Émile Schuffenecker
 Autoportret w studio, pastel i czarna kredka na szarym papierze (1889), 49 × 48 cm, Musée d’Orsay, Paryż | |
| Imię i nazwisko |
Claude-Émile Schuffenecker |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 grudnia 1851 |
| Data i miejsce śmierci |
31 lipca 1934 |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
Émile Schuffenecker (ur. 8 grudnia 1851 we Fresne-Saint-Mamès, zm. 31 lipca 1934 w Paryżu) – francuski malarz, przedstawiciel neoimpresjonizmu.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Claude Émile Schuffenecker urodził się jako syn Nicolasa Schuffeneckera (1829–1854) i Anne Monnet (1836–1907). Jego ojciec pochodził z Guewenheim (Alzacja, departament Górny Ren) i był z zawodu wykwalifikowanym krawcem. Zmarł wcześnie. Émile wychowywał się w Paryżu u ciotki Anne Fauconnet Monnet i jej meza Pierre’a Cornu. Chodził do szkoły prowadzonej przez Braci Szkolnych i pomagał wujowi, który prowadził małą palarnię kawy i sklep z czekoladą w dzielnicy Hal w Paryżu. W 1871 rozpoczął pracę w firmie Bertin zajmującej się handlem giełdowym. W 1872 spotkał tam Paula Gauguina, z którym zaprzyjaźnił się. W wolnych chwilach brał lekcje rysunku u Paula Baudry’ego i Carolusa-Durana. Poznał malarzy Armanda Guillaumina i Camille’a Pissarro, a w 1874 po raz pierwszy po raz pierwszy wziął udział w Salonie paryskim. Po krachu giełdowym w 1882 stracił pracę u Bertina, podobnie jak Gauguin. Dostał posadę nauczyciela rysunku w państwowym liceum Michelet w Vanves. W 1884 był jednym ze współzałożycieli Salonu Niezależnych. W 1886 wziął udział w ósmej i ostatniej wystawie impresjonistów. W tym samym roku poznał w Concarneau osiemnastoletniego malarza i poetę Émile’a Bernarda, udającego się do Pont-Aven, którego zaopatrzył w list polecający do starszego o 20 lat Paula Gauguina[1]. Schuffenecker utrzymywał kontakt z członkami Szkoły z Pont-Aven, jednak niezbyt cenił jej neoimpresjonistyczny styl.
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]W latach 1886–1888 Schuffenecker namalował obraz Plac luksemburski (olej na płótnie, 85 × 100 cm), przedstawiający jego żonę i oboje dzieci, Jeanne i Paula podczas zabawy w Ogrodzie Luksemburskim. Malowidło to, w którym Schuffenecker rozwinął zapoczątkowany przez Seurata styl zwany puentylizmem, jest typowe dla jego pejzaży, jakie powstały w kolejnych latach. Émile Bernard dokładnie opisał ten obraz w jednym ze swoich poematów.
W 1889 Schuffenecker zorganizował wystawę Exposition des peintres Impressionistes et Synthétistes w paryskiej Cafe Volpini, w której wystawili swe prace m.in. Paul Gauguin, Charles Laval, Louis Anquetin. Wystawa określona jako “śmiechu warta” okazała się ekonomicznym fiaskiem, jako że nie sprzedano żadnego obrazu[2].
W 1890 Schuffenecker podobno zakupił razem z bratem Amédée pewną liczbę obrazów Vincenta van Gogh od brata artysty Theo i jego małżonki Johanny van Gogh-Bonger i skopiował je. W konsekwencji wiele kopii Schuffeneckera okazało się na rynku; w 1916 osiem spośród nich historyk sztuki Théodore Duret wprowadził do katalogu dziel van Gogha jako jego autentyczne prace[3]. Badacz twórczości van Gogha Jan Hulsker domyślał się zgodności pomiędzy dziedzictwem van Gogha i Schuffeneckera[4][5].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Plac Luksemburski (1885) -
Skaliste wybrzeże Bretanii (1886) -
Pejzaż śnieżny (1887) -
Notre-Dame w śniegu (1889)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Germain Bazin: Kindlers Malerei Lexikon, Bd. 1. Kindler Verlag, 1964, s. 333. (niem.).
- ↑ Wolfgang Wittrock: Paul Gauguin, das Druckgraphische Werk. München: Museum Villa Stuck, 1978, s. 9. (niem.).
- ↑ Théodor Duret: Van Gogh, Vincent. Paris: Bernheim-Jeune & cie, 1916. (fr.).
- ↑ Jan Hulsker: Van Gogh: Het complete werk. Meulenhoff, 1978. ISBN 978-9-0290-0807-5. (niderl.).
- ↑ Hans-E. Lex w: Welt online: Eine unendliche Geschichte der Fälschungen. [dostęp 2011-06-05]. (ang.).