Przejdź do zawartości

Włodzimierz Piliński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Piliński
ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

30 czerwca 1911
Chabnoje, gubernia kijowska

Data i miejsce śmierci

wrzesień 1991
Kijów

Przebieg służby
Lata służby

19441956 (LWP)

Siły zbrojne

Armia Czerwona
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Wojska Inżynieryjne MON

Stanowiska

d-ca 1 Pułku Pontonowego, szef Saperów POW, szef Wojsk Inżynieryjnych MON

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal 10-lecia Polski Ludowej Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za obronę Leningradu” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina”

Włodzimierz Piliński (ur. 17 czerwca?/30 czerwca 1911 w Chabnoje, gubernia kijowska, zm. we wrześniu 1991 w Kijowie) – inżynier, podpułkownik wojsk inżynieryjnych Armii Czerwonej, generał brygady Wojska Polskiego[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny polsko-ukraińskiej, ojciec Polak, matka Ukrainka. Po ukończeniu studiów wyższych został powołany do Armii Czerwonej. W 1935 ukończył Wojskową Szkołę Inżynierii w Kijowie i służył w linii. Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 brał udział w walkach na Froncie Leningradzkim.

Od kwietnia 1944 w stopniu podpułkownika w Wojsku Polskim, początkowo szef sztabu 3 Brygady Pontonowo-Mostowej, później szef sztabu 1 Brygady Saperów. Przeszedł z nią cały szlak bojowy 1 Armii Wojska Polskiego.

Po wojnie w latach 1945–1946 objął dowództwo 3 Brygady Pontonowo-Mostowej, którą przeformował na 1 Pułk Pontonowy we Włocławku i był w 1947 jego dowódcą.

Następnie w latach 1947–1950 był szefem Saperów Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Na stanowisku tym kierował rozminowaniem Pomorza i Mazur oraz budową mostów pontonowych w dolnej Wiśle.

W latach 1950–1956 służył w Szefostwie Wojsk Inżynieryjnych MON, początkowo na stanowisku szefa sztabu w (1950–1954), później pełniący obowiązki szefa Wojsk Inżynieryjnych MON (1952–1954) i szef Wojsk inżynieryjnych MON (1954–1956).

W listopadzie 1956 odkomenderowany do ZSRR. Osiadł w Kijowie. Utrzymywał kontakt z polskimi saperami. Często przyjeżdżał do Polski.

Autor książki Polscy saperzy pokazującej wysiłek saperów w rozminowanie kraju i odbudowę zniszczeń wojennych.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty, żona Anna Markowna Sołomko, nauczycielka. Małżeństwo miało syna[2].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Wojska Inżynieryjne LWP 1945 – 1979, s. 75
  2. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 182
  3. a b c d e f g h i j k l m n Wojciech Stela: Polskie ordery i odznaczenia. Warszawa: 2008, s. 168.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • H.P. Kosk, Generalicja polska, t. 2, Wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001, ISBN 83-87103-81-0
  • Z. Barszczewski, Sylwetki saperów, Wyd. Bellona, Warszawa 2001
  • J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III: M–S, Toruń 2010, s. 180–182 (z fotografią), ISBN 978-83-7611-801-7
  • F. Kaczmarski, S. Soroka "Wojska Inżynieryjne LWP 1945 – 1979", Wydawnictwo MON, Warszawa 1982