny im. Aleksandra Hercena w Leningradzie
Doktorat	1960
Habilitacja	1971
Profesura	1994
Doktor honoris causa Rosyjska Akademia Nauk – 2001 Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach – 25 kwietnia 2019
Instytut	Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk
Odznaczenia

Wiktoria Śliwowska, z domu Łaska (ur. 26 czerwca 1931 w Warszawie, zm. 27 grudnia 2021) – polska historyczka, profesor nauk humanistycznych, pracownik Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk, badaczka historii Rosji i losu polskich zesłańców na Syberii.

Życiorys

Urodziła się w rodzinie żydowskiej jako córka Józefa Lewina-Łaskiego (znanego po II wojnie światowej jako Wacław Zawadzki) i Sary z domu Fryszman. W czasie II wojny światowej uratowana z getta warszawskiego, w którym zginęła jej matka.

W latach 1949–1953 studiowała w Państwowym Instytucie Pedagogicznym im. Aleksandra Hercena w Leningradzie, gdzie poznała swojego przyszłego męża René Śliwowskiego. W 1953 rozpoczęła pracę w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk, gdzie w 1960 obroniła pracę doktorską, a w 1971 habilitowała się. W 1994 otrzymała tytuł profesora nauk humanistycznych.

Była autorką i edytorką wielu prac poświęconych historii Rosji, w tym epoce Mikołaja I oraz historii polskich zesłańców w Rosji. Razem z mężem publikowała książki o literaturze rosyjskiej. Należała także do zespołu, który pod kierunkiem Stefana Kieniewicza przygotował do druku wielotomową edycję dokumentów związanych z powstaniem styczniowym. W 2008 opublikowała wraz z mężem wspomnienia Rosja – nasza miłość.

Nagrody i odznaczenia

W 2003 została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1999, 2005 i 2019 otrzymała nagrodę Klio, w 2000 nagrodę specjalną Przeglądu Wschodniego, w 2001 została wyróżniona tytułem doktora honoris causa Rosyjskiej Akademii Nauk, a 25 kwietnia 2019 takim samym wyróżnieniem Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach.

Publikacje

• Sprawa Pietraszewców (1964)
• Mikołaj I i jego czasy: 1825–1855 (1965)
• W kręgu poprzedników Hercena (1971)
• Aleksander Hercen (1973) – z R. Śliwowskim
• Andrzej Płatonow (1983) – z R. Śliwowskim
• Tryptyk kazachstański : wspomnienia z zesłania – Marian Papiński, rodzina Małachowskich, Lesława Domańska (1992) – opracowanie wspólnie z Małgorzatą Giżejewską i Januszem Ankudowiczem
• Dzieci holokaustu mówią (1993) – opracowanie świadectw dzieci, które przeżyły Holocaust
• Czarny rok... czarne lata... (1993) – opracowanie świadectw dzieci, które przeżyły Holocaust
• Walerian Staniszewski Pamiętniki więźnia stanu i zesłańca (1994) (opracowanie) – z Adamem Gołkowskim
• Walenty Woronowicz Przypadki XX wieku: 20 lat na Wyspach Sołowieckich i Kołymie: 1935–1955 (1994) – opracowanie
• Zesłańcy polscy w Imperium Rosyjskim w pierwszej połowie XIX wieku: słownik (1998)
• Syberia w życiu i pamięci Gieysztorów – zesłańców postyczniowych: Wilno-Sybir-Wiatka-Warszawa (2000)
• Ucieczki z Sybiru Wydawnictwo Iskry 2005, ISBN 83-207-1787-6
• Pan Puchatek: rzecz o Wacławie Józefie Zawadzkim (2006) – opracowanie tomu poświęconego ojcu
• Rosja – nasza miłość (2008) – z R. Śliwowskim, Wydawnictwo Iskry 2008, ISBN 978-83-244-0055-3
• Julian Sabiński Dziennik syberyjski (2009) – opracowanie z R. Śliwowskim
• René Śliwowski Rusycystyczne peregrynacje (2010) – opracowanie

Bibliografia

• Sylwetka Wiktorii Śliwowskiej na stronie Instytutu Historii PAN.
• Prof. zw. dr hab. Wiktoria Śliwowska, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2011-10-06] .