Wygłodkowate
| Endomychidae | |
| Leach, 1815 | |
.jpg) wygłodek biedronkowaty | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina |
wygłodkowate |
_(15437360456).jpg)
.jpg)
Wygłodkowate (Endomychidae) – rodzina chrząszczy z podrzędu wielożernych, serii (infrarzędu) Cucujiformia i nadrodziny biedronek. Liczy ponad 1000 gatunków[1]
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Rodzina opisana została w 1815 roku przez Williama Elforda Leacha[2]. Dawniej umieszczana była buławkoczułkich (Clavicornia)[1]. W 2015 przeniesiona została z Cucujoidea do nowej nadrodziny Coccinelloidea. Wydzielono z niej wówczas również Anamorphinae, Mycetaeinae i Eupsilobiinae w osobne rodziny, Stenotarsinae włączono do Endomychinae oraz wyróżniono Cyclotominae[3].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Czułki stosunkowo długie, rzadko krótsze od długości głowy i przedplecza razem wziętych, zakończone zwykle trójczłonową buławką[1]. Szew czołowonadustkowy wyraźny, prosty, tylko u niektórych Merophysiinae łukowaty wygięty. Szkielet wewnętrzny głowy ze zlanymi pośrodku ramionami przednimi tentorium i najczęściej obecnym corpotentorium[3]. Na przedpleczu występują wgłębione linie, zwykle jako poprzeczna bruzdka. U Eumorphinae na przedniej jego krawędzi obecna jest błona strydulacyjna. Panewki biodrowe wszystkich par odnóży z tyłu otwarte. Środkowe odnóża o biodrach kulistych, a tylne wydłużonych i rozsuniętych szeroko. Uda bywają zgrubiałe[1]. Stopy mogą mieć 3 lub 4 człony[3]. Odwłok o 5 lub 6 widocznych sternitach[1] i pięciu sprawnych parach przetchlinek. Na pierwszym jego widocznym sternicie brak linii zabiodrowych[3].
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Chrząszcze mikofagiczne, preferujące szczególnie delikatną grzybnię grzybów nadrzewnych, choć notowane też żerowanie larw na porostach. Nieliczne gatunki myrmekofilne[1].
Rozprzestrzenienie[edytuj | edytuj kod]
Rodzina rozsiedlona na całym świecie, z wyjątkiem Nowej Zelandii, Oceanii i Antylów. Większość tropikalna[1]. W Europie występuje 79 gatunków[4], z czego w Polsce 10[5].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Rodzina ta podzielona jest na 9 podrodzin[2][3]:
- Merophysiinae Seidlitz, 1872
- Pleganophorinae Jacquelin du Val, 1858
- Leiestinae Thomson, 1863
- Xenomycetinae Strohecker, 1962
- Danascelinae Tomaszewska, 2000
- Endomychinae Leach, 1815
- Epipocinae Gorham, 1873
- Cyclotominae Imhoff, 1856
- Lycoperdininae Bromhead, 1838
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Sławomir Mazur: Klucze do oznaczania owadów Polski Część XIX Chrząszcze – Coleoptera z. 74-75. Zadrzewkowate - Erotylidae, Wygłodkowate - Endomychidae. Warszawa, Wrocław: Polskie Towarzystwo Entomologiczne, PWN, 1983, s. 4-5.
- ↑ a b Patrice Bouchard i inni, Family-group names in Coleoptera (Insecta), „ZooKeys”, 88, 2011, s. 1-972, DOI: 10.3897/zookeys.88.807.
- ↑ a b c d e James A. Robertson, Adam Ślipiński, Matthew Moulton, Floyd W. Shockley, Adriano Giorgi, Nathan P. Lord, Duane D. McKenna, Wioletta Tomaszewska, Juanita Forrester, Kelly B. Miller, Michael F. Whiting, Joseph V. McHugh. Phylogeny and classification of Cucujoidea and the recognition of a new superfamily Coccinelloidea (Coleoptera: Cucujiformia). „Systematic Entomology”. 40 (4), s. 745–778, 2015. DOI: 10.1111/syen.12138.
- ↑ Endomychidae na Fauna Europaea. [dostęp 2014-05-27].
- ↑ entomo.pl: Wykaz chrząszczy Polski On-Line: Endomychidae. 2005-2014. [dostęp 2014-05-27].