Zbigniew Rymarski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Rymarski
Ilustracja
prof. dr hab. inż. Zbigniew Rymarski
Data urodzenia

1953

Profesor nauk inżynieryjno-technicznych
Specjalność: systemy zasilające małej i średniej mocy, dynamika układów zasilających, modelowanie małosygnałowe układów zasilających, sterowanie w układach zasilających, metodyka projektowania układów zasilających, systemy i metody pomiarowe w układach elektronicznych
Alma Mater

Politechnika Śląska

Doktorat

1985 – elektronika
Politechnika Śląska

Habilitacja

2010 – elektronika
Politechnika Śląska

Profesura

14 grudnia 2021

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Śląska

Wydział

Automatyki, Elektroniki i Informatyki (od 1976)

Instytut

Instytut Elektroniki PŚ (1976–2019)

Zakład/Katedra

Zakład Podstaw Elektroniki PŚ/Zakład Podstaw Elektroniki i Radiotechniki PŚ (1976-2019) Katedra Elektroniki, Elektrotechniki i Mikroelektroniki PŚ (od 2019)

Prodziekan ds. Studenckich
Wydział

Automatyki, Elektroniki i Informatyki

Okres spraw.

2008–2012

Zastępca Kierownika Katedry ds. Naukowych
Katedra

Katedra Elektroniki, Elektrotechniki i Mikroelektroniki PŚ

Okres spraw.

od 2019

Odznaczenia
Medal Złoty za Długoletnią Służbę Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej

Zbigniew Andrzej Rymarski (ur. 1953) – polski naukowiec[1], inżynier elektronik, nauczyciel akademicki i profesor nauk inżynieryjno-technicznych, specjalizujący się w projektowaniu systemów zasilających małej i średniej mocy[2], dynamice układów zasilających[3], modelowaniu małosygnałowym układów zasilających[4], sterowaniu w układach zasilających[5][6], metodyce projektowania układów zasilających[7], systemach[8] i metodach pomiarowych w układach energoelektronicznych[9]. Od 1976 r. związany z Wydziałem Automatyki, Elektroniki i Informatyki Politechniki Śląskiej w Gliwicach.

Działalność badawcza[edytuj | edytuj kod]

Podstawowy zakres jego pracy badawczo-wdrożeniowej począwszy od pracy magisterskiej pt. „Projekt i badania stabilizatora impulsowego z izolacją napięcia wejściowego i wyjściowego” (21.09.1976), poprzez pracę doktorską: „Wpływ obwodu wejściowego stabilizatora impulsowego na jego własności statyczne i dynamiczne” (uzyskanie stopnia naukowego doktora nauk technicznych 01.10.1985, promotor prof. dr inż. Tadeusz Zagajewski), monografię habilitacyjną: „Jednofazowe i trójfazowe inwertery napięcia stosowane w systemach UPS”[2] (uzyskanie stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie elektroniki 30.11.2010), kierowanie i udział w pracach naukowo-badawczych, projektowych i wdrożeniowych, artykuły naukowe oraz współautorstwo patentów, aż do uzyskania tytułu profesora nauk inżynieryjno-technicznych (14.12.2021)[10], stanowiło szerokie spektrum problematyki systemów zasilających małej i średniej mocy, analiza ich dynamiki oraz pomiary w układach mocy. Oba stopnie naukowe w dyscyplinie automatyka, elektronika i elektrotechnika (wcześniej elektronika i telekomunikacja) uzyskał decyzją Rady Wydziału Automatyki, Elektroniki i Informatyki Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Profesor, w latach 1976 – 1987 zajmował się projektowaniem impulsowych przetwornic DC/DC dla Zakładów Automatyki Przemysłowej Mera-Zap w Ostrowie Wielkopolskim. Tematyka powiązanych z tym prac naukowych dotyczyła wykorzystania modeli małosygnałowych impulsowych przetwornic DC/DC do określenia wpływu parametrów pasożytniczych na ich własności statyczne i dynamiczne[11] oraz pomiarów ich charakterystyk dynamicznych[12]. Badania dotyczące dynamiki zasilaczy DC/DC zawarł w doktoracie (1985) i dalszych publikacjach. W latach 1986–1989 uczestniczył w projektowaniu testera układów scalonych dla Instytutu Maszyn Matematycznych w Warszawie[13]. W latach 1993–2003 brał udział w projekcie zautomatyzowanego systemu rejestracji rozkładów przestrzenno-czasowych indukcji w szczelinie powietrznej maszyny indukcyjnej[14][15], realizowanym dla Wydziału Elektrycznego Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W latach 90. projektował systemy automatyki przejazdowej dla Zakładu Projektowo-Wdrożeniowego Systemów Automatyki i Informatyki s.c., Katowice, a także falowniki dla systemów gwarantowanego zasilania rogatek na przejazdach kolejowo–drogowych[16] dla firmy PRO-SERW s.c., Sosnowiec. Od 1995 r. projektował systemy pomiarowe układów zasilających i sterowanie falownikami do systemów gwarantowanego zasilania[17] dla firmy Electronic Power Systems Sp. z o.o. w Gliwicach. W latach 2001–2003 pracował nad systemem monitorowania i oceny jakości procesów spawania łukowego w czasie rzeczywistym[9][18], dla Katedry Spawalnictwa Wydziału Mechaniczno-Technologicznego Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Od 2004 prowadził badania nad opracowaniem uogólnionej metody projektowania jedno- i trójfazowych falowników napięcia małej i średniej mocy przeznaczonych do pracy w systemach gwarantowanego zasilania, wykorzystując własne małosygnałowe modele dyskretne falowników napięcia[2][4], umożliwiające dobór różnego typu jedno- i wielowejściowych sterowań oraz wyznaczając parametry filtrów wyjściowych falowników[2][19]. Te zagadnienia były przedmiotem jego monografii habilitacyjnej w 2010 r. Po 2010 r. rozwinął wcześniej przedstawioną metodykę projektową falowników[20], co zostało ujęte w cyklu publikacji[21]. Opracował i opatentował metodę pomiaru charakterystyk częstotliwościowych falowników napięcia[8], a przez to pośrednio metodę oceny parametrów materiałów magnetycznych stosowanych na rdzenie dławików[22] filtrów wyjściowych tych falowników. Opracował metodykę projektową dla podstawowych sieci impedancyjnych[23], wskazując na ich istotne, a pomijane dotąd w literaturze wady[24]. Przeprowadził analizę przydatności różnych systemów sterowania, jedno- i wielowejściowych w falownikach napięcia przeznaczonych do systemów UPS[6]. Przedstawił nieopisane wcześniej przyczyny problemów z wielowejściowym sterowaniem falowników napięcia w rzeczywistych układach[21][25], a także uwzględnił w sterowaniu falownika jego współpracę z siecią impedancyjną[5]. W latach 2019–2023 brał udział w projektach dotyczących opracowania układów zasilających sygnalizatory na przejazdach kolejowo–drogowych, czujniki przejazdu osi wagonów oraz nastawnie kolejowe przy wykorzystaniu odnawialnych źródeł energii dla firmy ETA Gliwice[26] w ramach projektów współfinansowanych przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju. W zakresie sterowania falownikami współpracował z naukowcami z Aalborg University, The Faculty of Engineering and Science, AAU Energy (Dania)[7].

Profesor Zbigniew Rymarski jest autorem bądź współautorem ponad 100 publikacji naukowych notowanych w bazach Web of Science, Scopus, IEEEXplore oraz 6 publikacji książkowych (w tym dwóch monografii[2][15] i trzech podręczników akademickich[27]). Jest współautorem 16 patentów (stan na listopad 2023) z zakresu układów zasilających. Kierował i uczestniczył w wielu projektach badawczych i wdrożeniowych.

Profesor Zbigniew Rymarski był promotorem w dwóch ukończonych z wyróżnieniem przewodach doktorskich, recenzentem 6 prac doktorskich i w dwóch postępowaniach habilitacyjnych (stan na listopad 2023). Jest także czynnym recenzentem w czasopismach z bazy JCR oraz pełni funkcję edytora tematycznego/pomocniczego w wielu wydaniach specjalnych czasopism z bazy JCR, współpracując z naukowcami z Aalborg University (Dania).

Działalność dydaktyczna[edytuj | edytuj kod]

Profesor Zbigniew Rymarski ma bogaty dorobek dydaktyczny, obejmujący przygotowanie materiałów i prowadzenie zajęć na Wydziale Automatyki, Elektroniki i Informatyki Politechniki Śląskiej, na studiach inżynierskich, magisterskich i doktoranckich w języku polskim i angielskim na kierunkach Elektronika i Telekomunikacja, Automatyka i Robotyka, oraz Control, Electronics and Information Engineering. Prowadził według autorskiej koncepcji wykłady i opracował laboratoria między innymi z przedmiotów Elektronika Mocy (Power Electronics) oraz Podstawy Konstrukcji Elektronicznych[27] (Design for Manufacture).

Był promotorem kilkudziesięciu prac dyplomowych magisterskich i inżynierskich na kierunku Elektronika i Telekomunikacja. Opublikował trzy podręczniki akademickie. Uczestniczył w projektach dydaktycznych współfinansowanych przez Unię Europejską w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki.

Działalność organizacyjna i ekspercka[edytuj | edytuj kod]

W latach 2008–2012 pełnił funkcję Prodziekana ds. Studenckich Wydziału Automatyki, Elektroniki i Informatyki Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Od 2019 r. jest zastępcą Kierownika ds. Naukowych w Katedrze Elektroniki, Elektrotechniki i Mikroelektroniki. Jest członkiem Komisji Elektroniki Oddziału PAN w Katowicach. Profesor Rymarski aktywnie współpracuje z otoczeniem gospodarczym, utrzymując kontakty z firmami przemysłowymi w zakresie projektowania systemów zasilających.

Nagrody i osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Profesor Zbigniew Rymarski otrzymał liczne nagrody Rektora Politechniki Śląskiej za działalność naukowo-badawczą, osiągnięcia dydaktyczne, a także osiągnięcia organizacyjne. Za osiągnięcia w pracy naukowej i zawodowej otrzymał następujące odznaczenia:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ ORCID: 0000-0002-5316-0214. [dostęp 2023-11-05].
  2. ↑ a b c d e Zbigniew Rymarski, Jednofazowe i trójfazowe inwertery napięcia stosowane w systemach UPS, Monografia / [Politechnika Śląska], Gliwice: Wydawnictwo Politechniki Śląskiej, 2010, ISBN 978-83-7335-642-9 [dostęp 2023-11-05].
  3. ↑ Zbigniew Rymarski, Krzysztof Bernacki, Different approaches to modelling single‐phase voltage source inverters for uninterruptible power supply systems, „IET Power Electronics”, 9 (7), 2016, s. 1513–1520, DOI: 10.1049/iet-pel.2015.0142, ISSN 1755-4543 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  4. ↑ a b Zbigniew Rymarski, The discrete model of the power stage of the voltage source inverter for UPS, „International Journal of Electronics”, 98 (10), 2011, s. 1291–1304, DOI: 10.1080/00207217.2011.589736, ISSN 0020-7217 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  5. ↑ a b Zbigniew Rymarski, Krzysztof Bernacki, Łukasz Dyga, Decreasing the Single-Phase Inverter Output Voltage Distortions Caused by Impedance Networks, ieeexplore.ieee.org, DOI: 10.1109/tia.2019.2935418 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  6. ↑ a b Zbigniew Rymarski, Krzysztof Bernacki, Different Features of Control Systems for Single-Phase Voltage Source Inverters, „Energies”, 13 (16), 2020, s. 4100, DOI: 10.3390/en13164100, ISSN 1996-1073 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  7. ↑ a b Rymarski i inni, Passivity-Based Control Design Methodology for UPS Systems, „Energies”, 12 (22), 2019, s. 4301, DOI: 10.3390/en12224301, ISSN 1996-1073 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  8. ↑ a b Zbigniew Rymarski, Measuring the real parameters of single-phase voltage source inverters for UPS systems, „International Journal of Electronics”, 104 (6), 2017, s. 1020–1033, DOI: 10.1080/00207217.2017.1279232, ISSN 0020-7217 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  9. ↑ a b Krzysztof Luksa, Zbigniew Rymarski, Evaluation of MMA and MAG arc welding process data, „International Journal of Computational Materials Science and Surface Engineering”, 1 (6), 2007, s. 663, DOI: 10.1504/IJCMSSE.2007.017921, ISSN 1753-3465 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  10. ↑ M.P. z 2022 r. poz. 60
  11. ↑ Zbigniew Rymarski, Modelowanie wybranych charakterystyk częstotliwościowych stabilizatorów impulsowych typu STSI i SIRT, „Elektronika-Konstrukcje, Technologie, Zastosowania”, 6, Wydawnictwo NOT Sigma, 1987, s. 11-16.
  12. ↑ Zbigniew Rymarski, Pomiary wybranych charakterystyk częstotliwościowych stabilizatorów impulsowych, „Pomiary Automatyka Kontrola”, 9, Wydawnictwo NOT Sigma, 1986, s. 210-211.
  13. ↑ Mirosław Czak i inni, Stanowisko testowo-uruchomieniowe dla mikroprocesorów INTEL 8086/99, „Sprzęt i oprogramowanie, Pomiary Automatyka Kontrola”, 7, Oficyna Wydawnicza SimPress, 1991, s. 165-168.
  14. ↑ Andrzej Cioska, Zbigniew Rymarski, The research and measurements methods used in the analysis and the design of the non-symmetrical induction machines, „International Conference ECMS 97, The Workshop on Electronic Control and Measuring Systems”, France, Toulouse, 3 czerwca 1997, s. 177-184.
  15. ↑ a b Andrzej Cioska, Zbigniew Rymarski, Rozkłady przestrzenno-czasowe indukcji magnetycznej w maszynach indukcyjnych, Wydawnictwo PKJS, 2000, ISBN 83-86644-57-5.
  16. ↑ Zbigniew Rymarski i inni, Microcontroller systems in the railway crossing signalling, „International Conference Programmable Devices and Systems PDS’96”, TU-Ostrava, Czech Republic, listopad 1996, s. 147-153.
  17. ↑ Zbigniew Rymarski, Maciej Kulawik, The microprocessor supervisory system of the power supply, „Design and Diagnostics of Electronic Circuits and Systems Conference’97, DDECS’97”, Beskydy Mountains, Czech Republic, maj 1997, s. 213-218.
  18. ↑ Krzysztof Luksa, Collection of arc welding process data, „Journal of Achievements in Materials and Manufacturing Engineering”, 17(1-2), czerwiec 2006, s. 377-380.
  19. ↑ Zbigniew Rymarski, Design method of single-phase inverters for UPS systems, „International Journal of Electronics”, 96 (5), 2009, s. 521–535, DOI: 10.1080/00207210802696126, ISSN 0020-7217 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  20. ↑ Krzysztof Bernacki, Zbigniew Rymarski, A Contemporary Design Process for Single-Phase Voltage Source Inverter Control Systems, „Sensors”, 22 (19), 2022, s. 7211, DOI: 10.3390/s22197211, ISSN 1424-8220, PMID: 36236312, PMCID: PMC9570666 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  21. ↑ a b Zbigniew Rymarski, Simple Discrete Control of a Single-Phase Voltage Source Inverter in a UPS System for Low Switching Frequency, „Energies”, 16 (15), 2023, s. 5717, DOI: 10.3390/en16155717, ISSN 1996-1073 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  22. ↑ K. Bernacki, Z. Rymarski, Dyga, Selecting the coil core powder material for the output filter of a voltage source inverter, „Electronics Letters”, 53 (15), 2017, s. 1068–1069, DOI: 10.1049/el.2017.1534, ISSN 0013-5194 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  23. ↑ Zbigniew Rymarski, Krzysztof Bernacki, Influence of Z ‐Source output impedance on dynamic properties of single‐phase voltage source inverters for uninterrupted power supply, „IET Power Electronics”, 7 (8), 2014, s. 1978–1988, DOI: 10.1049/iet-pel.2013.0722, ISSN 1755-4543 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  24. ↑ Zbigniew Rymarski, Krzysztof Bernacki, Drawbacks of impedance networks, „International Journal of Circuit Theory and Applications”, 46 (3), 2018, s. 612–628, DOI: 10.1002/cta.2395, ISSN 0098-9886 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  25. ↑ Zbigniew Rymarski, Krzysztof Bernacki, Technical Limits of Passivity-Based Control Gains for a Single-Phase Voltage Source Inverter, „Energies”, 14 (15), 2021, s. 4560, DOI: 10.3390/en14154560, ISSN 1996-1073 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  26. ↑ Grzegorz Wieczorek i inni, Gathering Energy of the Stray Currents in Electrified Railways Environment for Power Supply, „Energies”, 14 (19), 2021, s. 6206, DOI: 10.3390/en14196206, ISSN 1996-1073 [dostęp 2023-11-05] (ang.).
  27. ↑ a b Zbigniew Rymarski, Materiałoznawstwo i konstrukcja urządzeń elektronicznych. Projektowanie i produkcja urządzeń elektronicznych, t. 2178, Gliwice: Politechnika Śląska, 2000 (Skrypty Uczelniane), ISSN 0434-0825.
  28. ↑ M.P. z 2002 r. nr 59, poz. 803
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zbigniew_Rymarski&oldid=73129051”