Zdzisław Andruszkiewicz
Data i miejsce urodzenia |
28 lutego 1928 |
---|---|
Data śmierci |
19 listopada 2012 |
Zawód, zajęcie |
publicysta, dziennikarz |
Narodowość |
polska |
Alma Mater | |
Partia | |
Odznaczenia | |
Zdzisław Antoni Andruszkiewicz (ur. 28 lutego 1928 w Cukrowni Żytyńskiej[1], zm. 19 listopada 2012[2]) – polski dziennikarz, działacz partyjny i wydawca.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Od września 1953 do października 1954 pracował jako instruktor w Wydziale Studiów Zarządu Wojewódzkiego Związku Młodzieży Polskiej w Lublinie, od listopada 1954 do marca 1960 był przewodniczącym Rady Okręgowej Zrzeszenia Studentów Polskich tamże, od kwietnia do września 1960 przewodniczącym Okręgowej Rady Studenckiej ZMS przy Komitecie Wojewódzkim Związku Młodzieży Socjalistycznej w Lublinie[3]. W 1960 ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej[1]. W latach 1960–1965 pracował w Centralnym Ośrodku Kadr Aktywu KC ZMS[3]. W latach 1965–1972 był redaktorem naczelnym pisma Walka Młodych[1][4].
Należał do najbardziej aktywnych publicystów uczestniczących w prasowej kampanii propagandowej wymierzonej przeciwko uczestnikom wydarzeń Marca 1968[5][6], a także sympatykom (prawdziwym bądź domniemanym) tego protestu (takim jak np. Włodzimierz Brus, czy Paweł Jasienica[7].
Widzieliśmy jak garstka prowodyrów zaszokowana zdecydowaną postawą warszawskich robotników (...) wypchnęła młodą dziewczynę, która uderzyła w twarz robotnika, chowając się następnie za plecy rycerskich dżentelmenów.
W cyklu artykułów pisanych razem z Aliną Reutt pod wspólnym tytułem Kim są apostołowie na przełomie marca i kwietnia 1968 opisywał studentów z kręgu komandosów jako inspirowanych działaczami PZPR z czasów stalinowskich, przy czym chodziło wyłącznie o osoby pochodzenia żydowskiego, a także powiązanych z emigracyjnymi ośrodkami uznawanymi za dywersyjne.[9]. W kolejnych artykułach przedstawiał protestujących jako wywyższających się wobec swoich rówieśników bogaczy korzystających z dochodów nie pochodzących z uczciwej pracy (w artykule Apostołowie z 24 marca 1968)[10][11], okazujących pogardę robotnikom (w artykule Manifest małowiernych z 7 kwietnia 1968)[12], osoby inspirowane przez ośrodki zagraniczne, dodatkowo wyjeżdzające na zachód dla przyziemnych uciech(w artykule Ujawnić suflerów! z 14 kwietnia 1968)[13], a przy tym wykorzystywane w wewnętrznych grach partyjnych z udziałem działaczy usuniętych z PZPR, np. Romana Zambrowskiego (w artykule Manifest małowiernych z 7 kwietnia 1968[14]). Jednocześnie formułował tezę, że bunt studencki nie jest końcem antysocjalistycznych działań przeciwko Polsce (w artykule Bananowe jabłka z 31 marca 1968)[14]. Relację z procesu komandosów zatytułował Komandosi przed sądem. Seans nienawiści (w artykule z 24 listopada 1968)[15]. Już po odejściu z Walki Młodych nie zgodził się jednak, aby artykuły te weszły do wyboru publicystki Walki Młodych, zatytułowanego Samo życie[16].
W szarej gromadzie studenckiej rej wiedli osobnicy ubrani w ortaliony, elastyki, wykwintne golfy, zagraniczne botki, kurteczki we wszystkich odcieniach i fasonach (...). To oni przegrywali w ciągu jednej nocy parę tysięcy w pokera w zakamarkach warszawskich klubów.
Od 1 czerwca 1972 do 8 czerwca 1973 pracował jako starszy instruktor w Wydziale Propagandy i Prasy KC PZPR[3]. W latach 1973–1975 był zastępcą kierownika Wydziału Propagandy, Prasy i Wydawnictw, w latach 1975–1977 zastępcą kierownika Wydziału Prasy, Radia i Telewizji, w latach 1977–1978 kierownikiem Wydziału Organizacji Społecznych, Sportu i Turystyki Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[17]. Promotorem jego kariery w strukturach KC był Jerzy Łukaszewicz[18].
W latach 1978–1985 był dyrektorem Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa-Książka-Ruch”[1][19]. Od lutego 1980 do lipca 1981 wchodził w skład Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR[3].
W latach 1971–1982 był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, w latach 1974-1977 wiceprzewodniczącym Zarządu Głównego SDP[1]. Od 1979 był wiceprzewodniczącym Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
W PRL został odznaczony Brązowym, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].
Należał do organizatorów Warszawskiej Organizacji Stowarzyszenia "Pokolenia"[20].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 1, wyd. Interpress, Warszawa 1984, s. 20
- ↑ Nekrolog Zdzisława Andruszkiewicza z 28.11.2012
- ↑ a b c d Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Zdzisław Andruszkiewicz
- ↑ Rzecz o Związku Młodzieży Socjalistycznej. Ani laurka ani pamflet, wyd. Stowarzyszenie "Pokolenie", Warszawa 2002, s. 159
- ↑ Piotr Osęka Marzec '68, wyd. Znak i ISP PAN, Kraków 2008, s. 224
- ↑ Jerzy Eisler Polski rok 1968, wyd. IPN, Warszawa 206, s. 539
- ↑ Mariusz Mazur Polityczne kampanie prasowe w okresie rządów Władysława Gomułki wyd. Lubelskie Towarzystwo Naukowe, Lublin 2004, s. 135, 142
- ↑ Mariusz Mazur Polityczne kampanie prasowe w okresie rządów Władysława Gomułki wyd. Lubelskie Towarzystwo Naukowe, Lublin 2004, s. 188
- ↑ Jerzy Eisler Polski rok 1968, wyd. IPN, Warszawa 206, s. 544
- ↑ Piotr Osęka Marzec '68, wyd. Znak i ISP PAN, Kraków 2008, s. 228, 229
- ↑ a b Mariusz Mazur Polityczne kampanie prasowe w okresie rządów Władysława Gomułki wyd. Lubelskie Towarzystwo Naukowe, Lublin 2004, s. 154-155
- ↑ Piotr Osęka Marzec '68, wyd. Znak i ISP PAN, Kraków 2008, s. 227
- ↑ Piotr Osęka Marzec '68, wyd. Znak i ISP PAN, Kraków 2008, s. 230
- ↑ a b Piotr Osęka Marzec '68, wyd. Znak i ISP PAN, Kraków 2008, s. 233
- ↑ Jerzy Eisler Polski rok 1968, wyd. IPN, Warszawa 206, s. 457
- ↑ Jerzy Eisler Polski rok 1968, wyd. IPN, Warszawa 206, s. 545
- ↑ Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański Informator o strukturze i obsadzie personalnej centralnego aparatu PZPR 1948-1990, pod red. Krzysztofa Persaka, wyd. ISP PAN, Warszawa 2000, s. 123, 129, 133
- ↑ Piotr Donefner Sekretarz propagandy sukcesu. Jerzy Łukaszewicz – przyczynek do biografii politycznej, w: Polska 1944/45–1989. Studia i Materiały, tom XVII/2019, s. 3030
- ↑ Jacek Wojsław Obraz działalności Ośrodka Badań Prasoznawczych w Krakowie w dokumentach RSW „Prasa-Książka-Ruch” w latach politycznych przełomów (1980-1983), w: Zeszyty Prasoznawcze, nr 1 (229), tom 60 (2017), s. 31
- ↑ Nekrolog Zdzisława Andruszkiewicza z 29.11.2012
- Działacze Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej
- Działacze Związku Młodzieży Socjalistycznej
- Kierownicy wydziałów Komitetu Centralnego PZPR
- Zastępcy kierowników wydziałów KC PZPR
- Polscy publicyści
- Polscy wydawcy
- Członkowie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Brązowym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Urodzeni w 1928
- Zmarli w 2012