Wirtuoz 3231
| Typ |
lampowy, monofoniczny |
|---|---|
| Producent | |
| Państwo | |
| Lata produkcji |
1966 |
| Dane techniczne | |
| Zakresy fal | |
| Fale długie |
150–285 kHz |
| Fale średnie |
525–1605 kHz |
| Fale krótkie |
5,95–16 MHz |
| UKF |
65,5–73 MHz |
| Czułość użytkowa | |
| Fale długie |
120 μV |
| Fale średnie |
120 μV |
| Fale krótkie |
200 μV |
| UKF |
20 μV[2] |
| Inne | |
| Moc wzmacniacza |
2 W |
| Napięcie zasilania |
220 V |
| Pobór mocy (sieć) |
55 VA |
| Wymiary |
740 × 290 × 210 mm |
Wirtuoz (Wirtuoz 3231) – polski lampowy monofoniczny radioodbiornik średniej klasy, wytwarzany w Warszawie w Zakładach Radiowych im. Kasprzaka. Dostosowany do odbioru stacji radiowych na falach długich, średnich, krótkich i UKF.
Premierowy pokaz urządzenia na Międzynarodowych Targach Poznańskich odbył się w 1966 r.[3][4]
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Układ odbiornika jest superheterodyną, zawiera 6 lamp elektronowych[3] całoszklanych, dziewięcionóżkowych typu nowal (ECC85 obsługa FM – wzmacniacz w.cz., oscylator, mieszacz, ECH81 lokalny oscylator w.cz. i mieszacz, EBF89 wzmacniacz p.cz. i detektor AM, ECC83 przedwzmacniacz napięciowy m.cz., EL84 wzmacniacz mocy m.cz., EM84 optyczny wskaźnik dostrojenia)[3][5]. W układzie elektronicznym zastosowano również dwie półprzewodnikowe diody germanowe DOG53[2]. Połączenia wykonane są na płytce drukowanej ustawionej pionowo, z lampami znajdującymi w położeniu poziomym[3], co sprzyja odprowadzaniu ciepła ze szklanej bańki.
Odbiornik Wirtuoz ma wewnątrz obudowy, po prawej stronie, antenę ferrytową dla zakresów fal długich i średnich. Zakresy fal radiowych zmienia się przy pomocy przełącznika klawiszowego, umieszczonego z przodu obudowy na dole.
W torze przetwarzającym sygnał FM zastosowano układ automatycznej regulacji częstotliwości[2].
Na końcu toru m.cz. zastosowano dwa przetworniki elektroakustyczne[2]: okrągły głośnik niskotonowy (typu GD-20/5F) wbudowano po lewej stronie skrzynki, a owalny wysokotonowy (typu GDW-14,5x9,5/1,5)[5] – jak w radioodbiorniku Goplana 3211, ponad dedykowanym wycięciem w płytce z obwodami drukowanymi. Regulacji tonów niskich i wysokich można dokonać na dwa sposoby: płynnie – przy pomocy dwóch pokręteł znajdujących się obok regulatora siły głosu oraz skokowo – za pomocą klawiszy, powodujących obcięcie tonów niskich lub wysokich[2]. Tor wzmacniający sygnał audio można użyć jako wzmacniacz dla gramofonu – zewnętrznego źródła sygnału. Gniazdo wejściowe dla gramofonu z tyłu skrzynki.
Z tyłu odbiornika znajdują się: gniazda antenowe dla zewnętrznych anten (jedna dla zakresu DSK i druga dla zakresu UKF), gniazdo uziemienia, gniazdo DIN dla magnetofonu, a także gniazdo dla dodatkowego głośnika zewnętrznego.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Karta katalogowa nr 356. Stare Radio. Katalog starej radiotechniki, 2018-11-03. [dostęp 2023-02-23]. (pol.).
- ↑ a b c d e Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 418, kol. lewa i prawa, seria: Ilustrowana Encyklopedia dla Wszystkich.
- ↑ a b c d Karta katalogowa nr 356. Stare Radio. Katalog starej radiotechniki, 2018-11-03. [dostęp 2023-02-23]. (pol.).
- ↑ XXXV Międzynarodowe Targi Poznańskie. Radioodbiorniki, telewizory, magnetofony. Polska, [w:] J., Radioamator i Krótkofalowiec Polski, „Radioamator i Krótkofalowiec Polski” (9), Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, wrzesień 1966, s. 210 [dostęp 2023-03-15].
- ↑ a b ZRK, Instrukcja serwisowa odbiornika Wirtuoz [online] [dostęp 2023-02-23].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 418, kol. lewa i prawa, seria: Ilustrowana Encyklopedia dla Wszystkich.