Wyssogota

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wyssogota
Ilustracja
Typ herbu

szlachecki

Alternatywne nazwy

Wyskota, Wyszogota, Wyszkota

Pierwsza wzmianka

1362 (pieczęć) 1411 (zapis)

Wyssogota[1]
Wyssogota II[2]
Herb Wyssogota

Wyssogota, Wyskota, Wyszogota, Wyszkota – polski herb szlachecki[3].

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

W słup, pole prawe szachowane srebrno-czarne, w polu lewym, czerwonym poługozdawa srebrna.

Klejnot - pół męża z wąsami, trzymającego w prawicy miecz, w lewicy pół koła.

Labry srebrne, prawe podbite czerwienią, lewe podbite czernią.

W zapiskach występują sprzeczne informacje dotyczące barw, kolejności figur na tarczy i klejnotów w koronie[4]: według Kulikowskiego herb ten jest opisany jako dzielony w słup, pole prawe czerwone połulilia (poługozdawa) srebrna, w polu lewym szachownica czarno-srebrna; klejnot - pół męża w szacie srebrnej, trzymający w prawicy pół koła (wozowego), w lewicy miecz.

Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

  • 1362 r. - pieczęć Domasława, plebana z Nieparta
  • 1376 r. - pieczęć Sobiesława, opata klasztoru lubińskiego
  • 1382 r. - pieczęć Tomisława z Wyszkot
  • 1411 r. - zapiska sądowa[4]

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Bendorski, Będorski, Brenert, Dzieciartowski, Goliński, Kawiecki, Poduchowski, Wyskota, Wyszkota, Zakrzewski

Lista sporządzona została na podstawie wiarygodnych źródeł, zwłaszcza klasycznych i współczesnych herbarzy. Należy jednak zwrócić uwagę na częste zjawisko przypisywania rodom szlacheckim niewłaściwych herbów, szczególnie nasilone w czasie legitymacji szlachectwa przed zaborczymi heroldiami, co zostało następnie utrwalone w wydawanych kolejno herbarzach. Identyczność nazwiska nie musi oznaczać przynależności do danego rodu herbowego. Przynależność taką mogą bezspornie ustalić wyłącznie badania genealogiczne.

Znani herbowni[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Herb Wyssogota z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla
  2. Herb Wyssogota z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla
  3. Genealogia Dynastyczna
  4. a b Andrzej Kulikowski: Wielki herbarz rodów polskich. Warszawa: Świat Książki, 2005, s. 316. ISBN 83-7391-523-0.