Przejdź do zawartości

Zespół Fanconiego-Bickela

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zespół Fanconiego-Bickela
Syndroma Fanconi-Bickel
Klasyfikacje
ICD-10

E74.0

Zespół Fanconiego-Bickela, glikogenoza typu XI, GSD XI (ang. Fanconi-Bickel syndrome, FBS) – rzadka choroba genetyczna, dziedziczona w sposób autosomalny recesywny, spowodowana mutacją w obrębie genu kodującego białko błonowe transportujące glukozęGLUT2.

Charakteryzuje się nadmiernym spichrzaniem glikogenu w wątrobie, zaburzeniami w obrębie proksymalnych cewek nerkowych i nieprawidłowym metabolizmem glukozy i galaktozy.

Choroba została po raz pierwszy opisana w 1949 roku przez Guido Fanconiego i Horsta Bickela[1].

Patogeneza

[edytuj | edytuj kod]

Mutacja, będąca przyczyną choroby, dotyczy genu GLUT2 zlokalizowanego na chromosomie 3 w locus q26.1-3.

Objawy

[edytuj | edytuj kod]

Rozwój psychiczny nie jest zaburzony.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Guido Fanconi, Horst Bickel. Die chronische Aminoacidurie (Aminosäurediabetes oder nephrotisch-glukosurischer Zwergwuchs) bei der Glykogenose und der Cystinkrankheit. „Helvetica paediatrica acta”. 4, s. 359-96, 1949. Bazylea. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Interna. Włodzimierz Januszewicz, Franciszek Kokot (red.). T. III. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, s. 1141-2. ISBN 83-200-2873-6.
  • Krystyna Kubicka, Wanda Kawalec: Pediatria. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2004, s. 176-9. ISBN 83-200-3001-3.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]