Włodzimierz Nieprzewski
Data i miejsce urodzenia |
1900 |
---|---|
Data śmierci |
1952 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
1 Pułk Piechoty, |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
Odznaczenia | |
Włodzimierz Nieprzewski ps. „Kmicic” (ur. 1900, zm. 1952) – ułan Legionów Polskich, podoficer Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, aktor teatralny.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w 1900[1]. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Służył w plutonie konnym „Sokół”, a następnie w 1 pułku ułanów pod dowództwem ppłk. Władysława Beliny-Prażmowskiego[2]. Dosłużył się stopnia starszego ułana. U kresu wojny w listopadzie 1918 jako wachmistrz podchorąży w szeregach 1 szwadronu kawalerii lwowskiej „Wilk”, podległego Naczelnej Komendzie brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[3][4]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Mianowany chorążym kawalerii służył w 7 pułku ułanów w garnizonie Mińsk Mazowiecki.
Po zakończeniu służby wojskowej został aktorem teatralnym. Występował w Teatrze Wielkim we Lwowie. Występował: w 1925 w sztuce Kiliński Jana Załęgi[5], w 1925 w sztuce Uwodziciel jako Karol Losseck[6], w 1931 w sztuce Nawała bolszewicka, czyli rok 1920 (jako oficer polski)[7], 22 września 1936 w premierze sztuki Koriolan W. Szekspira w reż. Leona Schillera[8], 1 października 1937 w premierze sztuki Legenda Stanisława Wyspiańskiego w reż. Henryka Szletyńskiego[9], w 1938 w operetce Rose Marie[10], 14 kwietnia 1939 w premierze sztuki Obrona Ksantypy Stanisława Wyspiańskiego w reż. Edmunda Wiercińskiego[11]).
Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 przedostał się na Zachód i został żołnierzem Polskich Sił Zbrojnych. Służył w 1 Brygadzie Strzelców, z której czasowo przebywał w stanie gospodarczym 67 batalionu czołgów i z tej jednostki jako chorąży został przeniesiony z dniem 25 czerwca 1942 do 66 batalionu czołgów[12]. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł w 1952 w Szkocji.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1933, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi (1938)[13]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
- ↑ Krzysztof Goździk: Pogawędki kawaleryjskie cz.12- Uzupełniających słów parę o Rajdzie Imieninowym Lwów- Warszawa. dobroni.pl, 2015-06-22. [dostęp 2015-08-26].
- ↑ Iwona Łaptaszynska: Obsada personalna obrony Lwowa 1 - 22.11.1918r.. stankiewicze.com. [dostęp 2015-08-25].
- ↑ Piotr Galik , Straceńcy, Bemacy, Wilki... [online], Onet.pl, 30 listopada 2011 [dostęp 2015-08-26] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-10] .
- ↑ Kiliński obraz historyczny w pięciu aktach przez Jana Załęgę (afisz teatralny). sbc.org.pl. [dostęp 2015-08-26].
- ↑ Ogłoszenie. „Kurier Lwowski”, s. 8, Nr 194 z 21 sierpnia 1925.
- ↑ Wiadomości bieżące. Teatr Wielki. „Słowo Polskie”, s. 6, Nr 154 z 7 czerwca 1931.
- ↑ Wiadomości bieżące. Teatr Wielki. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 217 z 22 września 1936.
- ↑ Wiadomości bieżące. Teatr Wielki. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 223 z 1 października 1937.
- ↑ Wiadomości bieżące. Teatr Wielki. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 99 z 3 maja 1938.
- ↑ Wiadomości bieżące. Teatr Wielki. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 84 z 14 kwietnia 1939.
- ↑ Rozkaz dzienny nr 142/42. IPMS. s. 2-3. [dostęp 2020-08-30].
- ↑ Odznaczenia Krzyżem Zasługi wśród Legionistów Okręgu Lwowskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 204 z 9 września 1938.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Podoficerowie kawalerii II Rzeczypospolitej
- Podoficerowie Polskich Sił Zbrojnych
- Polscy aktorzy teatralni
- Uczestnicy bitwy o Lwów 1918–1919 (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Ułani Legionów Polskich
- Urodzeni w 1900
- Zmarli w 1952
- Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej